‘ De pijn verdwijnt de prestatie blijft’ Tekst is van een begenadigd ultraloopster. (Een Ultraloopster waarvan ik vermoed dat ik haar geen plezier doe als ik haar website hier link.) De tekst vat deze marathon wel een beetje samen, maar helpt mij er ook als een mantra doorheen. Dus dank daarvoor.
De wedstrijd begint met een oproepje op FB: ‘ Omdat we het jammer vinden dat er geen Marathon afstand meer in Apeldoorn is, is er nu dit evenement opgezet. Deze eerste keer is een try-out’ Bij mij is dat recht in de roos. Ten eerste vind ik het oneindig zonde dat de marathon bij de Midwintermarathon is geschrapt. Ik stoor me er zelfs aan dat deze toch deze naam blijft voeren. Ten tweede als er dan toch een vervanging wordt georganiseerd en ook nog eens een trail, tsja dan ben ik om.
De trail begint zoals een trail hoort te beginnen. Marinus klimt op de tafel en legt uit wat de bedoeling is. Twee afstanden 34 en 43. Per afstand een snelle en een langzame groep. Ik had mij voorgenomen bij de langzame marathongroep aan te sluiten maar dat ging een beetje mis.
De eerste 10 km gaan altijd makkelijk. We lopen ruim 10 eerder 11. Voor mij te hard. Van twee groepen is geen sprake. We lopen langs het spoor en ik heb het naar mijn zin. De benen voelen goed. Na 9 km is er een splitsing tussen de 34 en de 43 groepen. Maar helaas blijft het tempo hoog en de groepen samen. Ik kan het redelijk bijbenen maar dat gaat ten koste van de omgeving. We lopen langs prachtige vennetjes en vlaktes maar ik kan er niet van genieten. Ik ben teveel op het lopen zelf gefocust.
We passeren kootwijkerzand Een prachtige zandvlakte.De instructie luidt dat we bij het strand linksaf moeten. 🙂 De MTB begeleiding heeft een andere route genomen omdat hier niet doorheen te fietsen valt. 
In het peloton gaan de gesprekken over gewonnen wedstrijden, de ‘ 60 van Texel’ Ik raak in gesprek met een dame van de Friese delegatie. Zij loopt in korte rok en ik vind haar een bikkel. Overigens lopen er meer in korte broek!! Zelfs iemand in korte broek én blote voeten. Later begrijp ik dat zij samen met haar team toch wel tot de sterkere lopers gerekend moet worden. Om een lang verhaal kort te maken. Ik loop in een groep met sterke lopers die 11 per uur ‘ lekker rustig lopen’ vinden. Ik heb de splitsing van de rustige groep gemist en besluit tot de verzorgingspost aan te blijven haken.
Na de verzorgingspost sluit ik aan bij de langzamere groep. De post is op km 25 bij radio Kootwijk. Erg mooi gebied en eindelijk zie ik dat eens. . Maar helaas is het kwaad al geschied. De benen zijn verzuurd. De bedoeling was een trainingsmarathon op een rustig tempo. Ik had mij afgelopen week niet bij de trainingen gespaard hiervoor. Sterker nog. De heuveltraining van vrijdag liep wat uit de hand en de krachttraining daarna was ronduit pittig. Zover de excuses.
De grafiekjes van Movescount laten genadeloos zien wat ik bedoel. Ik heb 2,5 uur in het rood gelopen. Nu komt het erop aan om vol te houden. De benen doen zeer en er is nog 18 km te gaan. De eerste 10 hiervan gaan ronduit belabberd. Het valt in de groep misschien niet op want ik loop veel op kop maar toch. Hierna komt een prachtig stukje singletracks. Ik krijg de geest en het lopen krijgt een opleving. Niet voor lang. De laatste 5 is gewoon harken. Ik ben er klaar mee, ik vind het mooi geweest.
Hier is het dat het mantra mij helpt. Ik wil niet opgeven en blijven lopen. Het gaat langzaam maar zeker. De ‘Finish’ komt niet vroeg genoeg. Nou ja finish. Kop soep in een warme serre. Perfect! Van de snelle groep is nog een clubje naar Arnhem aan het lopen. Schema is Schema! Ik moet er niet aan denken.
Conclusie: Een zwaarbevochten marathon. De pijn zakt inmiddels een beetje en wederom ben ik tevreden met mijn mentale weerbaarheid. De vorm lijkt niet op wat ik in Bouillon wil doen maar dat is nog ver. Bovendien concludeer ik maar weer eens dat rustig starten vele male beter bij mij werkt dan snel. Voor een try-out vond ik het een geslaagd evenement. Hoop dat het een blijvertje wordt.
