Marathon van Rotterdam, een mentale wedstrijd

Over Rotterdam kan ik kort zijn. Het is niet geworden wat ik ervan gehoopt heb. Toch kijk ik er met veel plezier op terug. Het is alweer de vijfde keer dat ik aan de start sta van de enigste echte stadsmarathon die Nederland kent. Het blijft bijzonder en deze keer sta ik zo dicht bij Lee dat ik hem goed kan zien.

4

Rotterdam is voor mij niet meer dan een manier om kilometers te maken en een leuke dag te hebben met mijn Ciko vrienden. Ik tref mijn maatjes in de kroeg tegenover het hotel. Mooie locatie op 100 meter van de start. Voor Nancy, Peter en Hein is het een hele bijzondere dag. Zij gaan hun eerste marathon lopen. Een grote schare supporters is meegekomen. Het is mij nooit duidelijk geworden met hoeveel we nu precies in Rotterdam waren maar in wisselende samenstelling toch met een man of 20.

Het is elke keer weer een genoegen iemand zijn eerste marathon te zien ervaren. De voorbereiding. De spanning de dag vooraf, de spanning op de dag zelf. We stimuleren elkaar, steunen elkaar. De ervaren lopers geven gevraagd en ongevraagd advies. Een buitenstander zou er gek van worden. Ik vind het heerlijk. Er is echter altijd maar één ding dat ik echt hoop. Zet die tijden uit je hoofd op de eerste marathon.

MRM-3ijn eigen wedstrijd begon zoals verwacht. Na een stevig ontbijt ben ik er klaar voor. Inclusief zware benen. De knie is stijf, ik heb overal pijntjes. De pijn verdwijnt na een paar km. Ik probeer rustig te starten maar zit toch al snel op 11 per uur. Te hard voor mijn doelstelling. Pogingen om terug te schakelen naar 10 per uur strandden. Na een paar km weet ik al dat het een zware dag gaat worden. Mentaal zwaar dan te verstaan. Tuurlijk de benen doen zeer maar daar kan je mee leren omgaan. Je kan je over de pijn heenzetten, blijven dribbelen. Dat doe ik en dat lukt tot een km of 13. Ik verwacht de supportersgroep op km 15 en dan staan ze op 13. Leuk dat ze er staan natuurlijk maar ik krijg een mentale tik. Ik ben opeens twee km kwijt. Ik denk op 15 te zijn maar moet er nog twee. Er gebeurt iets tussen mijn oren waar ik niet mee kan omgaan. Nog 25 km te gaan is voor mij opeens onoverkomelijk. De benen willen nog wel maar het hoofd niet. Op km 18 geef ik er de brui aan en stap in de Metro.

RM-2De rest van de dag geef ik mij over aan het supporten van Peter, Nancy, Jan, Hein,Ton maar zie ook nog tal van andere Ciko-ers en niet Ciko-ers. Het is leuk langs de lijn. Mooi weer mooie sfeer. De finish locatie is te druk dus verzamelen wij in het Hotel. Een voor een komen de winnaars binnen. Peter loopt om zijn marathondebuut een 3:59 en is apetrots. Nancy loopt een ijzersterke 3:38 op haar eerste. Verwacht maar ze doet het toch maar even. Hein finisht in 4:23. Had er iets meer van verwacht maar moet toch dik tevreden zijn.

Jan heeft last van zijn hartslag (warmte?) en loopt 4:27. Ton loopt een makkelijke half voorbereide 3:20. Het mooie van de dag is dat er binnen de groep tevredenheid heerst. Mooie prestaties zijn geleverd. Glimmende gezichten op de afterparty. Heerlijk

Conclusie: Lopen is een mentale en sociale sport. Het mentale deel beheers ik nog onvoldoende. Het sociale deel krijg ik geen genoeg van.

 

This entry was posted in Marathon, Training. Bookmark the permalink.

3 Responses to Marathon van Rotterdam, een mentale wedstrijd

Laat een reactie achter op Rinus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *