Zondag 27 februari ong. 22 km
Voor mij is hardlopen een mentale sport. De zondagse duurloop is voor mij een een belangrijke manier om alle ervaringen een plekje te geven, te verwerken. Soms is een half uurtje genoeg, op het moment kan het me niet lang genoeg duren. Jan polst nog of ik zaterdag kom lopen. Ik wil wel, het is altijd gezellig, maar ik ben te druk. Bovendien ik heb mijn uurtjes rust even nodig.
Vanmorgen kreeg mijn lichaam een vreemde discussie. Mijn hoofd zei lopen, mijn benen zeiden nu even niet. De vermoeienissen van de trailmarathon zijn nog niet verdwenen. Na 1 km liet de garmin het afweten, (= batterijspanning laag). Na 2 km wist ik wel hoe laat het was met de benen. Kortom zonder hulpmiddelen sta ik voor de keuze ontspannen (lang lopen = Geest) vs rust (kort lopen = Lichaam). Op gevoel loop ik mijn rondje en besluit al snel dat een kort rondje wel genoeg is. Het moet maar. De regen die ik verfoeide bij het naar buiten gaan is inmiddels heerlijk fris. Het bos is nat en leeg. Voor het eerst sinds lange tijd zie ik geen wild. Ik ruik ze wel. (Jawel, en niet zo’n beetje ook). Het bos ontwaakt aan zijn winterslaap. De beuken staan in de knop. Verdwaalde sneeuwklokjes komen boven de grond. Na 20 km geven de benen aan dat het eigenlijk wel lekker gaat. Dat is een vreemde gewaarwording. Had ik niet verwacht. Inmiddels had ik al besloten terug te gaan en dat pas ik niet meer aan. Voor de lekkerte gaat het tempo omhoog. De rest van de wereldproblemen los ik maar op in bad.
