Het is alweer twee weken geleden dat ik de missie volbracht. De eerste week heb ik niet gelopen. Dat ging ook helemaal niet. In plaats daarvan heb ik mij nuttig gemaakt bij de aanleg van een vijver in de tuin. Dat had ik expres uitgesteld en niet onterecht. Bij letterlijk de laatste steen ga ik door mijn rug. Niet echt ernstig maar genoeg om mij ongemakkelijk te voelen. Aan de ene kant blij dat het nu gebeurt aan de andere kant schopt het de plannen lelijk in de war. De ambitie is om zo snel mogelijk weer op het pré-Bouillon niveau te zitten.
Uit ervaring weet ik dat de eerste duurtrainingen na de wedstrijd erg pittig zijn. Maar ondanks de pijn in de rug gaat het lopen eigenlijk best lekker. Sterker nog. Tijdens het lopen heb ik hoegenaamd geen last. Als ik zit des te meer. Op dinsdag (bevrijdingsdag) loop ik mijn eerste 10km. Dat gaat best ok. Ik wil eigenlijk langer maar houd me in. Eerst maar eens zien hoe ik reageer. Op donderdag heb ik mijn eerste Ciko training. Een piramide van 3-5-7-7-5-3. De eerste 3 gaan nog rustig maar al snel zet ik de gaskraan open. Laat maar zien hoe het gaat. Dat valt mee hoewel de dag erna ik me toch best belast voel. De heuveltraining sla ik over. De krachttraining gaat gewoon door. Ik voel me sterk genoeg voor de duurloop op zondag
Ik start vroeg en weet mij vergezeld van vele koekoeken Ik zie ze niet maar hoor ze des te beter. Het stikt er van op de Veluwe. Na een uur hoor ik ze niet meer. Hun plaats wordt ingenomen door het getsjilp van vele, vele vinken. Deze zie je wel erg veel. Op km 20 tref ik een hinde (Nancy). We blijven even praten. Blijkbaar toch iets te lang want de spieren zijn aardig afgekoeld. Bij de Posbank tref ik alsnog een hert. Hoe is het mogelijk! Op de drukste plek in het bos.
Tijdens het lopen overpeins ik nog eens mijn prestatie. Ik ben er trots op maar merk dat het lastig delen is. Mijn gezin, familie en vrienden hebben geen idee. Alles boven de 10km is ver. De marathon is ver, 100km is alleen nog maar méér ver. Logisch want ik ontdek zelf nu ook pas wat voor afstand dit is. Een 100km heeft een heel eigen dimensie met eigen spelregels. Veel over gelezen maar blijkbaar moet je de afstand ook gewoon ervaren voordat je hem snapt. (In de veronderstelling dat je dat na 1 keer dat snapt) Ik merk steeds meer dat ik het niet eens probeer uit te leggen. Niet uit kan leggen. Hoe leg je 100km en 4000D+ uit als je die niet ook gelopen hebt. En daarnaast wat bezielt je om dat te doen, of zelfs te herhalen.
Ik volbreng mijn rondje. Makkelijk gaat het niet maar ben niet ontevreden. Volgende week maar weer eens een langere afstand.
Conclusie: De schade aan de benen is minimaal. Op de langere afstanden voel ik dat ik nog niet de oude ben. Zeker de afdalingen gaan nog moeizaam. Ook het ontwikkelen van tempo is nog niet echt aanwezig. Het makkelijkst gaat het vals plat. Ook merk ik dat ik de grens van vermoeidheid verleg. Waar ik vroeger dacht dat ik moe was en moest wandelen denk ik nu dat het nog veel vermoeider kan en loop ik door. En blijkbaar kan je dat ook gewoon.
