Weer een nieuwe trail in Nederland. De stuwwaltrail. Een wedstrijd over 18 km over de stuwwal langs de Rijn bij Oosterbeek. Wat niet iedereen weet is dat dit een thuiswedstrijd is van Marc. Een van de organisatoren en dan weet je al genoeg. Hij kent alle paadjes en ook in de aankondiging heeft de organisatie het over meer dan op 500 hoogtemeters. Stand verplicht! Ik waarschuw mijn maatjes. 500 meter op 18 kilometer is veel.
Met Marlies, Nancy en Jan fietsen we naar de start. Sportpark Hartenstein is onze gastheer en alles is weer top geregeld. Het binnenterrein van de skeelerbaan is volgebouwd met tenten. Het clubgebouw is beschikbaar voor omkleden en douchen. Top! Om kwart voor vier trainingspakkie uit, tas inleveren en naar de start. Dat schiet niet op want heel wat trailvrienden zijn aanwezig.
Peter en de zus van Marlies zijn er ook om te supporten. Peter heeft een Leki stok bij zich en moet herhaaldelijk uitleggen waar dat nu voor nodig is. “Maar het is een statief” Ja,ja.
De start is vlak en met zijn vieren vliegen we erin. Veeeeel te hard natuurlijk. Hoezo warming-up. Ik merk al vrij snel dat een hoog tempo wel lekker voelt. Ik schakel ietsje terug. Ik loop een tijdje op met Jos. Ciko babes let op! Jos is in vorm en komt weer trainen bij Ciko. Er zijn al een paar km gepasseerd als we de eerste keer de stuwwal opgaan bij Stuw Driel. Zoooo, als we dat minsten vier keer gaan doen. Ik ben me nauwelijks bewust waar ik loop. Singletracks, kleine doorgangetjes, over bomen heen, onder bomen door. Ik heb het wel naar mijn zin. Op km 9 zit Peter met de camera. Als ik boven ben, zie ik beneden mij Marlies lopen. Goed bezig! Ik verwacht elk moment ingehaald te worden maar dat gebeurd uiteindelijk niet.
Op km 11 loop ik verkeerd. Rechtdoor in plaats van links naar beneden. Wat staat die kerel daar toch te fluiten? Dwars door het bos naar beneden en via het asfalt weer op pad. Kan ik al die lui weer opnieuw gaan inhalen. 🙂 De verzorgingspost gebruik ik om bij te tanken. Drinken, ontbijtkoek en winegums. Alleen de Cola ontbreekt.
Ik sjees in een flow door het bos. Slingerend, klimmend, dalend, springend. Heerlijk gevoel. Kracht genoeg. Op km 16 roept iemand dat het nog 4,5 km is. Uiteindelijk blijkt dit nog redelijk te kloppen ook en loop ik dus bijna 20km. Vlak voor de finish is er nog zo’n asfaltloper die me wil inhalen met een eindsprint. Mooi niet dus.
Na de streep Erdinger. Heerlijk. Marlies komt vlak na mij binnen. Ze heeft volgens mij genoten maar vond het wel pittig. Nancy komt vervolgens binnen. Ze heeft het zwaar gehad. “Zwaarder dan de marathon” verzucht zij. Het is even wachten op Jan. Hij heeft met de juiste trailmentaliteit gelopen. Na de dolle start heeft hij gas terug genomen en is gewoon lekker gaan lopen. Helemaal goed!
Mijn medaille schenk ik aan een tweejarig jochie, die weet niet wat hem overkomt. Lachen!
Omdat Marlies jarig is heeft zij taart bij zich. Ik neem een stuk chocoladetaart en bam, alle calorieën zijn weer bijgevuld. Wel lekker! We koelen heel snel af en ik zie zelfs wat blauwe lipjes. We besluiten er snel een eind aan te maken en fietsen weer terug.
Conclusie: De mannen van MST hebben een mooie prestatie geleverd met deze trail. Verrassend en leuk. Ik ga hem vaker lopen. Marlies, Nancy en Jan hebben afgezien maar ik bespeur toch een lichtelijk trail virus. Ik krijg ze nog wel eens mee naar de Ardennen.
