Is het alweer drie weken geleden? De tijd vliegt. Het herstel neemt meer tijd in beslag dan verwacht. Uiteraard geef ik er ook aan toe en dat versterkt het effect. Een week na de wedstrijd vond ik dat ik wel weer naar Ciko zou kunnen. Op het programma een regelmatigheidsloop van 8 keer 3 minuten. Hoe zwaar kan het zijn. Nancy heeft een parcours bedacht dat een stukje verder weg ligt bij het verkeersplein Grijsoord. Even was ik bang dat we zelfs op asfalt zouden gaan lopen. De eerste drie minuten gaan redelijk. Ik loop op reserve achteraan. Het parcours is een stukje trail waar weinig mensen komen. Plassen en modder, herten en zwijnen. Ik vind het wel leuk. De trainer beslist anders. Ander pad, beter begaanbaar. De volgende 3 minuten gaan zwaarder en zwaarder. Ik red het niet eens! Ik loop helemaal achterin. Het gaat helemaal nergens over. Ik wandel zelf stukjes. Terug op het clubhuis heb ik 10 km gelopen en ik ben kapot.
Nu heb je herstellen en herstellen. Dit is echter herstellen XL. Het mentale herstel gaat beter. Ik ben tevreden met het behaalde resultaat. Maar ja, ’tevreden’. Daar doe ik het niet voor. Toch een beetje katterig gevoel. Had ik niet….. Toch denk ik dichter bij een 100km resultaat in de Alpen gekomen te zijn dan eerder. Zou het dan niet de volgende keer beter gaan?
Vandaag loop ik mijn eerste duurloop daarna. Bijna 10km. Fysiek is het genoeg, mentaal is het heerlijk. Lopen is toch wel een heel erg leuke bezigheid. Voorzichtig maak ik plannen voor het tweede deel van het seizoen. Ik denk vooral aan marathons/50km’s. In November wil ik goed lopen in Gower. Tot die tijd? Ik wil toch nog wel even naar de bergen.
