Mijn week staat in het teken van het Bosniak classificatiion system. Een systeem waarmee je ongewenste cysten in Nieren kan classificeren. Na de Marathon van Amsterdam heb ik mezelf in mijn nekvel gegrepen en ben met de huisarts op zoek naar de oorzaak van de maagproblemen. Ik denk dat een deel van de problemen wordt veroorzaakt door een overdosis aan glucose tijdens de loopjes maar ook mogelijk een medische oorzaak. Stapje voor stapje worden medische mogelijkheden uitgesloten. In dit proces komt een week geleden ook een echo-onderzoek aan bod. Mogelijke galstenen of zoiets. We steken het onderzoek in met het idee dat het zeer waarschijnlijk niet de oorzaak is maar besluiten toch even te kijken voor de zekerheid. Ik onderga het onderzoek met meer nieuwsgierigheid dan angst. Helaas komt uit dit onderzoek naar voren dat er een cyste in de nier zit. Dat is op zich niet zo erg blijkt. 80% van alle volwassenen hebben dat maar niet met de kalkafzettingen die de huisarts meent te zien. Op dat moment staat de wereld even stil. De huisarts houdt zich (terecht) op de vlakte maar sinds internet kan je makkelijk zelf de diagnose stellen. Het varieert van onschuldig tot Kanker.
Hoewel ik in eerste instantie mezelf geen zorgen maak wordt na enkele dagen de zorg steeds groter. Objectief ben je dan allang niet meer. De onzekerheid knaagt Afgelopen maandag sta ik om 8 uur bij afdeling 25 ben ik als eerste aan de beurt in het ziekenhuis voor een CT scan. Een bijzondere gebeurtenis. Om te beginnen krijg ik een liter contrastvloeistof met een handleiding. Elke 10 minuten een beker. Om de smaak te verbeteren een fles roosvicee. Vanaf dat moment ben je patient. Mensen om je heen weten precies hoe laat het is. In de wachtruimte stikt het opeens van de bekenden. Hierna krijg je een infuus met een op afstand bedienbare contrastvloeistof injectiespuit. Waarom? De drank is voor de ingewanden, de spuit voor het bloed. Ik lig in een CT scanapparaat. Alles draait en piept. Als de vloeistof in de aderen gespoten wordt beleef ik een bijzondere ervaring. Ik voel de vloeistof door mijn lijf schieten. Dat is echt wel heftig. De verpleegkundigen mogen niet meer melden dat de foto’s goed gelukt zijn. Dan begin het wachten. Ik wordt er steeds minder gerust op. Op maandag wil ik graag lopen maar mijn lijf klotst letterlijk van de contrastvloeistof. Aan de verpleegkundige heb ik nog gevraagd of ik mag hardlopen met die rotzooi in mijn lichaam (hoezo verslaafd). Ik besluit het niet te doen en de lunchtraining schiet erbij in. Ook de avondtraining laat ik lopen. Ik durf het niet
Vanmorgen om kwart over tien komt het verlossende woord. Niks aan de hand. De rest van de dag gaat als een roes aan mij voorbij. Ik loop op wolkjes en ben blijer dan ik had verwacht. In de groep vertel ik het een paar maatjes. Ik kan het niet voor me houden. Ik wil het kwijt. Nu schrijf ik het van mij af. Het lucht op. Iedereen mag weten dat ik een spannend weekje achter de rug heb. Vanavond houd ik mij in met de training hoewel het in mijn lichaam bruist. Morgenochtend ga ik nog een keer. Dan zondag maar geen PR’s
2 Responses to Bosniak