Lekker Weg

Dat ik een marathon zou lopen stond wel vast. Welke was tot het laatste moment een verassing. Kreeg een startbewijs voor Amsterdam aangeboden en ook mocht ik nog starten op de landgoed Twente Marathon. Tot Jan mij informeerde over een nieuwe marathon. De Lochem Trail Marathon. Lochem? Had ik daar niet al eens eerder gelopen? Was ik in 2013 wat kritisch over de wedstrijd (31km) nu ben ik een stuk positiever. Bij de start tref ik Jet en Petra. Ook een onafscheidelijk duo. Ik ken hun al sinds de 60 van Texel. Zij hebben mij toen fantastisch opgevangen na de finish. Jet loopt haar 152e ultra/marathon vandaag.

De rit naar Barchem is al een belevenis. Prachtige vergezichten en mooie mistbanken boven de IJssel. Jan maakt foto’s en hoop dat ze een beetje gelukt zijn. In Barchem hoor ik dat we 29 deelnemers hebben op deze afstand. Hoezo kleinschalig.

De organisatie kent Jan nog van eerdere edities en ook zijn er mensen die mij weer herkennen van de bekende media. De voorbereidingen hebben weinig om het lijf. Rugzak om en Suunto aan en gaan. De start is wel grappig. Niemand wil vooraan staan. Bepaald geen dringen in het startvak. met een 3-2-1-test, nu? Nee! 3-2-1-go, nu? ja nu! Hobbelen we over de Lochemse Berg die we volgens mij wel 10 keer opklimmen.

Het eerste stuk van 14 km gaat een beetje moeizaam. Spierpijn in Billen en Hamstrings maar bij de eerste post zakt dat wat weg. De post is weer geweldig op een boerderij tussen de koeien. Ik eet mijn inschrijfgeld op aan vulkoeken. Tsjee wat smaakt dat goed. De volgende post is wat onduidelijk. Ik dacht op 28km maar hoorde 30. Het bleek op km 35 te zijn. Mentaal dingetje. Jan en ik lopen samen op. We lopen in cadans, praten niet veel. Ik heb moeite op in de goede ‘flow’ te komen. Teveel omgevingsgeluiden die afleiden. Ik besluit mijn muziek aan te zetten en dat was een erg goed idee. Vanaf km 24 kwam ik in een fantastische flow en vergat ik de wereld volledig om mij heen. Alleen lopen, zon, bos. Echt een heerlijke runnershigh. Jan liep steevast achter mij en ik hield zijn schaduw in de gaten. Opeens was hij weg! Later hoorde ik van hem dat ik was ontketent en in een straffe cadans liep. Hij kon het tempo niet volgen en is afgehaakt. Ik had werkelijk niets in de gaten.

Achteraf excuses gemaakt maar dat was niet nodig. Hij heeft genoten zoalang het duurde. Het was echt zo’n cadans als ik eerder heb gehad met Jan en Wim op de Berenloop. Geweldige flow. Runnershigh? Het zal wel. De post duurde en duurde en eindelijk op km 35 kwam deze. Wat mij betreft een beetje te laat of een post te weinig.

De heerlijke flow moet ik hierna bekopen. Op km 35 was ik na 3,5 uur. Normaliter is dan een 4:15-4:30 reëel. Helaas moest ik mijn flow bekopen op het laatste stukje. Overigens bleken dat niet 7 maar nog 9 km te zijn. Ik loop een beetje gelijk op met Alma S.  die over twee weken de Indian Summer Trail loopt in Drente (100k) en vervolgens de Zugspitze wil lopen. We hebben een klik.  Uiteindelijk finish ik exact 5 uur. 5:00:05. Dat valt mij een beetje tegen maar ach, vergeleken met vorige week toch weer een half uur sneller.

Conclusie: Heerlijk gelopen. De tijd klopt niet met mijn gevoel maar daar zal ik het mee moeten doen. De vorm wordt beter en beter. De Ultra in Gower zie ik nog niet zitten. Denk er hard over na om daar (lekker) een marathon van te maken.

Oja. Officieel mijn 50e Marathon whoohoo!

Het leven gaat door. De afgelopen weken heb ik afscheid genomen van mijn schoonvader. Op mijn blog geen uitweidingen hierover. Niet de plek, en niet de behoefte. Wel wil ik kwijt dat het een zeer emotionele periode is geweest. Afgelopen vrijdag is hij gecremeerd.

Het zal duidelijk zijn dat de trainingen een beetje in de knel kwamen. Op de agenda voor de komende week stond een trailweek in Bosnië. Die heb ik geannuleerd. Van het voorjaar een nieuwe kans. In de plaats daarvan mezelf ingeschreven voor de Hoge Veluwe Marathon.  Als ik een beetje voor de dag wil komen in Gower zal ik toch wat kms moeten maken.

Bij de start ontmoet ik weer de nodige bekenden. Altijd gezellig. De sfeer bij de Hoge Veluwe Marathon is sowieso erg goed. In het startgebied staan allerlei stands. de gebruikelijke hardloopzaken maar ook allerlei speeltoestellen, kunstenaars en eettentjes. Zelfs houtgestookte hot-tubs voor na de finish.

Weggeschoten door Erben. Spontane actie van Robin en Erben is niet te beroerd.

Om half elf worden we weggebeld door Erben Wennemars. Geweldige kerel vind ik hem. Sporter in hart en nieren. Ben te schijterig om met hem op de foto te gaan.  Ik sta overmoedig vooraan in het startvak.  De reden is dat in het begin het traject smal is en je dan veel last hebt van oponthoud. Nergens voor nodig want volgens mij is de route aangepast. Pas na 5 km komt het smalle deel met de bekende trappen en paadjes.

De eerste 20 km gaan veel te hard. Ik loop iets van 10 per uur. Dat houd ik vast niet vol en ik vertraag naar mijn duurlooptempo. Ik vertraag nog verder omdat we nu gaan zandhappen. Tot km 35 zal dat zo blijven. Sommige stukjes goed te doen. Vele stukken minder. Mijn schoenen en sokken (blijkt achteraf) vullen zich met zand. Die speedcross 3 van dit jaar zijn niet zo geweldig. Zij scheuren vrij snel bij de tenen en dan heeft zand vrij spel. Vooral mijn rechterschoen loopt steeds vol. Als het zeer doet stop ik om ze te legen. Dat zal ik een keer of drie doen.

Kilometer 38 gaat dwars door de Veluwe. Pad is nauwelijks te bekennen

Het stuk 25-35 ervaar ik als het lastigst. Mijn energie is verdwenen. Het is overleven. Ook een van de langste stukken zonder post. Maar ik sla mij daar manmoedig doorheen en kom op post 35. Daar is nog steeds geen cola maar de organisatie bied mij koffie aan. Heerlijk! De laatste kms sluit Jans bij mij aan. Ken de man niet maar hij loopt op het tandvlees. Besluit bij hem te blijven en hem het laatste stukje te steunen.

Gefinished. In een baggertijd dat wel.

Na de finish praat ik nog wat bij met Robin (organisator) Theo (Run2day) en onze speaker (rondje Nederland) interviewd mij nog even. Beetje dollen en stoere praat dus. Ik heb geen enkele behoefte aan festiviteiten of ander leuks en besluit rechtdoor te lopen naar de auto.

Conclusie: Iemand vroeg mij ooit wat ik de mooiste marathon van Nederland vond. Ik moest het antwoord schuldig blijven maar deze komt toch wel erg in de buurt. Het lopen ging nog niet eens zo heel slecht gezien de voorbereidingen. Nooit echt in de problemen gekomen maar iets fitter had wel fijn geweest. Of zoals Robin dat samenvatte: “een mentale overwinning” op jezelf door toch gewoon door te gaan. We doen het ermee.

Vandaag een alternatieve training. Sofie wenst een beetje te sporten na een intensieve studieweek. Lisanne wordt overgehaald en Wouter pakt elke training aan. Plannen worden gesmeed terwijl ik mij vermaak bij de buurt BBQ. Ik lig laat in mijn mandje als ik de berichten in onze groepsapp lees. Zo kan het gebeuren dat laatste training van deze week als leukste training in de boeken gaat maar met het minst intensief.

De trainingsweek in Bosnië annuleer ik. In de plaats daarvan schrijf ik mij in voor de Hoge Veluwe Marathon. De gezondheidstoestand van mijn schoonvader is dermate slecht dat ik niet een week weg wil. Ik wil wel een beetje trainen maar in de buurt. Het lukt allemaal maar een beetje half. De motivatie is erg ver te zoeken. Het zijn vooral zware emotionele dagen/weken.

In November wil ik een beetje in vorm zijn voor de CTS Ultra maar op deze manier schiet dat niet erg op. Mogelijk pas ik de afstand nog aan. Ik zie wel. Lopen is opeens niet zo heel belangrijk.

Na de Wisenttrail had ik veel hersteltijd nodig. Te diep gegaan en dat moet ik bekopen. Vorige week was de eerstvolgende weekend duurloop een drama. Na 15 km was ik blij weer thuis te zijn. Maar dat was dan ook het enige positieve. Houd er een kater aan over. In mijn voordeel spreekt de uitslag van de trail. Ik finish letterlijk als allerlaatste binnen de limiet. Een tweetal finisht na mij buiten de limiet. De eindsprint was succesvol. Tot mijn verbazing blijkt dat slechts 43 van de 85 de streep halen. Het is best een zware trail maar wat mij betreft ook weer niet zo beel bijzonder zwaar. Ciko maatjes maken grapjes over mijn finisher shirt. ‘The last finisher shirt’. Ik laat het langs mij heen glijden.

Wisenttrail op km 30. Zand, zand en zand. Normaal gesproken vind ik dat wel leuk. Nu ben ik niet fit genoeg.

Vandaag gaat veel beter. Ik loop probleemloos een variant op mijn vaste rondje. Wel stoor ik me een beetje aan MTB-ers die op de wandelpaden fietsen ipv op de MTB route. Het is mij veel te druk. Ik vermijd mtb paden om niet verrast te worden door de makkers maar dan moeten ze het andersom ook doen. De wildobservatie blijft bij twee herten. De bronst is in ieder geval nog niet begonnen op de Veluwe Zoom.

Vandaag denk ik veel na over twee gelezen blogs. Eentje van MIG eentje van Jacolien (leesinstructie; pak eerst een kop koffie en een goede stoel). Die van Jacolien ga ik niet proberen samen te vatten. Elke poging daartoe zou te kort schieten. Het adagium ‘lopen tot je het niet meer leuk vind, en dan loop je door tot het weer leuk is’ blijft hangen. Ik ben niet de enige met twijfels. Het ander blog van MIG is het lezen waard. Rauw en hard. Mig en Robin lopen als team de PTL 300 km 25km d+ rond de Mont Blanc. Zelf oriënteren en samen finishen. Mig is veel sterker dan Robin en ergert zich kapot. Je voelt de pijn van Robin. Uiteindelijk finishen ze samen maar het verslag is recht uit het hart. Ook hier is de rode draad, is dit leuk? Ik ga er geen zware analyse op loslaten maar ik ga de komende periode proberen me in te schrijven voor loopjes die ik leuk vind.

Levensgevaarlijk die Veluwezoom

Vandaag voelt de training weer goed. Het tweede uur zijn de spieren opgewarmd en gaat het lopen heerlijk. Heuveltjes vreet ik op en kms glijden voorbij. Het weer is lekker en fris. Kijk dan vind ik het wel leuk.

De Veluwe is paars. Als je foto’s wil maken van een Veluwe in bloei is nu het moment om richting de Posbank te gaan. Ik pas mijn trainingen er een klein beetje op aan om de mooie plekjes op te zoeken. Ik schat nog een paar dagen tot een week opdat de heide volledig in bloei zal staan maar de paarse gloed is nu ook al prachtig. Het is windstil. Geluid draagt ver en ook geuren blijven lang hangen. Op minstens drie plekken ruik ik wild dat in de buurt moet zitten maar zich niet laat zien. 

Verder zijn de trainingen weer ‘business as usual’. Ik zit (bijna) weer op mijn ‘normale’ basisschema. Met dit verschil dat het niet zo gaat als ik hoop maar wel zoals ik verwacht. Het is vooral werken. Hoe snel je toch weer uit je ritme raakt verrast me keer op keer. De Zugspitze is alweer twee maanden geleden en sindsdien heb ik de trainingen een beetje op zijn beloop gelaten. Vandaag dan weer een 30k training. Al vanaf km 1 voel ik de training van afgelopen donderdag. Het wordt een lange dag. Ik weet dat ik hier doorheen moet om weer in vorm te komen. Over twee weken is alweer de eerste 50k race.

Het bos is in zomertenue. Veel blad en dicht begroeid. Een aantal plekken herken ik bijna niet. Ook zie ik weer allerlei nieuwe hekken. Midden op de Veluwe. Ik zie het nut hiervan niet. Ook paddenstoelen schieten weer uit de grond. Herfst?

Het mag allemaal geen naam hebben. De stukjes die ik loop in Frankrijk. Vakantietijd. De benen geven luidkeels aan dat het even tijd is om te herstellen. Ik heb dat ook gepland en mentaal is die behoefte er ook. Belangrijkste reden om wat te lopen is denk ik om enigszins tegemoet te komen aan de de vakantiecaloriën.

Ik verblijf op twee locaties. Op de eerste plek heb ik geen kaart. Staat de verblijfplaats in ’the middle of nowhere’. Niet zomaar een verblijfplaats maar een toplocatie! Het betreft een familiereünie. Een week lang is er elke dag een goede reden om teveel te drinken, teveel te eten. De voorzieningen zijn overvloedig. Een overdekte bbq plaats bij het zwembad dat bij de verblijfplaats hoort is een plek waar het goed toeven is.

Het lopen moet in de ochtend omdat het veel te warm is. Temperaturen van 35 graden zijn geen uitzondering. Het is een beetje zoeken naar een leuke route maar uiteindelijk vind ik iets leuks dat ik meerdere keren loop. Kilometer of 10.

De tweede locatie is een stukje verderop. Ander niveau van luxe. Klein appartementje op een landgoed. Prima plekje. Van de verhuurder krijg ik een kaartje van de omgeving met een route van ongeveer 12km. Ik probeer de route twee keer. De eerste keer loop ik verkeerd. en beland ik bij een kasteel ergens veel te ver weg. Bij terugkomst heb ik een km of 16 gelopen. Het was ook veel te verleidelijk om de uitgezette route te volgen. Leuke trail met ook hier het een en ander aan wild. Een slang van een kleine meter schiet langs mij heen. Gloep.

De tweede keer ben ik vastbesloten de route te volgen. Vele malen loop ik toch verkeerd. Het begrip paadje is in Frankrijk toch heel iets anders dan hier. Kom wel op geweldig leuke plekjes. Officieel is het zelfs een fietsroute maar zonder mountainbike zie ik dat niet echt gebeuren. Na 18 km ben ik weer terug.

Inmiddels ben ik weer thuis en heb vanmorgen mijn eerste 10 km er weer opzitten. Man wat gaat dat nog moeizaam. Vermoed dat er wat alcohol in de benen zit. Om de druk wat op te voer heb ik mij ingeschreven voor twee ultra’s. De DCURBN op 26 augustus en de Wisenttrail een week later. Ik heb er zin in.

Is het alweer drie weken geleden? De tijd vliegt. Het herstel neemt meer tijd in beslag dan verwacht. Uiteraard geef ik er ook aan toe en dat versterkt het effect. Een week na de wedstrijd vond ik dat ik wel weer naar Ciko zou kunnen. Op het programma een regelmatigheidsloop van 8 keer 3 minuten. Hoe zwaar kan het zijn. Nancy heeft een parcours bedacht dat een stukje verder weg ligt bij het verkeersplein Grijsoord. Even was ik bang dat we zelfs op asfalt zouden gaan lopen. De eerste drie minuten gaan redelijk. Ik loop op reserve achteraan. Het parcours is een stukje trail waar weinig mensen komen. Plassen en modder, herten en zwijnen. Ik vind het wel leuk. De trainer beslist anders. Ander pad, beter begaanbaar. De volgende 3 minuten gaan zwaarder en zwaarder. Ik red het niet eens! Ik loop helemaal achterin. Het gaat helemaal nergens over. Ik wandel zelf stukjes. Terug op het clubhuis heb ik 10 km gelopen en ik ben kapot.

Nu heb je herstellen en herstellen. Dit is echter herstellen XL. Het mentale herstel gaat beter. Ik ben tevreden met het behaalde resultaat. Maar ja, ’tevreden’. Daar doe ik het niet voor. Toch een beetje katterig gevoel. Had ik niet….. Toch denk ik dichter bij een 100km resultaat in de Alpen gekomen te zijn dan eerder. Zou het dan niet de volgende keer beter gaan?

Vandaag loop ik mijn eerste duurloop daarna. Bijna 10km. Fysiek is het genoeg, mentaal is het heerlijk. Lopen is toch wel een heel erg leuke bezigheid. Voorzichtig maak ik plannen voor het tweede deel van het seizoen.  Ik denk vooral aan marathons/50km’s. In November wil ik goed lopen in Gower. Tot die tijd? Ik wil toch nog wel even naar de bergen.