1 Augustus 2010, 7:15:49 hr, 30km, 2300hm,
Het is gelukt! Veel voorbereidingen waren nodig om deze trail tot een goed einde te brengen maar het is gelukt. Maar oh, oh wat was het zwaar. Al was het alleen maar omdat het vandaag weer 30 graden met een zonnetje is.
De race is goed voorbereid en dat was maar goed ook. Strenge controle op het materiaal dat je tijdens de trail moest meenemen. Controle, jack, eten, 1 liter water, warmtedeken, fluitje. Aanbevolen stokken, handschoenen, telefoon, petje. Ook controle als je bent gefinishd! Uiteraard was dit allemaal in orde. Kregen ook nog een beker een handig vuilniszakje mee. Ook is er tijdregistratie met één systeem dat ik niet ken. Een draad in een plastic hoes waar je, je startnummer in moest stoppen. (Bleek achteraf). Het plan van vandaag was om 9:00 starten. 30km rennen. Verwacht tempo 7 km/hr dus ruim 4 uur. Monique en de kinderen zwaaien mij uit en hebben dan lekker de tijd om de Mont-Blanc te bezoeken. Hoe anders liep het.
Het vertrek om 9:00 uur gaat goed. De startdirecteur zwaait ons uit en de eerste 1,5 km kunnen we echt rennen. Daarna “monter” klimmen. Van de Plaine Joux (1350m) naar de eerste col op 2032m en dan doorklimmen naar de Col de Portettaz op 2352m. De eerste 1000m zitten erop en die gaan zelfs vrij soepel. Ik ben superblij met mijn stokken, dat scheelt enorm. De berg is superstijl. Na anderhalf uur zijn we op 5km!! Dat belooft nog wat. Het lastige met klimmen is dat je ook weer naar beneden moet en als er iets is dat zwaar is dan is het dalen. Even rust bij een refuge waar we worden verwend met allerlei bekende hapjes en drankjes. Ook een drankje met spagetti erin. Het lijkt soep. Waag me er niet aan.
We dalen tot 1300m en dat gaat nog steeds soepel. Na twee uur kom ik op een km of 14. Lijkt allemaal te kloppen. edit: dit klopt niet met de werkelijkheid. Ik dacht twee uur maar het blijken er achteraf drie geweest te zijn. Klopt ook beter met de eindtijd. Maar dan begint het. Wederom klimmen naar een col op 1800m, stukje dalen, nieuwe col op 2063m. Dan een schitterende oversteek langs een lac d’anterne en weer een refuge. Inmiddels doen de benen goed zeer en de oversteek is dan ook niet meer rennend te volbrengen. Bovendien zag ik de volgende berg alweer aankomen en meende ik mijn krachten te moeten sparen. Niet onverstandig al zeg ik het zelf. De Col d’Anterne is een ware uitdaging. Je ziet de trailleur (mooie naam van de Fransen) klimmen en de moed zinkt in de schoenen. Tjezis wat hoog en steil. Maar ik heb geen enkele beenklacht, Geen krampen, gescheurde spieren of ander ongemak alleen vermoeidheid. De klim gaat onverwacht redelijk soepel maar de afdaling is een bezoeking. De stenen op de grond drukken dwars door mijn schoenen. De trailschoenen bevallen mij uitstekend maar op rotsen komen ze toch wel wat stevigheid tekort. Meerdere malen prijs ik mij gelukkig met de stokken. Zij helpen mij door de dag.
Na 6 uur begeeft de garmin het op km 22. Ik weet dus niet meer hoe hoog ik zit of nog moet en ook niet hoe ver het nog is. Bij de refuge zegt men nog 10km maar dat kan niet kloppen. Of toch? Het wordt werken en zwoegen maar ik ben gelukkig. Het uitzicht op de Mont Blanc is fenomenaal. Na 7:15 nader ik de finish en passeer de plek waar de paragliders van de berg springen. Nog 200m naar de finish over het gras waar ik wordt verwelkomd door de kinderen die met mij meerennen. Super! De speaker vermeld mijn aankomst en ik red het rennend over de streep te komen.
Ik ben kapot. Steenkapot. Wederom draait mijn maag zich meermalen om maar helaas er zit niks in. Ik had dit ook bij de Bouillonnante maar deze keer minder erg. De organisatie frummelt aan mijn startnummer om de chip terug te ontvangen. Beetje vreemd. Hierna wordt ik doorgeloodst om mijn rugzak te laten controleren! Hierna ben ik vrij. In de auto staat nog een halve liter melk die ik in één keer achteroversla. Het enige wat ik kan verdragen. Op de weg terug naar de camping kopen we nog een liter die ik ook helemaal opdrink. Eiwitten!!
Eenmaal terug neem ik onder de douche de schade op. Mijn benen zijn redelijk maar spierpijn in de bovenbenen. Mijn voeten hebben het zwaar te verduren gehad. Een van mijn nagels is blauw en mijn voeten blijven de hele avond krampen. Spierpijn in mijn rug en triceps wijt ik aan de stokken maar zijn verwacht. Verder ben ik weer een flink tintje bruiner geworden. Tussen mijn oren alleen maar tevredenheid. Ik heb het gedaan, mijn lichaam kon het aan, ik heb genoten wat wil je nog meer.
Analyse:
Trailrunnen in de Alpen is fantastisch. Een geweldige tak van sport maar met hardlopen heeft het niet veel van doen. Het parcours is geweldig en zonder meer aan te bevelen. De bergen zijn in Nederland niet te trainen. De heuveltjes die wij kennen zijn allemaal rennend te doen. De bergen dus echt niet. Door de hoogte is mijn hartslag steeds erg hoog. Een extra belastende factor. De hoge temperaturen 30 graden plus zijn nog het minst belastend. Ik vind de trails echt geweldig mooi en zal ze ook zeker blijven doen. Wel zal ik alerter zijn op de hoogtemeters. Iets minder hoogte en iets meer rennen lijkt mij leuker. Mijn lichaam laat mij niet in de steek en ik vermoed dus dat het twee weken geleden gewoon pech was. Ik kijk met vertrouwen naar de tweede helft van het jaar.
5 Responses to Trail de P’tit Tour des Fiz