De aanleiding is het 50 jarig huwelijk van mijn schoonouders a.s maandag. Om die reden komt het gezin van het bruidspaar bijeen om dit heugelijke feit samen te vieren. De broer van Monique is getrouwd met een Amerikaanse en woont met zijn gezin in El Paso, TXS, USA. Het is een traditie geworden dat we dan ergens een huisje huren om elkaar weer eens uitgebreid te kunnen spreken. Deze keer is “het huisje” een enorme boerderij voor 20 personen in de Ardennen, uiteraard van alle gemakken voorzien. Zelfs het zwembad en de jacuzzi ontbreekt niet.
Als je Ardennen zegt dan zeg je sport. Het gebied is bij uitstek geschikt voor allerlei vormen van sport. Sport en een familie-reunie is ideaal te combineren. Maar van de 16 familieleden zijn er maar 2 (schrik) die ook wel een stukje willen lopen. Iets meer willen ook wel mountainbiken. Het geval wil dat ik een ochtendmens ben en mijn familie bepaald niet. Dus na het gezellig samenzijn tot in de kleine uurtjes is het heerlijk om ‘s-ochtends het drankmisbruik enigszins te compenseren met een loopje. De eerste ochtend loop ik een verkennend rondje. Ik spreek “thuis” af dat ik het riviertje de Ourthe volg zodat ik niet verdwaal. Het beekje wordt gevonden zij het op een geheel andere plek dan ik dacht. Zoals gewoonlijk loop ik verkeerd. Hoe is het toch mogelijk. Gelukkig heb ik een iphone bij me dus kom ik weer netjes terug waar ik start. Nu wil het geval dat onze boerderij op een hoogvlakte ligt dus de laatste km is pittig klimmen. Een passerende fietser roept mij een “bravo” naar mijn hoofd. Het worden een kleine 10 km. Thuis is alles nog in diepe rust zodat ik de jacuzzi maar eens uitprobeer.
Twee dagen later herhaal ik het rondje met mijn beide zwagers. Beiden zijn iets minder getraind en bovendien asfaltlopers. Toch vinden beiden het rondje erg leuk om eens te doen. De heuvels zijn ze niet gewend dus dat is afzien. Als we weer terug zijn besluit ik het rondje nog een keer te doen. Het tempo gaat ietsje omhoog en voor het eerst sinds lange tijd krijg ik het lekkere loopgevoel weer eens terug. Het valt me pas bij het tweede rondje op dat het pad langs de Ourthe helemaal niet vlak is. Uit omgevingsverkenningen is bekend geworden dat er een kortere route is naar de boerderij. Een erg steil bospad klimt omhoog naar het huisje en het tweede rondje kies ik hiervoor. Het gaat net en de Bouillonnante komt even langs in de gedachten. In 2012 staat de revanche op de agenda!
Weer twee dagen later ga ik verder van huis. Via het achterland probeer ik Durbuy te vinden. Een middeleeuws dorpje met een mooi kasteel en schitterende straatjes. Wij zijn daar eerder geweest met een uitstapje. Het uitzichtpunt hebben we toen overgeslagen. Eenmaal in Durbuy zoek ik de route op en loop het extra rondje. Het is zoals verwacht enorm klimmen en het lukt niet dit rennend te doen. Naar beneden met 13% over het asfalt. Wederom langs de Ourthe zwerf ik terug naar huis. Een aantal keren loop ik vast. Uiteindelijk een km of 22 en een voldaan gevoel. Detail is nog dat het de gehele dag regent. Tot op het bot nat kom ik thuis. Later blijkt dat dezelfde dag in Arnhem zoveel regen is gevallen dat dit het nieuws heeft gehaald. Lopen in de regen is lekker en weer ga ik via de sauna in de Jacuzzi. Afzien!
We zijn in de Ardennen en de oogsten staan op het land. De boeren halen op de droge warme dagen de graanoogst binnen. We zijn in een andere wereld op een paar uur afstand van thuis.
Tussen het hardlopen door wordt er gemountainbiked. (VTT). De eerste keer gaan we met een groepje van 6. Op het Durbuy Adventurepark huren we fietsen voor 4 uur en we krijgen een route mee. Een kaartje met een route van 20km met foto’s als orientatiepunten. We hebben wat vraagtekens bij 20 km en 4 uur en verwachten het ergste. De route is erg mooi maar technisch niet erg zwaar. Na een uurtje of twee hebben we de route wel gehad en dan tel ik de lekke band mee. Voor het groepje is dit prima maar voor mijn zoon een beetje een teleurstelling. Dit is niet wat je verwacht bij MTB in de Ardennen.
Op de laatste dag gaan we dit dus nog een keer doen maar stoppen we het kaartje direct in de tas en bij het eerste het beste bos links af. Dit is een gouden greep want direct zien we een bordje met een route die we het eerste stukje pakken. Het had de dag hiervoor net geregend (zie boven) en de paden waren goed zwaar. Bagger tot boven de pedalen! Na wat omzwervingen vinden we een echt MTB pad en die volgen we tot bijna bij de start. Een geweldig leuke route met mooie vergezichten, beklimmingen en vooral bagger! Na een kilometer of 30 is het mooie er wel vanaf bij Koen en leveren we de fietsen weer in. De verhuurder kijkt ons vragend aan want op het standaardrondje zitten alleen maar keurige fietspaden. Deze keer moeten ze de fietsen wel schoonmaken! Wij gaan glunderend naar de bar en drinken daar een lekkere Durbuy-blonde. Hebben we verdiend.
Hey, Edwin. Toffe blog, en leuk verslagje.
Erg herkenbaar vooral. Ben laatst op een familie-bijeenkomst net als jij een trailtje gaan lopen, en ook bij mij brengt de iPhone regelmatig al eens redding als mijn Garmin blunderd of als ik verkeerd loop.
Succes nog!