Trainen voor een afstand die je nog niet eerder gelopen hebt en met hoogtemeters die je nog niet eerder bedwongen hebt is lastig. Ik maak mijn eigen trainingsschema’s en pas die aan als mijn lichaam dat aangeeft. In de afgelopen maanden heb ik steeds in blokken getraind met een steeds zwaardere belasting. Het laatste blok heb ik een verschuiving richting kracht gemaakt. Voor mijn gevoel is het continu de balans zoeken. Ik wil zwaarder trainen maar dat heeft alleen maar zin als het lichaam dat aankan. Bovendien is mijn beschikbare tijd beperkt. Trainen gaat dus onder het motto: ‘als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan’ .
Op dit moment zit ik in een fase dat het lichaam aangeeft dat ik op of over de grens ben. Eigenlijk wil ik nog weer zwaarder trainen maar dat gaat niet. Mijn hamstring, in mijn linker been om precies te zijn, geeft aan dat het genoeg is. De rest van mijn lichaam wil wel. Het frustreert en roept twijfels op. Twijfels die ik deel met de mensen om mij heen. Misschien zelfs teveel. Mensen vragen mij nu openlijk of ik er wel klaar voor ben. Dat heeft weer het effect op mij dat ik zelf ga twijfelen. En dat is niet goed.
Ik zet het voor mijzelf op een rijtje:
Conditie: Volgens mij is die prima op orde. In de afgelopen vier maanden loop ik 3 marathons en 4 ultra’s waaronder een 80km. Dan kan je toch wel zeggen dat de inhoud er wel is.
Kracht: Hier twijfel ik een beetje. Heb ik wel genoeg gedaan? Aan de andere kant loop ik een week geleden 4000D+ als vakantiewandeling. Ik ben verbaasd als Job constateert dat mijn spieren wat strak staan.
Fitheid: Die is momenteel ver te zoeken. Een week geleden loop ik als een natte krant. De dinsdagtraining vind ik dat het maar genoeg moet zijn maar de hamstring zegt ho. Woensdag constateert Job wat strakke benen. Donderdag loop ik met de rem, en sleepanker erop. Beter. Vandaag loop ik een flutafstandje maar dat gaat weer makkelijk.
Mentaal: Hier moet nog het meeste gebeuren. Ik ben er (nog) niet gerust op. Maar dat is ook weer een klassieke valkuil bij sporters. Heb ik wel alles gedaan wat ik kon?
Zo resumerend pas ik voor het laatst mijn trainingsschema aan. Ik ga proberen weer fit te worden. Soepele spieren, lekker gevoel, herstellen. De Veluwezoomtrail laat ik zitten. Een 50km wedstrijd voegt niks toe maar kan des te meer afbreken. In plaats daarvan train ik zelf.
Om fit te worden heb ik nog 4 weken. Normaal gesproken zou ik gaan taperen na de Veluwezoomtrail maar daar begin ik dus een week eerder mee.
Resumerend zegt mijn verstand dat ik er klaar voor ben. Ik heb dan ook de laatste spulletjes gekocht die ik nodig heb voor de wedstrijd. Een (verplichte) tweede hoofdlamp, gaiters en de nodige sportvoeding. De hoofdlamp was nog wel een dingetje. Wat heb je daar weer veel soorten en maten in. Mijn Petzl Tikka XP8 is op zich een aardig lampje maar erg veel licht geeft ie niet. Dat heb ik ervaren bij Limburgs Zwaarste. Nu maar een iets sterkere lamp gekocht. 160 lumen moet ie aankunnen. De Black Diamond Storm. Je hebt ze nog wel sterker en zelfs met adaptief licht (past zichzelf aan) maar er zijn grenzen. Bovendien is het tijdens de wedstrijd volle maan!
Conclusie: Ik ben er klaar voor. Ik heb mijn twijfels, ben zelfs onzeker. Toch denk ik dat het moet kunnen. Nu nog de puntjes op de i zetten en het zelfvertrouwen herstellen. Ik merk zelfs dat dit blogje helpt. Mooi.
Hee Edwin,
Dit soort twijfels is heel herkenbaar. Bij mij is het niet zozeer de twijfel of ik het kan, ik denk dat ik het op zich kan, maar wel die eeuwige twijfel of je wel genoeg doet en tegelijk of je misschien niet te véel doet. Het punt is dat je het gewoon niet weet. Je doet wat je kunt, je doet wat je verstandig lijkt, soms wil je zwaarder, en soms blijkt dan toch weer de rem erop te moeten. Maar volgens mij moet je er (nu) gewoon van uitgaan dat je hebt gedaan wat voor jou haalbaar was, en dat je dus zo goed voorbereid aan de start staat als maar mogelijk is. Ik denk dat je het (hiermee) kunt, maar mocht dat niet zo blijken te zijn, dan heb je er toch alles aan gedaan wat je kon…
En in elk geval lijkt het me verstandig om de VZT te laten voor wat hij is (al is dat misschien projectie, omdat ik zelf ook een beetje op het randje zit, voor m’n gevoel).
Taperze!
Edwin! Kom op, niet bij de pakken neer zetten! Gisteravond reed ik terug vanui Zwolle om middernacht. Guess what? Volle maan! Inderdaad prachtig! Go for it!
Je lijf is zo sterk als de zwakste schakel, je hamstring dus… Als die gaat tegenstribbelen is het dus genoeg. Daar nu aan toe geven is prima en VZT schrappen dus helemaal. Je hebt zwaarder en langer getraind dan ooit (schat ik zo in…) en de wedstrijd wordt ook zwaarder dan ooit, dus gewoon langer taperen. En of je voldoende gedaan hebt? Ik denk dat je dit nooit t/m de streep fysiek kan trainen. Het moet dus toch echt uit het mentale komen… Dus loslaten wat je niet (meer) kan beïnvloeden en naast fysiek ook mentaal uitgerust aan de start staan. Dan heb ik er alle vertrouwen in!
Nu niet twijfelen. Pas na afloop terug kijken nu vooruit blijven kijken en focus blijven houden. Ga er voor! Geloof in je en zie uit naar je verhalen.