Hulde voor de mannen Mud (1) Sweat (6) Trails (9). Patrick en Marc hebben een trail geïntroduceerd in Nederland die een dikke pluim verdiend. Voor het eerst wordt de Koning van Spanje Trail georganiseerd en de verwachtingen zijn hoog gespannen. Als trailspecialisten wordt van hen verwacht dat ze iets moois neerzetten en dat is gelukt. Modder en zweet is buiten hun invloedssfeer maar trails is absoluut gelukt. Een fantastisch parcours over verrassende paadjes en met geweldige vergezichten. Ik heb genoten van de wedstrijd. Vooral zijn Patrick en Marc in staat geweest een sfeertje te creëren dat trails zo eigen is en waar ik van ben gaan houden. Heel relaxed, goed verzorgd. Leuk muziekje bij de start, lekker eten na de Finish, en een beetje kneuterig. Heerlijk.
Twaalf atleten melden zich aan als ik een oproepje doe bij groep 5. De “Salomon Koning van Spanje Trail” is een mooie gelegenheid om kennis te maken met het lopen van trails. Afstanden 10 of 28 km, niet te ver weg, een mooie omgeving. Van de twaalf blijven er zes over. Het team wordt aangevuld met Mariaan, een Arnhemse atlete, die ik heb ontmoet op een van de clinics van MST. Met zijn zevenen passen we mooi in een auto. In Gulpen treffen we nog Berry, Judith en Ludo dus Ciko was goed vertegenwoordigd.
De start is simpel. Eerst zwaaien we Mariaan uit. Die doet de 10 km. Daarna volg de doedelzakspeler, ga achter de mat staan, wel de goede kant natuurlijk, luister naar de instructies en dan roept Marc: “Gaan!” Hoe simpel kan het zijn. Na de start worden we direct de Koning van Spanje berg opgestuurd. Die volgen we tot halverwege, gelukkig want erg warm zijn we nog niet. Rechtsaf en dan direct over op een karakteristiek stukje Limburg: grashellingen.
Mijn plan de campagne was op mijn gemak uitlopen. Josje en Herma gaven aan dat de afstand ze wat zorgen baarden. Ik nam mij voor bij hen te blijven. Nou Josje heb ik zeker 500 meter gezien en weg was ze. Uiteindelijk zou ze 5e dame worden dus waar die zorg vandaan kwam? Peter, Frans, René waren zoals verwacht direct in de hogere versnelling en zou ik pas na de Finish weer tegenkomen.
Hoewel René moest helaas op km 20 uitstappen vanwege een blessure. We spreken hem even als hij in de bezemwagen naar Gulpen wordt vervoerd. Met Herma loop ik de trail. Haar traildebuut gaat uitstekend. Het tempo zit er goed in en waar menig atleet aan de wandel slaat dribbelt Herma vrolijk door. En volgens mij is Herma ook aan het genieten, leuk om te zien.
Na deze grasheuvel naast de Koning van Spanje komen we na een single-trail en een afdaling in Pesaken. Wat volgt is een opvolging van klimmen en dalen door het Grote Bosch richting Slenaken. En dat allemaal in of rondom de Gulpvallei. In Slenaken gaat we weer klimmen naar het Grote Bosch, deze klim is erg steil. Ook steken wij de Gulpen over. 100% natte voeten garantie. Hoort er allemaal bij. Bij de verzorgingspost kunnen we flink bijtanken. Koek, fruit, repen, drinken. Super! Waren daar nu ook vlaaien?
Na dit stuk komt een aaneenschakeling van klimmen en dalen door Eperheide en Schweiberg. Vreemd genoeg heb ik eigenlijk alleen foto’s gemaakt van de grashellingen. Nu lijkt het net of we alleen door het gras gelopen hebben. Niets is minder waar. Bij de tweede verzorgingspost treffen we René op een heel verkeerde plek.
Blijkbaar hebben de afgelopen weken teveel gevraagd van de enkel en een voorlopige diagnose is een overbelaste achillespees. Nu maar hopen dat het meevalt. Bij de verzorgingspost zijn we ver voorbij de 20 km en nadat we bijgetankt hebben gaan we vol goede moed verder. De km’s beginnen bij Herma wat te tellen zegt ze. Af en toe moeten we op een helling een stukje wandelen maar tot mijn verbazing wordt de helling niet tot de top gewandeld maar wordt halverwege weer vaart gemaakt. Volgens mij is Herma sterker dan ze zelf denkt.
Het laatste stuk voert ons langs een singeltrack door het Dunnebosch. Volgens de website met technische stukjes. Vaak zijn dat omgevallen bomen en op gegeven moment zijn we die ook wel een beetje zat. We moeten nog één keer klimmen naar de Gerardushoeve en dan kunnen we lachend over de Finish. Tenminste nadat ik nog even met onze doedelzakspeler op de foto ben gegaan.
Na de Finish moeten we kiezen. Erdinger bier of (alweer) Vlaai. Het wordt allebei. We frissen ons op, gaan douchen en nemen nog een Erdinger biertje (en nog een paar extra). We besluiten op huis aan te gaan maar niet voordat we de organisatie ook nog helpen met het opmaken van de bananen. Ik zie een 5-tal trossen in de auto verdwijnen. Verzadigd en afgetankt rijden we in het zonnetje naar huis. Ik zie een aantal die de oogjes niet kunnen openhouden. Geeft niet het mag.
Conclusie:
MST heeft een hartstikke leuk evenement neergezet. Dik compliment daarvoor. Wat ik nog leuker vind is dat de traildebutanten stuk voor stuk erg enthousiast zijn. Volgens mij moeten we volgende keer als we weer naar de Ardennen gaan een grotere auto meenemen. Wedden?
3 Responses to Salomon Koning van Spanje Trail