La Provinciale – Mirwart Natuur Marathon

Enige weken geleden benaderde Frans ons met het plan “La Provinciale” te lopen op 11 september. Een natuurmarathon in de Ardennen te Mirwart. Leuk want deze had ik over het hoofd gezien. Enige bezwaar, ik had mij al ingeschreven voor de Maas en Waal marathon van 4 september. Twee marathons in één week had ik nog niet eerder gedaan.  Plan de campagne was 4 september lopen, kijken hoe het gaat met het herstel en dan inschrijven voor de 11e. René vond dit ook wel een strak plan. Na de dinsdagtraining was de conclusie gaan met de banaan en kon de voorbereiding beginnen.

De website in het Frans van La Provinciale ging nog wel maar die in het Nederlands klopte niet veel van. Om een lang verhaal kort te maken. Om 5 uur stappen wij in de Auto naar het zuiden met niet veel meer informatie dan dat wij voor half negen aanwezig moeten zijn om ons te kunnen inschrijven. Wel vinden we een kaartje met de hoogteprofielen. Wij lopen samen met de halve marathon en twee ronden van 21km waarbij de ronden niet dezelfde zijn.  Boucle 1 650m klimmen, Boucle 2 700m klimmen. Oeps, voor een marathon toch best wel pittig. Het valt ons op dat de laatste klim op km 41 steil omhoog gaat. De voorbereiding is een beetje minimaal dus.

Wij komen keurig om kwart over 8 aan. Een grote sportkantine met hiervoor tenten. De boog geeft aan Arrivee. De start is kennelijk niet hier. We schrijven ons in, ontvangen een t-shirt (alweer, model pyama) en maken we wat praatjes. Zo ontmoeten wij een Belg die onze professionele outfit bewonderd. Rugzakken, gels etc. Hij heeft niet meer dan een drankbelt gevuld met  wafels!!! “Geen gellekkes voor mij, drie wafels is genoeg”. Wij geloven hem maar twijfelen erg aan zijn schoenkeuze. “Neen, in het voorjaar is het nat. Nu kan het ook met gewone schoenen.” Daar zal ie spijt van krijgen! Wel nemen we een kop koffie met wafels.

Voor de startlocatie moeten wij ons verplaatsen naar de oprijlaan van een chateau. De streep is niet veel meer dan het hek van de oprijlaan. Heerlijk! Pascal geeft ons in het Frans de laatste instructies. Een West-Vlaming doet dat in het Nederlands maar dat valt hem niet mee. Wat wij onthouden is dat het eerste rondje rood is en het tweede rondje blauw. Meer heb je niet nodig. De rest? Als sla je me dood. Oja. Als je voor het klassement gaat moet je voorin starten want na 500m is een ernstige versmalling naar een single track.

 

Omdat ik een zware wedstrijd verwacht is het aanvalsplan, stevig op de rem lopen. René zal dat ook doen (de eerste 500m) In de Ardennen is het bepalen van een tempo erg lastig omdat de weg nooit vlak is. Pas na een uur weet ik dat dit ruim 8km/hr is en dat is voor deze wedstrijd een prima tempo. Na de start begint het te regenen en dat houdt pas na het eerste rondje op. Is op zich een voordeel want de modder die je over je heen krijgt spoel je meteen weer af. De temperatuur blijft daarmee op een graad of 15-16 en vergeleken met vorige week is dat een verademing. Na een km of 3 is het direct klimmen. En steil ook. Bovenaan de top staat een hoornblazer ons aan te moedigen. Het lopen gaat prima. Ik voel me sterk maar houd me in. Elke 5 km staat er een verzorgingspost met veel fruit en drank. Ik heb trek in appels en dat houd ik de hele wedstrijd vol. Lekker.

Na een km of 15 loop ik met een Belg op en het is stuivertje wisselen. We genieten en hebben lol. Helemaal op km 17 als er geen houden meer aan is. We moeten door de enkeldiepe modder. Glibberend en glijden bereiken we de overkant. Hij geeft aan de halve te lopen en is vol bewondering over het feit dat ik toch echt de hele ga lopen. Hij gaat voor mij bidden dat het tweede rondje wel droog wordt. Het heeft geholpen want dat was inderdaad zo. Op km 21 word ik verkeerd gestuurd en zo sta ik opeens voor de arrivee. De speaker geeft aan dat ik à droîte had gemoeten en niet à gauche. Terug dus en opniew. Dat gaat beter.

Het tweede rondje begint met een flinke afdaling. Hier krijg ik mijn eerste tegenvaller te verduren. Mijn telefoon is nat geworden. Hij doet het nog wel maar geen geluid. Balen. Ik mis mijn muziekje als afleiding en ook de iphone is kaduuk. De wedstrijd is nu een stuk rustiger. Alleen maar marathonlopers maar die zijn er niet zoveel. In de tweede ronde zijn drie grote beklimmingen. Het gaat allemaal erg makkelijk en ik neem mij voor op km 35 wat gas te gaan geven. Helaas pindakaas want vanaf km 32 is het klimmen, en klimmen en weer klimmen. Op km 38 houd dat een beetje op. Km 39 is stijl naar beneden. Volgens mij onverantwoord dat zonder trailschoenen te doen. Eenmaal beneden alweer een ravito. Geen appeltjes helaas. De dames van de verzorgingspost willen mij best op de foto zetten. Achter mij het pad naar de finish, nog maar twee km en inderdaad klimmen.

Het groepje Marathonlopers dat wat meewarig naar mee keek als ik de heuvel op wandelde laat ik nu definitief achter mij. Niet zo verrassend want de mannen hielden het geen enkele heuvel helemaal vol en tja dan verzuur je. Vastbesloten alleen te finishen zet ik toch aan. In de laatste km gaat het zigzaggend naar boven. Degenen die al eens een marathon hebben gelopen weten hoe de laatste km kan voelen. Er lijkt geen einde aan de beklimming te komen. De laatste 200m kunnen we weer rennen. René staat al te wachten.

Ik finish ruim binnen de 5 uur en René heeft er 4,5 uur voor nodig. Petje af voor die prestatie. Het geheim zit ‘m erin dat René deze keer wel rustig is gestart. (zegt-ie). We worden uitgebreid gefeliciteerd door Pascal, helaas is er sprake van een kleine taalbarrière, maar we begrijpen elkaar prima . Omdat René er al even staat gaan we snel douchen. Dat wordt een kleine bezoeking want de kleedruimte is meer dan vol en erg smerig. In de sportzaal ernaast drop ik mijn spullen, dan maar hier. Dat mag want dat is de officiële kleedruimte blijkt. Op de vloer een paar flinke kilo’s zand. Ach ja. Helaas is de douche koud, dat is wel jammer.

We besluiten de dag af te sluiten met een biertje en koffie. We voelen ons prima. Voordat wij deze ophebben begint de prijsuitreiking, in het Frans natuurlijk. We vinden het niet goed om tijdens de uitreiking te verdwijnen dus even wachten. Tot ons niet geringe verbazing wordt René naar voren geroepen. Hij wordt derde in zijn categorie! Super! Een “prachtige” beker en een tas met goodies valt hem ten deel. De pot Nutella geeft hij aan een jongetje dat hem komt feliciteren. Wij willen vertrekken maar dan begint de tombola. Weer wordt René naar voren geroepen. Nu voor een mandje wijn…. en een pot Nutella. Even later wordt ik ook naar voren geroepen. Een arm vol goodies + een pot Nutella. We komen niet meer bij.

Nu gaan we echt weg. Om 16:00 verlaten wij Mirwart. Wij slaan de brood met worst toch nog even over. Dat kunnen onze magen nog niet aan. Wij kijken terug op een fantastische dag. Een trail marathon zoals je verwacht bij een trail in de Ardennen. Simpel, goed verzorgd, geweldige sfeer heerlijk. Wij kunnen nog wat leren van de Belgen.

 

 

 

 

This entry was posted in Marathon, Trail, Training. Bookmark the permalink.

5 Responses to La Provinciale – Mirwart Natuur Marathon

Laat een reactie achter op Bertus van Elburg Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *