Alweer een tijdje niks geschreven op dit blog. Niet omdat ik niks te melden heb. We halen het vandaag maar eens in. Wat houdt mij de laatste dagen bezig.
Herfst.
Het valt mij op dat er veel vrienden zijn met allerlei vormen van phpd-tjes. Het lijkt wel een soort naseizoens pijn. Targets zijn gehaald. Of juist niet, maar verschillende vrienden lopen met allerlei kwaaltjes. Het lijkt wel of er een soort collectieve behoefte is van de lichamen om wat tot rust te komen. Het is geen wetenschap maar meer een gevoel. Toeval? Wellicht. Ik merk het ook aan mezelf. Sinds de zomer doe ik weinig bijzonders. De TdF is een uitzondering maar voor de rest stelt het allemaal niet zoveel voor. Het lichaam reageert direct door rust te eisen. En gek genoeg, ik vind het best.
Plannen
Alweer enige maanden doe ik niet zoveel, ben een beetje lui. En eerlijk gezegd vind ik dat nu ook weer een beetje genoeg. Uit de veren. Maar de motivatie ontbreekt. Blijkbaar heb ik een doel nodig op een redelijk overzichtelijke termijn. Nu heb ik een wedstrijd op 8 december waar ik een beetje goed voor de dag wil komen. Maar dat is voor mijn gevoel nog heel ver. Ik zag een berichtje langskomen van Vanessa H. over de OSO in november, 70 km trailen in de Ardenennen. Kijk die ontbreekt aan mijn palmares. Het wordt tijd om die maar eens te gaan lopen. Meteen een goede voorbereiding voor de 8e. Al vrij snel hierna kwamen hier nog een flink aantal namen bij. Dat wordt weer gezellig. Het scheelt twee weken met de CTS trail maar blijkbaar is dat genoeg om mij te motiveren. Vreemd.
Inflatie
Trailrunning is hot. Terecht. Toch zijn er wat excessen die mij tegenstaan. De trails schieten als paddenstoelen uit de grond. Elk stukje bos heeft nu wel een trail lijkt het. Het kleinschalige gaat er zo wel vanaf. Als je je wil inschrijven moet je op tijd zijn. Ik merk dat ik soms zelfs inschrijfdata in mijn agenda zet om ze maar niet te hoeven missen. Ook de prijzen zie ik hier en daar toch wel erg stevig zijn. Trails moeten nu gaan concurreren voor de aandacht. De TDF heeft wel een opmerkelijke actie. Aan de afstanden 15-25-50 is nu een afstand van 100km toegevoegd. Wel een grote stap als je het mij vraagt. Ik heb nu twee keer de 50 gelopen en de verleiding is natuurlijk aanwezig om dan nu maar die 100 te proberen. Maar dat is toch een afstand die je niet al te lichtzinnig moet gaan lopen. Soms heb ik het idee dat atleten zich wel erg makkelijk inschrijven voor een 50km of verder. Is de verleiding hier niet te groot?
Voorbereiding
Een goede voorbereiding is het halve werk. Om mijn ambities van 2014 waar te kunnen maken ben ik nu al voorbereidingen aan het treffen. Zo heb ik mij aangemeld voor het fitness programma van mijn werk. Dat gaat niet zomaar. Naast de nodige bureaucratie moet ik ook een fittest ondergaan en moet er een programma worden opgesteld. De fittest stelt niet zoveel voor. Naast gewicht, vet, lengte, bloeddruk krijg ik een conditietest. Aan de instructeur vraag ik of ik niet een uitdraai van mijn meest recente test kan toesturen. Dat mag, maar de test gebeurt toch. Zo sta ik dan op een loopband voor de test. Mijn hartslaggrens is ingesteld op 106 en 126 slagen per minuut. We gaan meten wanneer ik die hartslag bereik. De band gaat steeds sneller. Ik kom op een km of 7 per uur. Net niet rennen. Ook gaat de hellingshoek langzaam omhoog naar 15 graden. Na een kwartier is het voorbij. De meetgegevens zijn online verbonden met de pc van de instructuur en in no-time staat het resultaat bij het ingevulde intakeformulier. Blijkbaar ben ik erg fit. De meetwaarden passen nauwelijks in het grafiekje.
Het programma onderga ik woensdag voor het eerst. Ik heb aan de instructeur mijn bedoeling uitgelegd. Het ondersteunen van mijn hardloopambities. Dus coretraining en benen. Het opgestelde programma bevalt me nog niet helemaal maar de start is er. Wat ik wel grappig vind, is de high tech omgeving. Ik stop een sleutel in het apparaat en die leest de oefening uit. Vervolgens controleert het apparaat of ik de beweging goed doe en niet te snel. Na de oefening sluit het apparaat af en verwijst me naar de volgende oefening. Als ik klaar ben log ik mijzelf uit bij de centrale computer en krijg ik te horen hoe ik mijn training heb volbracht. Maar eens kijken of ik die gegevens ook online kan uitlezen.
Trainen
Het trainen gaat deze week erg merkwaardig. Zondag doe ik zelfs helemaal niks. Ik was van plan de N70trail te lopen (marathon) maar via FB kreeg ik te horen dat erg geen daginschrijving was. Spontaan was mijn motivatie om ook maar iets te gaan doen verdwenen. Ik heb de gehele dag heerlijk geluilakt.
Dinsdag op de club moest dat er natuurlijk uit. Ik was van plan me nu eens rustig te houden maar dat mislukte faliekant. 3*2000 op 10km snelheid. De groep splitst zich al snel in drie groepen. Ik laat de snelle groep gaan en sluit me aan in de middengroep. De eerste 20000m gaat prima. De tweede serie gaat sneller. Als Jan V uit de eerste groep in het vizier komt is er geen houden aan. Later hoor ik dat we daar iets van 15 per uur lopen. De laatste serie sluit ik aan bij de snelle groep. Geen idee hoe hard het gaat maar het gaat makkelijk. Ik doe kopwerk en trek de groep zelfs uit elkaar. Dat is nu ook weer niet nodig.
Woensdag ben ik in het krachthonk. Het programma is erg licht en ik doe niet eens alle series. Kost teveel tijd. De volgende dag loop ik echter krom van de spierpijn. Zo heftig dat ik de donderdagtraining laat schieten. Jaja!
Zaterdag vieren we de verjaardag van mijn zoon. Mijn broer komt wat vroeger en neemt zijn MTB mee en we knallen een uurtje over het MTB pad. Mijn broer is best een fanatieke MTB-er maar is geen heuvels gewend. Die hebben ze niet in Brabant. Al met al trappen we een km of 25 weg. Volgens de boordcomputer van mijn broer knetteren we met ruim 50km/hr de helling af. Na het MTB-en is er Erdinger. Ik houd mij in met de drank. Dat gaat mis als er bij de koffie na het eten wat digestieven op tafel komen. Ik sla een stevige deuk in de fles cognac. Het was gezellig zullen we maar zeggen.
De zondag heb ik (natuurlijk) spijt. Niet van de avond maar van de drank. Het lichaam heeft wat hersteltijd nodig. De duurloop gaat dan ook erg op zijn gemak. Uiteindelijk 3,5 uur. De afstand weet ik niet. Het is geweldig in het bos. De zon schijnt maar vooral is de bronst begonnen. Bij de Tunnekesweg is het feest. Een bok laat wat van zich horen. Zien doe ik hem nog niet. Ik loop om het veld heen en vanaf de andere kant laat het beest zich welgeteld 10 seconden zien. Waarschijnlijk ben ik een van de weinigen die hem gezien hebben, en gefotografeerd. Spektakel. Wel is het enorm druk in het bos. Wildspotters, maar ook wandelaars. Het is vandaag de dag van de Postbankloop.
