25 april 40 km 5:30 hr 152 bpm 1600 hm
Ik ben weer thuis. Een illusie armer, teleurgesteld maar kijk terug op een prachtig weekend en een mooie ervaring. Een prachtige wedstrijd in een werkelijk schitterende omgeving. Een enorm leuke sfeer. Maar toch mijn eerste DNF en dat voelt niet goed.
De wedstrijd begon om half negen toen wij voor de zoveelste keer de bult naar het kasteel beklommen. Eenmaal boven hebben wij diverse ontmoetingen met bekenden en ook een paar onbekenden. Het is een leuk klein wereldje met leuke gasten. Om kwart voor negen verwachten wij de briefing maar die komt een kwartiertje later. Maakt allemaal niet uit. Gelukkig is er een vertaling in het Nederlands anders komen wij er helemaal niet uit. Weinig verrassends anders dan limieten en sponsorpraatjes. Wat ik wel grappig vond is de waarschwing voor brandgevaar in het bos. Een waarschuwing met name gericht op de rokers onders ons. Dat zullen er wel wat geweest zijn maar niet heus. Verder nog een kleine verrassing, het parcours is uitgbreid met een technische stukje. De lengte is 52,5 km geworden.
De eerste km’s van de wedstrijd gaan fluitend maar als snel krijgen we de ee
rste bult. Op de foto is de helling net waar te nemen. Ik heb er maar een lijntje naast gezet. Het is hier nog wat druk dus het is wachten op je voorganger maar iedereen is nog fit dus deze klim (1km) gaat in 12 (!) minuten. Dat wordt dus nog wat. Hierna steil naar beneden. De volgende hellingen zijn minder steil maar net zo hoog. Ik loop samen met Frans en we zijn er snel uit: doseren. De hartslag is te hoog. Ik wijt dat aan de zwaarte maar zeker ook aan de temperatuur. Gemiddeld zo’n 10-15 slagen hoger dan normaal. Na een km of 6 komt een relatief vlak stukje. Eindelijk kom ik wat in mijn ritme en dat gaat goed tot de eerste verzorgingspost op km 11. Deze bereiken we na 1 uur en 10 minuten. Fantastisch wat hier allemaal ligt aan krachtvoer en drank. Ik neem een handje rozijnen en beperk me tot zelf meegebracht spul. Hierna wordt het snel zwaarder maar verversingspost 2 op 22,5 km wordt redelijk vlot bereikt. Deze post is duidelijk minder verzorgd. Als snel is het water op dat fles voor fles wordt getapt. Wel lekker koud. Frans geeft aan rustiger aan te willen doen in een eigen tempo. Ik ga in hetzelfde tempo door en op km 25 begint bij mij het besef dat het wel eens zou kunnen gaan lukken. Hierna begint de ellende. De volgende verzorgingspost is 17 km verder. Op km 30 ergens mis ik samen met een groepje bijna een afslag. Niet zo vreemd want het pad gaat rechtdoor en de afslag dwars door het bos. De vermoeidheid begint parten te spelen. We beginnen bordjes te missen. Vanaf km 31 wordt het werken. Klimmen op rotsen, buffelen. Het ergste is nog naar beneden. Op gegeven moment sta ik op een rots en 2 meter onder mij het pad. Terug eromheen klimmen en verder. De helling naar beneden is steil. Zo steil dat ik van boom tot boom ren. Als het pad nu alleen maar steil is maar nee hoor ook nog onder een hoek van 30-45 graden. Uiteraard liggen daar dan ook nog boomstammen overheen of rotsblokken.
Eindelijk bereik ik de verzorgingspost. Wat ik niet weet is dat René daar ergens in het gras ligt. Uitgewoond, opgegeven. Ik heb hem niet gezien. Zelf was ik ook niet meer te fris en besloot een kwartier rust in te lassen. Dat werkte prima en ik vervolgde mijn weg. Heerlijk langs een riviertje. Als dit zo zou blijven loop ik hem uit. Maar niets van dat al. Na 500m links af steil omhoog.Ik kom tot 50m en zit dan vast. Nog 150m te gaan. Ik weet dat de laatste 12 km de zwaarste zijn van deze wedstrijd. We zijn gewaarschuwd. Ik wil de helling op maar het lukt niet. Daarbij als deze helling mij lukt, lukt het mij dan hierna nog op de volgende? Ik besluit met pijn in het hart verstandig te zijn. Nu ik dit schrijf heb ik al spijt. Ik had nog 2,5 uur voor de laatste 12km. Dat had ik kunnen redden. En toch vergeet ik dat gevoel niet op de helling. Ik kwam gewoon niet omhoog. Verschrikkelijk.
Ik klom terug en zie een dame de helling beklimmen die het ook niet red. Ze glijd de helling naar beneden en neemt een heer mee. Het is echt afzien. Ik ren terug (het kan dus wel) naar de verversingspost en klim in de afvallersbus. Deze zit goed vol. Veel uitvallers. Eenmaal terug bij het kasteel zie ik René in het zonnetje zitten bij de finish. Ik ga ernaast zitten en probeer mijn lichaam onder controle te krijgen. Dat mislukt faliekant en voor ik het weet probeer ik op mijn knieën mijn maag te legen wat niet lukt. Wat een klotegevoel. De toegesnelde organisatie maakt zich zorgen en op hun advies ga ik in de schaduw liggen. Na een half uurtje liggen Frans, René en ik naast elkaar. Alledrie uitgestapt. Ongelofelijk, hebben wij het zo onderschat?
