De Eigertrail staat al langere tijd op de bucketlist. Sinds ik de witte spin gelezen heb van Heinrich Harrer ben ik nieuwsgierig. Ook heb ik natuurlijk de nodige verhalen over de trail gehoord en weet ik, hier moet ik nog eens heen. De inschrijving ging op 4 november open, en weer dicht. Binnen een dag uitverkocht. Te lang geaarzeld. Mijn trailmaatjes van de HAN gaan hier met een groep heen en ik vis naast het net. Maar niet getreurd er is nog een loting voor wat extra nummers. Op 5 december was de trekking. Beetje vaag verlopen proces maar ik trek de conclusie dat ik ook hier geen geluk heb.
Toch gloort er licht aan de horizon. Afgelopen zondag tijdens mijn training tref ik en loopgroep op de Posbank. Contact is kort, we lopen een verschillende route. Op Facebook lees ik een berichtje van een loopgroep die een training heeft georganiseerd op de Posbank als start voor de Eigertrail. Het blijkt dezelfde groep, inclusief Alex die ik in Wales heb ontmoet. Ik raak in gesprek met Arnoud en die blijkt een startbewijs te vergeven te hebben. Om een lang verhaal kort te maken. Op 15 juli sta ik aan de start van de Eigertrail. Op de 100km. Oeps! Had ik niet bedacht dat ik dat niet meer wil? Was dat niet voor mij de grens? Ik heb erover nagedacht en op dit moment denk ik dat ik het gewoon ga doen. Driemaal is scheepsrecht.
