In de Runnersworld van oktober staat een artikeltje dat direct mijn aandacht trok. “Waarom ben ik zo misselijk na een lange duurloop” De trouwe lezers van dit weblog weten dat ik daar ook nog wel eens last van heb. De verklaring is erg simpel. Na inspanning van 60 minuten of langer wordt het hormoon peptide YY aangemaakt. Dit hormoon regelt het hongergevoel. Hoe meer peptides hoe minder honger. Dat is een effect dat ik herken. Na mijn duurlopen heb ik steevast geen honger en moet ik door te eten en drinken dit gevoel weer opwekken. Het zit inmiddels in mijn systeem, ik weet niet meer beter. Na de duurloop is het vaste prik koffie met koek en gegarandeerd dat ik na een uurtje of zo honger krijg. Omdat mijn duurlopen meestal om 10 uur al klaar zijn precies op tijd voor de lunch. Daardoor valt het niet meer zo op, maar het is er wel.
Daarnaast wordt door inspanning afgifte van het het hormoon ghrelin onderdrukt en die zorgt juist voor het hongergevoel.
Extreem misselijk? Dan heb je waarschijnlijk te weinig gegeten. Je lichaam raakt in de stress met als gevolg een vecht/vlucht reactie. Overleven krijgt prioriteit ook al wordt je daar misselijk van.
De remedie is dus erg simpel. Eten! Noodgedwongen was ik bij mijn Marathon in Afrika aangewezen op de voeding van de bread en breakfast. Broodjes jam en kaas. Omdat de marathon nogal vroeg begon (half zes) was ik eigenlijk tijdens de eerste kilometers nog aan het ontbijten. Om een lang verhaal kort te maken. Na de marathon voelde ik mij kiplekker. Zo ook na de Monnikentocht, om de 5 kilometer cola met ontbijtkoek. Na de finish was ik toptop in orde. Idem Oriontocht. De trail in Engeland was een iets ander verhaal. Maar toen had ik ook niet zoveel eten bij me. Kortom het plaatje lijkt te kloppen. Morgen loop ik de L’Elchertoise. Omdat ik trek heb in de Jambon de Broche met een biertje na de finish zorg ik er voor dat ik niet misselijk aankom. Mijn rugzakje zit vol met………… broodjes pindakaas.
2 Responses to Misselijk