“Raving Mad”

You Dutchies are “raving mad.” Dat is wat de locals, bediening in de Pub ons naar het hoofd slingeren.  Ik zou zeggen, pak een kop koffie, beter een biertje of wijntje, lees, kijk en oordeel zelf.

Coastal  Trail Series, South Devon, 45 km 1226 hm

Dag 1

Vandaag staat de reis gepland. Arnhem-Stokenham, Kingsbridge. Om 6 uur staat Frans voor de deur. In Arnhem Zuid pikken we René op en rijden we in een streep naar Calais. Kopje koffie na Antwerpen maar om 10:30 hebben wij een boot een uur eerder dan gepland. Tot zover loop het allemaal soepel. Het stuk Dover-Stokenham is 280 Miles. We kunnen stevig doorrijden en denken in 4 uur de afstand af te kunnen leggen. De TomTom van Frans blijkt de UK niet te bevatten  dus zijn we aangewezen op een ANWB kaart. Als we Stonehenge voorbij rijden overwegen we zelfs even een touristische uitstap te maken. We aarzelen. Google schat onze 4 uur te  optimistisch in en langs de weg worden we gewaarschuwd voor major road works. We bewaren de toeristische uitstap voor Zondag. (Helaas ook dat mislukt, wordt een andere keer)

Als ik mijn deel van de rit aanvang zijn we 111 M van Exeter vandaan. In de 3 uur dat ik rijd komen we tot 70 M van Exeter. Foute boel dus. Hierna gaat het gelukkig weer beter maar op het eind komen we op steeds kleinere wegen. De ANWB kaart laat ons in de steek. Tegen de tijd dat ik dat door heb zijn we op een route beland waarbij een Ferry nodig is. Niet goed. Met de Iphone breng ik ons op de goede weg.Voor de laatste 25 M zegt deze dat we daar een uur en een kwartier voor nodig hebben? Huh? Dat blijkt te kloppen. We komen op een eenbaansweg met passeerplekken. In het stikkedonker rijden we op een weg omgeven met 2 meter hoge heggen. Soms groeien de heggen over de weg heen. Prachtig om te zien maar nu even niet. Uiteindelijk komen we in Stokenham aan en gaan op zoek naar onze bed en breakfast. Tilly’s Cottage. We worden warm onthaald en nemen onze kamertjes in gebruik. Geweldig Engels ingericht. Omdat we inmiddels flink honger hebben gekregen gaan we als snel naar een Pub. De huisbaas brengt ons even. We eten daar heerlijk maar langer weer dan gepland. De registratie moet dan maar morgenochtend. Als we teruglopen zien we dat we een deel van het parcours volgen. Klimmen dus, en niet zo’n beetje ook. Om 10:30 onder de  wol nadat we ontbijtafspraken hebben gemaakt.

Dag 2 Coastal Trail South Devon 45 km

De dag begint met een ontbijt om 7 uur. Geroosterd brood met jam of cheddar, thee koffie serials. We besteden te weinig aandacht aan het ontbijt. We willen weg. Om kwart over acht sluit de registration. Zorgen om niks want het was allemaal uitstekend geregeld. René slaat zijn slag in trail-land en koopt een mooie inov-8 rugzak en ehbo kit, het fluitje. Een kwartier voor de start bedenkt hij dat hij misschien ook trailschoenen moet kopen. Te laat maar inmiddels wel overtuigd van nut en noodzaak!

We krijgen een keurig briefing. We worden als Hollanders apart welkom geheten. Men informeert naar onze heuveltraining. (erg grappig) Speciale aandacht aan degene die met  “roadshoes” menen de trail te moeten lopen. Onverstandig en reden om eens goed te lachen onderweg.Deze kerel (weet zijn naam niet) vraagt of wij Martine Hofstede kennen. Dus Martine de groeten van… (kleine wereld).

De start is bijzonder. Geen knal, geen massastart maar één voor één. Heeft te maken met het smalle parcours. Het begin is vlak over een stukje strand, door een riviertje heen en dan naar de coastal path zoals ze dat noemen. Frans en ik lopen samen.  René kan het tempo onmogelijk bijhouden zonder trailschoenen. We steken een grasveld over onder een hoek van 30-40 graden. Met onze schoenen hebben we nauwelijks grip. Het is spekglad.Hoe zou het met René gaan? We passeren “starting point” een prachtige cliff waarop een vuurtoren staat.

We passeren Prawle Point en komen langs een Pub die “Pigs Nose Inn” heet. De locals bezien de attractie die voor hun deur passeert. De weg gaat verder over een werkelijke schitterende single track naar East Portlermouth.

Aan het eind van de kustweg gaan we het binnenland van Engeland in. We beginnen met klimmen, klimmen,klimmen. We zijn ruim 2 uur onderweg en hebben 18 km op de teller staan. Bij mij is de geest al uit de fles. Het is gewoon zwaar maar ik verdenk ook de restanten van de griep. We besluiten halverweg te pauzeren en te gaan eten. Laat nou op die plek een bankje staan met een prachtig uitzicht. Onder veel hilariteit van de Engelsen gaan we pick-nicken. Het doet mij goed. We nemen 10 minuten en hierna ben ik even door mijn dip heen.

We lopen door fantastisch mooie plaatsjes en de locals moedigen ons aan zittend voor de pub. Op km 34 lopen we verkeerd en dus een paar 100m teveel. Helaas klimmend. Voor mij een belangrijk moment want was de geest al uit de  fles, nu was de energievooraad wel op. Ik spreek met Frans eigen tempo af. Hij is een stuk fitter dan ik deze keer Het wordt buffelen en werken. De vlakke stukken lukt wel om te dribbelen maar de hellingen zijn niet te doen. Ook de blubberpassages maken het er niet makkelijker op. Enkeldiepe bagger. Zo diep dat de locals er een bruggetje overheen aanleggen. Mijn drymax houden mijn voeten droog maar inmiddels zit de bagger tot in mijn liezen. Ik tel de km. We steken een helling over en eindigen op een pad door een  moeras.

Hierna is het nog 3 miles in een rechte streep naar Beesands en de finish. Links de Zee rechts een meer. Prachtig. Hier haal ik veel mensen in. Aan het eind van de weg zien we een plaatsje. Zou dat Beesands = Finish kunnen zijn. Nee helaas. Het blijkt Torces. Een idyllisch badplaatsje met de nodige toeristen. Leuk om zo enthousiast begroet te worden. Aan het eind van de boulevard wacht ons de laatste klim. We zijn inmiddels op km 42. Tering wat een helling/trap. Eenmaal eroverheen is het in een rechte streep naar de finish. Dat gaat weer goed. Op de streep staan Frans en René te wachten. Zij zijn een minuut of 5 eerder gefinishd. We begrijpen niet waar Rene opeens vandaan is gekomen. Wij dachten dat die de met zijn schoenen de halve zou gaan doen. Op het tweede deel heeft hij blijkbaar veel tijd goedgemaakt.

Na de finish kost het me even tijd om te herstellen. De misselijkheid is weer een klein beetje terug maar goed te beheersen. Terug in de cottage wacht mij een rauwe ervaring. De douche is koud. Rillend van de douche spring ik in bed om warm te worden. Frans ondekt hoe hij de douche warmer kan zetten. Ik ga nog een keer douchen. In de Pub is het herstel gebeurd en laten wij het bier goed smaken. Na een hapje eten gaan we terug naar de B&B en wederom om half elf liggen we te maffen. Verdiend!

Edit:

Er valt zoveel te vertellen. Het is teveel. Wel vermeldenswaardig vind ik nog het eindresultaat. Van de 120 Marathonlopers starten wij als allerlaatste. Niet bewust maar het kwam zo uit. We zijn niet op weg gegaan voor een snelle tijd maar in de uitslagen zijn wij terug te vinden op de plaatsen 62,63 en 66. Toch niet slecht voor een paar “Raving Mad Dutchies”

This entry was posted in Wedstrijd. Bookmark the permalink.

6 Responses to “Raving Mad”

Laat een reactie achter op Janna Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *