Herstelweek

Het is herstelweek. Mag je het zo noemen met een kerst en verjaardag? Het blijven vreemde dagen. Je kijkt ernaar uit, je geniet van het eten, het gezelschap. Maar na drie dagen gezelligheid schreeuwt het lichaam om beweging. Het is dan in ieder geval geen straf om door een sneeuwlandschap te mogen lopen.

Het mooie is er al een beetje vanaf. Gisteren is er massaal gewandeld op de versgevallen sneeuw en dat levert platgetreden paadjes op. Het vriest nog licht (-5). De paden zijn stijf bevroren en dat is niet makkelijk lopen. De enkels krijgen het zwaar te verduren. Niet echt ideaal voor een herstelloopje.  Vandaag in ieder geval weer vroeg op pad. Ik zie de zon weer opkomen op de Veluwe. Blijft een mooi moment. Het strijklicht valt over de sneeuw en levert mooie beelden op. Het lopen zelf gaat deze week wat moeizaam. Dinsdag zat de vermoeidheid nog wat in de benen. Vandaag ben ik topzwaar en is de ondergrond lastig. Maar het belangrijkste is toch dat er weer gelopen is.

We herstellen dus het mag dus niet zolang vandaag. Tweeëneenhalf uur heb ik nodig voor een rondje kerkepad.  Het bos is wel bijna van mezelf. Dat geeft ook de nodige mentale rust. In de laatste kilometers schat ik een ver-ijsd fietspad verkeerd in en glijd ik onderuit. Val met de knieën stevig op de opgevroren ijsrichels. Niet fijn.

Thuis kijk ik de felicitaties er nog even op na die mij via allerlei media hebben bereikt. Facebook spant de kroon. Hoewel het medium mij soms wat te oppervlakkig is,  blijft het toch leuk om terug te lezen. Goed voor het geestelijk herstel zullen we maar zeggen.