Lekker Weg

Nacht van 14 januari op 15 januari, 50km, 6:22 hr, 137 bpm, 240 hm (??)

Waar te beginnen met weer een nieuw geslaagd avontuur. Misschien wel bij de angst van waar begin ik nu weer aan. Een aantal zorgen maak ik wel. Ik heb nog nooit ‘s-nachts gelopen. Word ik dan niet slaperig? Als ik halverwege moet stoppen, hoe kom ik dan thuis? Geen OV meer alles dicht. 50 km tegen de wind in. Kan ik dat wel? Frans kan het aan mij merken dat ik er niet helemaal gerust op ben. Maar we hoeven elkaar niks uit te leggen. We blijven bij elkaar wat er ook gebeurd en dat is prettig.

De nacht begint om 16:00 uur als Frans mij komt oppikken. Final check of ik alles wel bij me heb en op weg. In Ede pikken we Henk op die verzocht had voor een carpoolplek. Henk blijkt net als wij een beginnende Ultraloper hoewel hij al eerder een 100 km heeft gelopen in Sauerland. Nog wat leuke wedstrijden passeren de revue. Henk blijkt een gezellige prater te zijn. Onze volgende target is Castricum aan zee waar wij om 18:00 uur proberen aan te komen voor een volgende carpoolafspraak. Castricum aan Zee ligt ongeveer 5 km van het NS station in Castricum waar wij de auto moeten parkeren. Lukt dat niet dan wordt onze wedstrijd met nog eens 5 km verlengd. Helaas belanden wij midden in de spits in de files en als wij om half zeven in Castricum aan Zee aankomen zien wij niemand meer. Snel naar Castricum om de trein te halen. Om 10 over 7 hebben wij de trein naar Den Helder. We hebben veel bijkijks. We zien er nogal sportief uit want eenmaal in Den Helder kunnen wij geen tassen meer achterlaten. Dus in vol ornaat in de trein. Om 8:00 precies de afgesproken tijd arriveren wij in het Restaurant naast het station. Leuke ontmoetingen met allerlei mafkezen uit het hele land. Ik hoor Stadskanaal, Heemskerk, Den Helder Amersfoort etc. Ik zie bekende en onbekende gezichten. Ik kan ze niet allemaal noemen maar een opvallende verschijning wil ik toch even vermelden. Een van de dames Marion loopt 107 km op de Vibram Fivefingers. Ongelofelijk We zeggen Rinus natuurlijk even gedag en geven onze verklaring af. Een verklaring waarbij wij aangeven op eigen risico te lopen. Rinus is een druk baasje in het Restaurant. Samen met Ferry heeft hij de “wilde trainingsloop” georganiseerd. Mannen nogmaals een dik compliment voor al het werk!! Wij hebben genoten. Ik zie Rinus met de administratie bezig, hij maakt filmpjes, kleed zich om kortom hij is druk. Ik zeur Frans al een uur om het hoofd dat ik wel trek heb in een frietje. Immers we hebben nog niet gegeten. Ik had het al opgegeven maar in het Restaurant heeft Frans een bordje besteld die om half negen wordt geserveerd. In een plastic zakje want de bediening heeft ook wel in de gaten dat we weg willen. Met 25 man doen we een aanslag op de Friet. Er waren er meer die daar wel zin in hadden. Buiten klimt Rinus nog op een podium voor de laatste instructies. Eigen tempo en genieten!

Ferry leidt ons door Den Helder naar de Boulevard. Helaas regent het nog een beetje en zelfs natte sneeuw. Eenmaal op de Dijk krijgen we een voorproefje van wat ons te wachten staat. Windkracht 5 tegen met vlagen. Goeiedag! De moed zinkt mij in de schoenen. Ik ben erg blij met windjack. Over mijn Thermo en shirt. Ik zal me dat nog een paar keer bedenken die nacht. Na een km of 5 begint het strand en de wedstrijd (trainingsloop). Ik loop samen met Frans ver vooruit. Huh?! Zo hard gaan we toch niet. Een km of 9 per uur. Harder gaat echt niet. We besluiten op de eerstvolgende groep te wachten. Wel zo leuk. Samen met Francois, Piet, Koos, (Onze INOV8 importeur!) vormen we een leuk groepje met hetzelfde tempo. De eerste km is het wennen aan de omstandigheden, het zand, het tempo. De eerste km’s heb ik het moeilijk. Vooral twijfel. Kan ik dit wel? De wind is erg vlagerig en de samenwerking wordt bemoeilijkt. Achter iemands rug schuilen is lastig omdat je dan snel botst. Maar de zee is schitterend. Er schijnt een driekwart maan en het is echt genieten.

Na een km of 10 zijn we Koos kwijt. Hij heeft zich laten afzakken. Te snel? Op km 15 raken we Piet ook kwijt. Verstandig want hij zit in een 50km groepje en hij gaat voor de 100. Vanaf Castricum komt hij dan alleen te lopen. Hij wacht op een volgende groep in een strandtent. Met zijn drieën gaat de samenwerking goed tot een km of 20. Francois kan ons niet bijbenen. De oorzaak is een hamstringblessure. Hij belt zijn maatje die hem oppikt. Hij stapt uit. Vervelend voor hem maar ook voor ons. In Castricum aan Zee wilde hij ons wel op het station afzetten. Onze wedstrijd was 5 km langer geworden.

We genieten enorm maar lopen nu met zijn tweeën op kop. De lucht klaart op en het wordt helder. De maan schijnt fel en we proberen zonder licht te lopen. En dat is werkelijk fantastisch. Rechts van ons de zee, de maan en voor ons Orion. Zo helder als ik hem nog niet vaak gezien heb. Orion blijft ons de rest van de  nacht gezelschap houden. Wat ik erg leuk vond om te zien is dat Orion in die tijd aan de hemel verschoof. Van zeg maar 12 uur naar 14:00 uur. Was me nog nooit zo sterk opgevallen dat de hemellichamen draaien. Op dat moment deed zich een klein probleempje voor. De temperatuur is gezakt naar een graad of 5 en de wind die continu zuid-west in ons gezicht blaast zorgde ervoor dat ik het koud kreeg in mijn gezicht. Gelukkig had ik een extra Buffy in mijn rugzak bij me en daar was ik erg blij mee.

Na een km of 27 komen we aan bij de Hondsbossche Zeewering. Asfalt! Dat lijkt op dat moment heel prettig maar na 3 uur strand voelt dit keihard. Ik krijg dan ook snel last van mijn Achilles. Ook lijkt de wind hier vrij spel te hebben. Het wordt hier serieus buffelen en bikkelen. De zee beukt op de wering en de wind waait ons om de oren. Na een km of wat komen we langs “de spin”. Een bizar meetvoertuig van Rijkswaterstaat. Stel je een huisje voor op drie poten van een meter of 10 hoog en dan op wielen van een meter doorsnede. We komen op het lumineuze idee om aan de andere kant van de wering te gaan lopen. We denken een stukje zonder wind te kunnen lopen. Helaas pindakaas. Aan de andere kant waait het net zo hard alleen meer met vlagen. We passeren een of ander jachtgezelschap ?? om 13;00 uur ‘s-nachts.

Als we weer het strand opgaan besluiten we een kleine pauze in te lassen. Hapje eten, even uit de wind. We kijken om ons heen. We zijn alleen. Niemand voor ons, niemand achter ons. We zien geen van de lopers meer. We zijn met zijn tweetjes. Het lijkt alsof de wind iets afneemt en is gedraaid. Lijkt want na een uur of vier tegen de wind in neem je de dingen anders waar, geloof mij. Vanaf km 35 krijgt Frans het zwaar. We lopen eigen tempo door. Een aantal keer kijk ik achterom en als ik Frans kwijt ben keer ik op mijn schreden terug. Dat hebben onze trainers er goed ingeramd! Waar Frans het zwaar krijgt, krijg ik juist een enorme energieboost. De twijfel is weg, ik loop soepel. Ik vertrouw de benen en ik heb energie genoeg. We lopen naar Egmond en die verdraaide stad lijkt maar niet dichterbij te komen. De vuurtoren lacht ons genadeloos toe. We weten dat in Egmond een verzorgingspost is maar waar? Ergens in de stad bij iemand thuis. We hebben geen idee en hopen op een verwijzing op het strand. Niks van dit al. We passeren de strandopgang van de Halve van Egmond. Vanaf het strand in het midden van de nacht ziet dat er heel anders uit. Ik geniet van de aanblik, de circel is rond. Vorige week waren we hier ook en nu nog maar de laatste 7 km naar Castricum. Dat stukkie dat vorige keer met 13,5 per uur zo voorbij was. Nu doen we er een uur over. Rest ons nog één probleem. Waar is die strandopgang?  We hebben geen idee bij welke strandpaal (Oef slechte voorbereiding). In de verte zien we de Hoogovens liggen. Daar moeten we zeker niet zijn. Aan een strandtent herkennen wij de opgang. Hij ziet er erg anders uit dan ik mij kan herinneren van vorige week. Geen publiek en hekken. We speuren even rond en vinden uiteindelijk een bordje met Castricum aan Zee. We made it!

In 6 uur en 22 minuten leggen wij een afstand af van 50 km. Een gemiddelde van ong 8 km per uur. We zijn erg blij en zetten elkaar op de foto. Ik bel met Ferry om onze aankomst te melden en ons af te melden. Ferry is bezorgd om onze groep. Hij denkt dat we met 5 zijn. Ik kan hem uitleggen dat we een uitvaller hebben en iemand die terug is gelopen. Dat wordt bevestigd. Missen we nog Koos!  Na een kwartier in een verlaten strandtent te hebben geacht komt Koos langs. Ik pik hem van het strand op. Hij moet ook naar het station. Het is inmiddels erg koud geworden. We hebben alles aangetrokken wat we nog bij ons hadden en overwegen de warmtedekens tevoorschijn te halen. We moeten namelijk nog wachten op Henk onze carpooler. Piet meldde dat hij met hem had opgelopen. Goed nieuws en ja hoor na een half uur zijn we compleet. Inmiddels tot op het bot koud willen we nu snel naar het station. Henk kan niet meer rennen dus wordt het wandelen. Ik zie op het strand nog wat licht. Ik ren ernaartoe en kan Ferry informeren over de laatste stand van zaken. Toch wel prettig, scheelt een hele zorg. Iedereen is terecht.

De rest van het verhaal is minder spannend. Het wandelen naar het station kost ons een uur. Daar aangekomen zijn we inmiddels weer lekker warm en laven wij ons aan het eten en drank die we hebben achtergelaten. We besluiten nog bij een benzinepomp te stoppen voor een warme bak. Op de weg terug zijn we stil. Ik denk aan de 107 km lopers en besluit wederom dat ik geen enkele ambitie heb die afstand te gaan lopen. Dan maar geen Ultraloper. Wel ongelofelijk veel respect voor die mannen en vrouwen. Op de weg terug worden wij allebei gebeld door onze vrouwen die om 5 uur ‘s-ochtends iemand in het bedje missen. Fijn! Het is kwart voor 7 als ik in mijn mandje kruip na een warme douche. Wat een avontuur weer. Ik heb ongelofelijk genoten en ben weer trots op mijzelf.