Mentale training

Uit bed stappen lukt nog wel. Maar als ik dan naar buiten kijk en de druppelde nattigheid op het dak van de erker hoor vallen is de motivatie ver te zoeken. Het kost me echt een overwinning om naar buiten te stappen. Ik doe het toch. Ik trek mijn dure knalgele Salomon waterproof jas aan. Kan ik die ook eens uitproberen. Sinds ik hem gekocht heb, heeft het niet meer geregend.

Al na 1 km zeggen de benen ‘waar ben je mee bezig’. Dit beloofd een hele zware dag te worden. Ik laat het er een beetje vanaf hangen hoever ik vandaag ga lopen. Als ik het zo aanzie zal het wel niet ver worden. Het parcours is echt loodzwaar. Nu is mijn rondje toch al niet de makkelijkste maar nu is het helemaal bar. De versgevallen sneeuw bedekt de grond zodat je niet ziet waar je loopt. De ondergrond is soms keihard bevroren, dan weer zacht. Het is hier en daar spekglad en ik zak menigmaal door een bevroren plas heen. Na 12 km ploeteren geef ik mezelf een mentale schop onder mijn kont. Als het nog wat moet worden dit jaar zal je moeten trainen! Dat helpt.

Ik denk dat de trainingen van dinsdag en donderdag nog in de benen zitten. Dinsdag rondje Oosterbeek, maar dan andersom. Tijdens de duurloop is er veel gelegenheid voor eigen tempo. Ik heb energie over en ga ervoor. De helling in de burgermeesterswijk voel ik nog. Tsjee wat is die lang. Ook de donderdagtraining hakt er fors in. 8 keer 4 minuten ins en outs. Je kan het rustig aandoen maar die avond is er een selecte groep bikkels aanwezig die niet van dat slappe houden. Aanpezen dus.

Vanaf km 18 krijg ik er meer lol in. De energie is er weer, de hellingen worden steeds vaker weer dribbelend genomen. Op een of andere manier geniet ik van het afzien. Het gaat steeds harder regenen en de ondergrond wordt een drama. Natte zooi! Mijn voeten houd ik niet droog maar wederom prijs ik mij gelukkig met mijn drymaxx sokken. Ik heb er geen last van. Op sommige momenten ben ik echt aan het genieten. Hoe is het mogelijk.

Het bos is verlaten. Geen mens te bekennen. (Hoe vreemd is dat) en ook het wild laat het massaal afweten. Ik vermoed dat dit te maken heeft met die vervelende jagers. Mijn hardloopmaatjes komen die gisteren tegen. Die zijn weer lekker bezig. Ik irriteer mij steeds meer aan het beheer van de Veluwe. We schieten de boel maar lekker af. Ook zijn er lui bezig om de paden te verleggen. Ik begrijp er niets van. Liggen er opeens een paar bomen op de weg. Zo wordt je gedwongen om een ander pad te nemen dat er vlak naast loopt. Wat voor zin heeft dat. Het ergste is nog dat dit natuurlijk met grof materieel wordt gerealiseerd. Alle paden zijn kapotgereden. Blijf toch van dat bos af.

Na een km of 25 is het mooie er vanaf. Met keiharde rock op mijn koptelefoon lukt het mij om toch nog redelijk door te lopen. Inmiddels regent het steeds harder en zijn de paden zeiknat. Bij het bezoekerscentrum Veluwezoom ga ik nog bijna onderuit door het ijs. Verrek een spier in de rug. Als ik eenmaal thuisben heb ik toch weer een ruime 32 km gelopen. Ik ben tevreden met mezelf.  Hardlopen doe je met je hoofd en vandaag overwin ik mijzelf. Het kan wel….