Salomon XA Pro 3D
Trainen op de grenzen van belastbaarheid. Geen wetenschappelijke benadering maar gewoon op gevoel. Wederom 4 trainingen deze week. Hadden er 5 kunnen zijn maar dat is net te veel. De dinsdagtraining is wederom pittig. Niet de kerntraining van Jan die aan het oefenen is voor zijn praktijkexamen maar alles bij elkaar. Toch weer ruim 21km. Bovendien train ik met nieuw ‘materiaal’. De schoenen die ik 5 jaar geleden kocht voor de TAR zijn tot op de draad versleten. De zool valt letterlijk uit elkaar. Verder is de schoen nog helemaal in orde. Ik hoef niet op zoek naar een ander type schoen. De Salomon XA pro 3D is een perfecte schoen voor mij. Het doet mij deugd dat deze na 5 jaar nog bijna exact hetzelfde is. Ook investeer ik in compressiekousen. Mijn kuiten blijven kwetsbaar. Het is niet zozeer gewenst maar meer een noodzaak. Deze keer geen Herzhog maar Compressport. Als ik ze vergelijk blijkt wel dat ook mijn Herzhogs versleten zijn. De rek is er wel een beetje uit.
Oude zwembad in Arnhem
Op woensdag is er weer een HAN Bruist training. Met een man of 50 lopen wij een deel van de Klein Zwitserlandtrail. Het is een vast onderdeel van de training dat er allerlei opdrachten gedaan moeten worden. Hier pijnigen wij onze hersens over een mooie limerick. Uiteindelijk doel is de wisseltrofee (Die dit team net niet wint met een ondankbare 4e plek) en bijgaand doel is het ontdekken van de buitenlandse reis van 2017. Na een macaronimaaltijd volgt de presentatie en het blijkt dat we naar de Zwisterse Alpen gaan! Omdat de bijeenkomst dichtbij is ga ik hier lopend heen en alles bij elkaar loop ik toch weer een kleine 15 km in het Beekhuizense Bos met de nodige hoogtemeters.
Consequentie is dat ik donderdag vermoeide benen heb. Ik moet kiezen tussen de Ciko training van donderdag of de heuveltraining van vrijdag. Ik kies voor de laatste.
Rozendaalse veld
Op zondag is het weer tijd voor de duurloop. Ik sta weer vroeg naast het bed en ben vroeg op pad. Heerlijk. Het wild beloont mij door overvloedig aanwezig te zijn. Zelfs een groep van 15 zwijnen waarvan minstens 5 jongen. En dat aan de voet van de Keienberg! Helaas laten de benen het afweten en ben ik na 18 km weer terug. Beetje kort maar het is niet anders.
Ondertussen passeren weer tal van buitenlandse avonturen. Ik heb familie in Interlaken die mij uitnodigen de Jungfrau marathon te komen lopen. Hun Hotel is naast de start. Dit jaar gaat echt niet meer lukken maar in 2018 moet die er maar eens aan geloven.
Een ander avontuur is de marathon van Detroit. Ook hier is een combinatie met familiebezoek. De marathon moet een bijzondere zijn. Ondermeer passeer je de grens met Canada en moet je je paspoort meenemen tijdens de wedstrijd. Ik heb nu al zin.
Daar sta je dan. En deze stier zet geen stap opzij.
