Regelmatig vragen vrienden aan mij waarom ik nooit geblesseerd raak. In de ogen van mijn loopmaatjes maak ik belachelijk veel kms en loop ik veel te veel zware wedstrijden. Dat moet toch tot allerlei klachten leiden? Tsja, ik vermoed toch dat het te maken heeft met een goede balans, een beetje geluk en wellicht je eigen lichaam kennen. Of beter de beperkingen herkennen. Mijn laatste serieuze blessure dateert van juni 2009, hielspoor. 4 jaar geleden alweer. Maar dit is er wel een die ik strak monitor. Ben er bijna dagelijks nog mee bezig.
Heb ik dan helemaal geen klachten. Wel nu je het zegt kan ik er wel een paar noemen. Zit allemaal in de categorie ‘ waar heb je het over’, of ‘ een beetje vent plakt een pleister en gaat door, hoewel pleister?’. Toch wel een aantal klachten die met recente belasting te maken hebben. De ‘fantomes-knie’ bijvoorbeeld. Een tikje met de knie tegen een steen toen ik daar overheen wilde stappen. Het gat achter de steen was toch iets dieper was dan ik dacht. Het behandelplan, geheel gebaseerd op de website vochtinknie.nl, is gebaseerd op de RICE methode (Rest Ice Compress Elevate). De dinsdagtraining sla ik over en de donderdagtraining die ik zonder voor en natransport. De training zelf loop ik helemaal achteraan, samen met een griepgeval. Trainer W beschuldigt mij zelfs van lijntrekkerij. Maar zoals je ziet met voorbedachte rade. Vandaag loop ik mijn vaste rondje en klim ik de heuveltjes rustig op. Misschien een wat te vrije interpretatie van Rest en Elevate maar toch. Het gaat alweer wat beter.
Een andere klacht blijft de verkorte kuitspier. Bij mij een voorbode voor achillespees klachten of zoals ik hiervoor al zei hielspoor. Rekken en strekken dus en mogelijk nog een ‘Jobje’ (triggerpoint massage). Het mag geen naam hebben maar ben er wel extra alert op.
De laatste klacht, of eigenlijk serie klachten, betreft mijn voeten. Al heel lang ben ik van plan mijn voeten wat beter te verzorgen. Ze krijgen toch elke keer flink op hun donder en erg verwennen doe ik ze niet. Tot gisteren. Een medisch pedicure bij mij om de hoek neemt ze onderhanden. Het is een ‘startup’ bedrijfje met één medewerkster, zo uit de schoolbanken. Maar ze doet het prima. In ‘no-time’ zijn alle klachten geïdentificeerd, sterker nog ze vind er nog een paar bij. Ingegroeide nagels, verkalking, likdoorns, verdroging, eelt. Dat ik daar nog me kon lopen. Het knippen van de nagels hoefde niet. Dat deel heb ik goed onder controle, geen eer aan te behalen. De rest gaat ze te lijf met frezen, krabbers, messen. Tijdelijke verlichting en structurele oplossingen. Heel goed. Het resultaat bleek vandaag tijdens het lopen. Wat een verademing. Had ik veel eerder moeten doen.
Tot slot heb ik nog één klacht maar vraag me af of die fysiek is. Mentaal schort er bij mij nogal wat aan. Geen doorzettingsvermogen, stap nogal eens uit, langer dan 8 uur lopen zie ik tegenop. Ook moet ik me regelmatig overwinnen om de schoenen aan te trekken, zo ook vandaag. Het emotionele deel van de hersenen, de amygdala en daarmee is het weer fysiek , zegt lekker lui doen. Je traint nergens meer voor, geen doelen. Mijn verstand zegt aan de bak. Eenmaal buiten zegt diezelfde amygdala, heerlijk, lekker doorgaan. Mijn verstand zegt kort herstelrondje. Uiteindelijk loop ik mijn vaste rondje van ruim 31km. Ik geniet van het natte gras, de spinnen in de takken, de paarse hei. Maar alle PHPD’tjes zijn aanwezig en melden zich. Op het mentale vlak maak ik progressie. Sinds de Salomon 4 Trails heb ik een grote mentale stap gemaakt. Wilbert en Harm hebben mij op de laatste dag geleerd niet teveel na te denken. Gewoon lekker lopen. Elke stap is er eentje en uiteindelijk kom je over een streep en mag je stoppen. Die geestesgesteldheid koester ik. In Zwitserland heb ik op die manier 10 uur gelopen en kon nog wel een stukje verder. Hij was ook aanwezig in La Roche vorige week, en vandaag was ie er ook. Een mentale toestand die het mogelijk maakt zonder druk te blijven lopen. Ozo noodzakelijk bij de langere afstanden. Of het vandaag verstandig was weet ik niet. Wel lekker.
