Voor de derde keer sta ik aan de start van de Dutch Coast Ultra Run by Night. Deze wedstrijd blijft mij trekken. Ik hou van de combinatie van strand en zee. Meestal niet met een zwembroek maar met de elementen. Het strand met storm is een van de mooiste plekjes in Nederland. Toen bleek dat dit een editie zou worden met storm werd ik eigenlijk alleen maar enthousiaster. De organisatie en deelnemers werden steeds zenuwachtiger. Afmeldingen, downgrade’s en waarschuwingen beheersten de social media. Via de organisatie kreeg ik een site met het weerbericht van uur tot uur. Mijn grootste zorg zat in de voorspelde regen tijdens de eerste drie uren van de wedstrijd. Met een nat pak de nacht door leek mij een te groot risico. Een regenjas heb ik wel. Een regenbroek nog niet. Op de valreep dus nog de Salomon Bonetti aangeschaft.
De weersverwachting was lastig in te schatten. Een temperatuur van 10 graden, wind wzw kracht 6 ruimend naar 7/8 en regen gedurende de eerste drie uur. Het zal duidelijk zijn dat het inpakken van de kleding even een dingetje was. Bovendien start je op een andere plek dan dat je finisht dus je moet alles meenemen. De organisatie heeft geen middelen allerlei tassen mee te nemen. Gelukkig wilde Monique mij in IJmuiden ophalen. In de auto dus een set droge kleding gelegd plus nog wat zaken als hersteldrank en sloffen! Deze keer heb ik de voorbereiding goed gedaan. Noodscenario’s bedacht. Wat doe je als je halverwege niet verder kan? Dichtstbijzijnde post is maximaal 12,5 km van waar je bent. Kortom ik ben er klaar voor!
Ik heb mijzelf ingeschreven voor de 75km. Voor minder wilde ik niet naar het strand. De omstandigheden roepen bij mij geen twijfels op. Toch denk ik er even over na. In mijn achterhoofd zit het beeld dat de laatste 20 km wat meer in het binnenland zitten. Nou we zien het wel.
Met de trein naar Den Helder. Een rechtstreekse verbinding van drie uur. Aankomst gepland om 9 uur. Omdat het een rechtstreekse verbinding betreft kan ik ergens gaan eten maar het voelt gek om onderweg uit te stappen. In Arnhem ga ik daarom voordat ik in de trein stap aan de friet. (Ik beken). Mijn rugzak zit vol zoete waar dus een beetje zout lijkt mij heerlijk. 
Het verzamelen gebeurt weer in het Hotel Wienerhof , Den Helder naast het station. De zaak zit vol. Voor we naar buiten gaan krijgt de organisatie nog plenair een bedankje voor 5 jaar trouwe organisatie. Het wordt gewaardeerd mannen! Buiten krijgen we de gebruikelijke briefing. Mooiste instructie (de route is niet gemarkeerd) houdt de zee rechts en de duinen links. Hij blijft leuk.
Wanneer we de dijk overklimmen en de strandboulevard opgaan merken we het al. Het waait! En hoe!. Maar de groep is nog erg compact en je kan je makkelijk verschuilen achter een van de vele ruggen. Als we het zand opgaan blijkt het vloed. De zee komt tot aan de duinen. Noodgedwongen lopen van over een richeltje los zand van twee voeten breed aan de voet van de duinen. Goeiedag! Hierna gaan we het strand op en moeten we oppassen voor de golven. Hier pak ik mijn eerste natte voeten van de nacht. Wederom prijs ik mij erg gelukkig met mijn drymaxx sokken. Echt topspul.
De wind is ongenadig, Het lukt mij om aan te haken bij een waaier. Deze gaat eigenlijk te hard voor mij maar wanneer ik uit de wind loop kan ik dat goed bijhouden. Erg alert lopen. De koploper heeft veel wisselende tempo’s vanwege de wind. Daarnaast opletten op de golven. De dijk bij Petten komt geen moment te vroeg. Ik overweeg even om door te lopen. De post is voor de 25km lopers en heeft alleen water. Niks te zoeken dus. Maar het vooruitzicht van even windstil geeft de doorslag. Helaas is de post een parkeerplaats en geen strandtent. Ik herschik wat spullen en ga verder. Het groepje is niet meer en ik ga alleen op pad achter de dijk. De dijk is te glad en daar moeten we wegblijven. Bovendien is na de dijk een zandsuppletie aan de gang en mogen we helemaal niet komen. Drijfzand! Het goede nieuws is dat de wind iets rustiger is aan deze kant van de dijk. Het slechte nieuws is dat de afstand een kilometer langer wordt. Lijkt weinig maar mentaal toch wel pittig. Je bent bijna bij de post denk je, maar dan moet je nog een kilometer, dat gevoel.
Het is zoeken naar de juiste strandopgang. We lopen een paar keer vast en moeten terug. Ik loop alleen maar kom steeds trailers tegen die terugkomen van een doodlopend pad. Naar verluid is zelfs iemand toch over het hek met een drijfzand waarschuwing geklommen. Gek. Tegen de tijd dat ik bij Bergen aankom neemt de wind toe. Ik zit dan op km 35-40. Tot dan kon ik mij redelijk aanpassen aan de wind maar nu is het echt ongelofelijk bikkelen. Uiteindelijk deel ik de stukken in 1 km wandelen 3-4 km rennen. Over de tweede etappe deed ik dan ook 3 kwartier langer.
Na een uur of 7 bereik ik Castricum aan Zee. In de Strandtent De Deining worden ik gastvrij, met applaus onthaald. Hulde aan de verzorging. Speciaal voor geopend en je moet daar maar een nachtje voor willen doorhalen. Top.
Hier krijg ik mijn twijfelmomentje. Tot op heden heb ik dat elke race. De ‘internal gouverner’ noemen ze die. Hij schreeuwt: ‘ zot, stoppen, waarom?, warm bedje, onverantwoord, schoenen uit, 50 is ook mooi, iedereen stopt enz, enz’ en de verleiding is altijd zo groot. Persoonlijk vind ik dit altijd het moeilijkste moment van de wedstrijd. Ik overleg met de organisatie. 
Het is nog een km of 6 naar Wijk aan zee en dan ga je het binnenland in. Minder wind. Ik doe een bodycheck. Ik voel me naar verhouding nog fit. Een opspelende hamstring, zere voeten, koud en dan heb je het wel een beetje gehad. Ik besluit te gaan! Hoe trots ben ik nu op die beslissing. ‘ Mind over body’ Het voelt als een persoonlijk overwinning. Dit is lastig uit te leggen aan niet lopers maar dit is zo moeilijk.
Ik trek aan wat ik bij me heb en ga op pad. Het is 10 graden en ik loop met vier! lagen aan. Naar Wijk aan Zee is een bezoeking maar ik geniet! Huh? Met een muziekje op hoor ik de wind niet fluiten en heb ik een moment van rust. Enigste zorgpunt is de gps. Uiteraard had ik de route in de Suunto gezet maar in beeld staat alleen maar een streep. Geen afslag, niks, Je kan dan uitzoomen naar de gehele route maar als je 75km op je klokje wil zien is dat ook een streep. Was de route te lang voor de klok? Is bij het op het klokje zetten de route afgebroken? Achteraf bedacht ik me pas dat door de lengte het detail verloren gaat. Ik was dan ook erg blij bij de allerlaatste strandopgang dat het streepje naar links ging. Het vertrouwen in de Suunto krijgt een extra streepje.
Het tempo gaat omhoog. We lopen om de Tata staalfabrieken heen. Niet het mooiste stuk van Nederland. Hierna passeren we de sluizen van IJmuiden. Op de middelste sluis kan je die aan twee kanten passeren. Afhankelijk welke deur openstaat. De route gaat uit van de oostdeuren. Ik passeer over de westdeuren. Dat betekent dat je een kilometer te kort loopt, tenzij je het voorgeschreven lusje naar de oostdeuren toch meepakt. Natuurlijk doe ik dat ook nog. 
Vanaf hier krijgen we weer wind. Op deze open vlaktes is het weer stoempen. Het laatste stuk gaat door een duinpark en slingert zich naar de Pierewaai, de finish. De natte voeten die ik haal, alweer, doen me niks. Ik ben erg blij wanneer ik de kerstman bij de deur passeer. Ik word door de aanwezigen onthaald! Heel fijn.
Conclusie: Deze prestatie is erg goed voor mijn zelfvertrouwen. Die had een deuk opgelopen. Ik ben redelijk ongeschonden deze beestachtig zware editie van de DCURbN doorgekomen op een afstand van 75km in een tijd van iets van 11 uur. Mijn op een na langste afstand tot nu toe. Vooral mijn mentale overwinning weegt erg zwaar en pakt erg goed uit. Naast spierpijn (huh?) is de enigste schade die ik oploop een keelontsteking. Mijn nek koelde teveel af vermoed ik. Deze ervaring sterkt mij om de volgende uitdaging aan te gaan. Datum ligt al vast. Afstand iets verder. 
3 Responses to 2015 Dutch Coast UltraRun by Night 75km