Het is klaar.

Is het nog maar 10 dagen geleden? Ik kan het nog maar nauwelijks bevatten. Ruim een jaar naar de wedstrijd toegeleefd. Hard getraind, Gefinishd!  Een meer dan voldaan gevoel, trots, een boek vol herinneringen en dan nu niets. Geen plannen, geen doelen, leegte. Heerlijk gevoel, ik laat me behoorlijk gaan. Vanavond de training laten schieten voor een biertje waar ik trek in had.  Ik schrijf het op want dat heb ik al heel lang niet meer gedaan. Ik vraag mij nu werkelijk af of ik volgende week een marathon kan lopen.  De Berlijngangers hebben de verwachte finish-rangschikking bepaald, ik kom (op gepaste afstand) na Ton binnen. Laat ik die verwachtingen bij deze maar even temperen. Ik weet niet eens of ik die afstand (nog) in een keer kan lopen.

Ergens in mij begint het toch alweer een beetje te knagen. Lopen om alleen maar te lopen is voor mij onvoldoende stimulans. Zonder plannen sneeuwt mijn agenda gewoon vol. Allemaal leuk maar de extra stimulans komt bij mij toch door een ambitie. Het winterseizoen komt met rasse schreden. Voor mij de periode met steevast de meeste trainingskilometers. Ga ik voor snel of ga ik voor lang. Ik neem er nog een en denk nog even verder. Proost!