Wat een dag weer. Frans mailt me kortgeleden of ik zin heb in een trail in de Ardennen. Ik kan de naam nauwelijks uitspreken maar “Klavertje vier” is allang in mijn “to do” list doorgedrongen. Veel mooie verhalen over gehoord. Verstandig, neen. Leuk, JA!! Dus of volgend jaar of gewoon nu en zo kan het gebeuren dat we vandaag naar Olne afreizen. René heeft ook zin maar besluit op het allerlaatste moment toch niet te gaan.
De wedstrijd gaat als training. Ik heb mijn trainingsschema er niet op aangepast. Gisteren 25k vandaag dus 42k. Het is te doen hoewel het wel een zwaar trainingsblok is. Bovendien onderschat ik weer eens een Marathon in de Ardennen. De Zaterdagtraining met de Ciko groep was erg gezellig en een compliment is op zijn plaats voor de bikkels die door de zeikende regen toch weer komen opdagen.
De wedstrijd bestaat uit vier ronden. De eerste is 12, dan 9, 10 en ten slotte 11km. Een klavertje dus. Na elke ronde kom je weer bij de ARRIVEE aan en kan je uitstappen. Loop je alle vier de ronden, dan loop je een Marathon.
Bij de start is een flinke delegatie NL-se trailrunners aanwezig. Met Marc, Wilbert en Stella lopen we de hele, Chris, Gert en Tom. stappen eerder uit. In eerste instantie is het groepje compact. Later valt dit uiteen. Stella en Wilbert ontmoeten we weer op de allerlaatste drankpost. En dan vergeet ik er vast nog een heleboel…
Als je de trail moet samenvatten in een paar woorden gaat het over blubber, bagger, blubber, water, asfalt en een paar heuvels. In het eerste rondje zit een stevige klim over een paadje waar het water stevig naar beneden klettert. De voeten zijn al snel weer doorweekt, het zal niet zo zijn. Na het eerste rondje heb ik al meteen een forse dip te pakken. 12km in 1 uur en 20 minuten. Dat wordt een lange dag! Gelukkig loop ik deze Marathon samen met Frans en hij motiveert mij door te gaan.
Ergens tijdens het rondje is het dringen bij een hek en een aantal besluiten over het prikkeldraad te springen. De meesten gaat dat goed af behalve 1. Viel plat in het prikkeldraad. Waar heb ik dat eerder gezien.
Van het tweede rondje kan ik mij niet zo gek veel herinneren. Het rondje is een stuk makkelijker dan de eerste, korter. Het enig wat me nog bijstaat is dat we deze keer een lintje krijgen. Bewijsmateriaal!
Het derde rondje heeft de naam het zwaarst te zijn en ik denk dat dit wel klopt. Er zit een beklimming in die maar omhoog blijft gaan. Denk je dat je er bent dan gaat het weer omhoog.
Bij elk rondje als je langs de ARRIVEE komt kan je een beetje bij-eten met naturel chips, kaaskoekjes en ontbijtkoek. Zout en krachtvoer! Bevalt me goed.
Zoals gewoonlijk begin ik op deze afstand weer flink energie te krijgen en is mijn dip ver te zoeken. Nu heeft Frans het echter zwaar. We blijven bij elkaar, Frans geeft het tempo aan en zo pruttelen wij over een maisveld notabene naar de meet.
We finishen in 4 uur 43 en zijn dik tevreden. Frans loopt weer een pittige marathon en zelf loop ik een zg dubbeldip.
Eenmaal op het clubhuis is douchen er niet bij. Het kan wel maar met al die mensen en het kleine hokje met een soort trekdouche??? Neen, wij doen ons tegoed met de “natte washandjes” van Herma op een verlaten parkeerplaats in Olne. Olne staat op een heuvel en de wind giert ons om de oren. Het is koud! Waarom vinden we dit toch zo leuk zou je denken.
De terugweg is een verhaal apart. Terwijl ik de goede afloop twitter raakt Frans van de route af en raakt een rijtje wegafzettingen. Ik ben geen deskundige maar de auto is goed kapot. De berger mag het niet zeggen maar het woord ” economisch total loss” valt wel degelijk. Het zet een beetje een domper op een verder leuke dag.
3 Responses to Le Trefle a 4 Feuilles, trailmarathon 42k