Heel lang heb ik naar deze wedstrijd uitgekeken. Veel positieve berichten over gelezen. Dus toen Monique zei: “Kies maar een leuke uit” was dat niet zo moeilijk. Bovendien ideale gelegenheid voor een weekje vakantie. Ik wist inmiddels dat de trail aan het begin van de vakantie zou moeten. Na een week eten en drinken ben je wel geacclimatiseerd maar is een trail geen optie. (Voor mij :-)). De vraag of het de Ultra of de Marathon moest worden bleek ook niet zo moeilijk. Ik neem langzaam maar zeker afscheid van de Ultra’s. Bovendien was er nog een logistieke uitdaging die mij niet zo aansprak.
Start in El Pilar
Vrijdag om 18:00 landen we op Santa Cruz de La Palma. Auto ophalen, Inchecken op onze airbnb, het eiland oversteken naar Los Llanos om het startbewijs op te halen. Het gaat allemaal soepel gelukkig. De finishlocatie is overweldigend met een complete hal vol trailspul en achteraan de plek waar ik mijn nummer konden ophalen. Ook weer veel goodies met oa een shirt die (bijna) net zo lelijk is als het fish potatoe run shirt. De sleeves zijn mooi met de route op de sleeve geprint. Ideaal zou je denken. Helaas veel te warm voor sleeves. De instructie is allemaal Spaans. Het blijft verbazen dat in zo’n toeristenoord er nauwelijks Engels gesproken wordt. Maar goed, 90% van de deelnemers is Spaans. We krijgen een onbegrijpelijke instructie over busvervoer naar de start. Om half 8 verzamelen ergens in La Palma? Volgens de site is de plek met auto bereikbaar. Bovendien als de start om 10:00 uur is vind ik dat wel erg vroeg.
Na de bib collectie landen we op een terrasje onder prachtige bomen en genieten van wat tapas en wijn. Om 23:00 weer thuis. We besluiten de bus te negeren en om 8 uur te vertrekken. Iets meer rust voor ontbijt en aankleden. De Ultra start om 6 uur op het zuidelijkste puntje van het eiland. De marathon om 10:00 uur. Blij dat ik nu tenminste een normale nacht kan maken.
Bij het halen van het startnummer hadden we al gezien waar de start zou zijn. We reden er langs. Met de auto waren we er binnen een half uur, niks geen drukte waar gewaarschuwd voor werd. Alleen de laaste kms mochten we niet in. We werden verwezen naar een opstapplek 2km verder. Daar stapte ik alsnog in een bus en was ruim op tijd bij de start. Ik kreeg een indruk van het landschap en kreeg steeds meer zin. Vulcanische grond met naaldbomen weinig lage begroeing. Blijft apart.
De startplek is tevens de ravito voor de Ultra en de finishplek voor de halve. Zij hebben er dan al 4 uur opzitten en 1400 meter geklommen. De eerste 6,7 km is een soort warming up. Veel heuveltjes maar niet echt zwaar.
De eerste echte uitdaging is de etappe van El Reventon naar Pico de la Nieve. Een 600 meter hoger maar met regelmatig weer een stukje naar beneden. We krijgen een beeld van de dag. Na enige tijd komen we boven de wolkengrens. We lopen in de zon. Ik kijk mijn ogen uit. Het landschap is geweldig mooi en regelmatig worden we vergast met een mooie doorkijk. We zien de wolken tegen de rotsen opkruipen.
Het kost mij drie uur om pico de la Nieva te bereiken. Kilometer 18! Mooi tempo, zo’n 6 per uur. De volgende etappe is naar Pico de la Cruz. Slechts 5 kilometer verder maar ik weet genoeg. 300 meter klimmen klinkt makkelijk maar dat valt vies tegen. Het stukje van 5 km kost mij anderhalf uur! Dit stuk gaat nog redelijk goed. Ik kan goed eten en drinken. Ik kan mij herinneren dat ik alleen al op dit stuk een liter water drink. Kilometer 23 en ik heb al minstens 2 liter water op, een halve liter cola en nog wat sportdrank.
De volgende etappe is maar 4,5 km. Klinkt als half uurtje maar mooi niet! Op dit stuk gaat het bij mij mis hoewel ik dat nog niet goed in de gaten heb. Ik drink weinig op dit stuk en eten al helemaal niet. Ik zit hoog in mijn adem en ik voel mijn hartslag. Ik vermoed dat ik de warmte en de ijle lucht niet zo goed verteer. We klimmen naar de Roque de los Muchachos. Een sterrewacht. Ook hier weer prachtige vergezichten. Je ziet Tenerife liggen.
Verzorgingspost op Roque de los Muchachos
De verzorgingspost is hier fenomenaal. Een grote tent met alles wat je maar lust. Veel fruit, veel trailfood. Een balie waar je een pastamaaltijd kan afhalen. Er lopen cameraploegen rond. Ik probeer voorzichtig een stuk watermeloen en dat gaat meteen fout. Mijn maag komt keihard in opstand. Ik besluit hier lang te pauzeren en te zorgen dat mijn maag weer tot rust komt. Dat lukt vrij redelijk. Ik eet wat en krijg zelfs een glas cola naar binnen. Ik tref hier ook Bas die vrolijk een dubbele boterham naar binnen douwt. De cameraploeg is geïnteresseerd in de route tattoo op zijn arm. Die gaan we vast in de film terugzien.
Positief element is dat hier de tijdslimiet is gesteld. Je moet hier voor 17:00 uur weg zijn. Ik ben er om 15:15. Ruim op tijd dus. Gelukkig heb ik hier bereik met mijn telefoon. Ik kan Monique berichten dat het “iets” later wordt. Dat geeft rust in mijn hoofd. De afdaling is een kilometer of 17. We zitten op dat moment op 2400 meter. Volgens mij iets van een gemiddelde van 15%.
De afdaling is dan ook killing. Het eerste stukje is 10km en een afdaling van 1300 meter. Gemiddelde van 13%. Op de laatste post El Time tref ik het Nederlandse groepje weer. Een van de mannen had moeite met de beklimming en belande bij de EHBO. Gevallen en kapotte knie. Met een injectie (??) was de pijn snel verdreven en kon hij verder. De dame was in de afdaling gevallen. Knie kapot en onder de schaafwonden. Zag er best serieus uit. Een gehavende club. Als je hier valt, val je op lava. Dat is bijna direct serieus. Het was ook opvallend hoeveel EHBO hier rondliep. Ik heb meerdere incidenten gezien. Ook op de diverse EHBO posten heb ik veel ellende bij elkaar gezien.
Nog 7 km en ruim 1100 meter dalen. De bovenbenen staan op ontploffen. Het stuk wordt technischer. Ook veel paden van gladde rotsblokken. Erg oppassen met het neerzetten van je voeten. Wegglijden op wat los zand is zo gebeurd. Gelukkig komen we weer wat in het bos. Daardoor lopen we weer in de wolken en is in ieder geval de zon even weg. Elke kans die ik krijg om water over mij heen te gooien grijp ik met beide handen aan.
Langzaam maar zeker zien we de haven, finishplek opdoemen. Nog twee kilometer dalen. De finish in zicht geeft kracht maar het gaat zo langzaam. Eindelijk ben ik beneden en vrijwel direct is er de finish. Het is er druk. Ik kijk uit naar Monique maar kan haar niet vinden. Na de streep krijg ik een zware medaille omgehangen. Gelukt!
Conclusie: Wat een prachtige en heftige trail is dit. En wat heb ik hem weer onderschat. Ik zal het wel nooit leren. Nu was ik best wel voorzichtig maar toch mis. De organisatie is echt top. Alles om jou een unieke ervaring te laten beleven. Nu dagen nadien geniet ik nog na. Voor de volgende trails zal er nog wel wat extra getraind moeten worden. Tot km 23 ging het uitstekend, daarna ging ik in het rood. Als dan het eten erbij inschiet gaat het mis. Dat moet beter. Maar in ider geval had ik de rust om op km 27 even tijd te nemen. Mentaal gezien een overwinning
Finish in Pourto de Taracorza
