2013-11-09 Westerwoldetrail

Ergens diep, diep in het verre Noorden. Voorbij Zwolle, voorbij Meppel, voorbij Assen, voorbij Emmen ligt een plaatsje Sellingen. Via de moderne media, vermoed ik, heeft de locale atletiekvereniging  gehoord van een nieuwe hype, trailrunning. Reden om de atleten te verleiden om te komen naar het mooie Groningen voor een heuse trail. De Westerwoldetrail.

Op de route naar de Westerwolde trail ligt het schone plaatsje Tuk. Habitat van een van trailkanjers van Nederland. Een combi is snel gemaakt zodat ik en kan deelnemen aan een mooie trail loop, en eens bij kan bijpraten met Stella. In de zomer heeft zij prachtige trails gelopen in Marokko (UTAT 110km) en Zwitserland (UTMB/TDS 119km). En daar wil ik alles van weten. Vooral de TDS heeft mijn belangstelling. Die staat voor 2014 op de agenda.

Op het terrein van Staatsbosbeheer kunnen wij ons inschrijven en aan de overkant liggen de sportvelden van de locale voetbalvereniging. Daar is de start. Als ik zo om me heen kijk ben ik vermoedelijk een van de atleten die de meeste kms aflegt voor deze trail. Mirjam komt net nog niet lopend, Jerry en Stella komen over uit Drenthe en ik, zei de gek. De rest van het deelnemersveld hebben allen het Gronings dialect of laten blijken dat ze het gebied kennen. Zelfs de hekjes hebben een naam.

De start is een beetje vaag (check). Bleek dat we de andere kant op moesten. Zo kan het gebeuren dat we in plaats van achteraan helemaal vooraan starten. Het gebied blijkt nat te zijn van de regen, onverhard, drassig en blubber (check). Ook de afstand blijkt achteraf bij lange na niet te kloppen (check). Last but not least zijn de instructies (bordjes) van een hoog crea gehalte. (check) Daar heeft iemand gisteren erg zijn best op gedaan.  Tot zover kunnen we concluderen dat er veel ’trailkenmerken’ aanwezig zijn en hebben we het over een trail. Verder heeft het hier niet zo gek veel mee te maken. Het enige heuveltje dat ik zie is een uitkijkpost en daar lopen we langs. Bij navraag bij de organisatie (Sjaak Kwak) bleek er toch een pittige heuvel in te zitten. Volledig gemist!

De trail gaat over twee afstanden. De 20 en 30 km. Na een lus van 20km krijgen de 30-ers nog een extra lus van een km of 10. Eigenlijk heb je het hier meer over een bos of natuurloop. Alle bossen en natuurgebieden in de buurt zijn aan elkaar verbonden door stukjes over asfalt en beton. De natuurgebieden zijn allen juweeltjes. Kleine moerasjes met veel water en hier en daar vlonders om er overheen te lopen.

Al direct na de start zet Stella er flink de sokken in. Met bijna 12 per uur dendert ze over de paden. Ik neem automatisch hetzelfde tempo aan en merk dat dit wel goed voelt. Voor een training natuurlijk weer veel te hard. Na een km of 5 zie ik Mirjam vlak achter ons lopen. Ik las een sanitaire stop in, loop een stukje terug en loop even met Mirjam op. De tempo’s blijken toch wat teveel te verschillen. Ik zet weer aan en passeer op een km of 10 Stella weer die haar tempo wat heeft verlaagd.

Na 22,5 km vraag ik mij af wat er met het lusje is gebeurd. Er moet toch ergens een splitsing zijn van de 20 en 30? Dat blijkt te kloppen maar die splitsing is niet op 20 maar op 22,5. De trail wordt dus ietsje langer :-). Hier krijg ik een kleine mentale dip, ipv van nog maar 7,5 km moet ik nog een hele lus van 10km doen. Vreemd hoe dat toch tussen die oren werkt. Bijkomend effect is de totale rust. Liep ik de eerste 20km redelijk alleen, de tweede lus ben ik echt alleen op de wereld. De laatste verzorgingspost is op km 28. Nog 5 te gaan? De verzorgers weten het niet zo goed.

De Finish is uitermate vaag. Er staat een bordje tegen een hek. Is dat hem? Achter het bordje staat een tent met de tijdwaarneming. 2:53 op een km of 32. Gemiddeld exact 11 per uur. Wederom klopt de theorie. Als je lekker loopt op een prettig tempo komt er vanzelf een mooie tijd uit. In die volgorde en niet andersom.

Mirjam heeft gisteren haar best gedaan op zelfgemaakte energierepen. Leuk experiment en ik kan melden dat zij prima smaken. De repen hebben direct een naam gekregen maar die zal ik hier niet herhalen. Laten we het houden op ‘Dr Mirjam energybars’

Ik wacht even op de dames die al vrij snel arriveren. Stella is tot onze verbazing (of ook weer niet)  eerste dame. Helaas is er geen officiële prijsuitrijking. Het podium improviseren we dan maar zelf.

Via Tuk rijd ik weer naar huis. Een leuke trail ervaring rijker, weer helemaal bijgepraat over alle plannen. Mooie dag.

Conclusie: In Groningen kan je prachtig lopen. Ik denk dat het een vergeten provincie is. Die ervaring had ik ook al bij de Monnikentocht. En trail? Ach, ‘what’s in a name’ In ieder geval een heerlijke dag met wederom prachtig weer.