Lekker Weg

Voor ik deze marathon ging lopen vroeg ik mij af wat de Brabantse Wal nu eigenlijk is. Nu ik hem gelopen heb vraag ik mij dat nog steeds af. Heb geen Wal gezien. Of toch…..

Wikipedia geeft antwoord. De Brabantse Wal is een opvallend landschap in het westen van Noord-Brabant, op de grens met Zeeland en Vlaanderen. Het meest opvallend in het landschap van de Brabantse Wal is de steilrand: een abrupte overgang van de hoger gelegen zandgronden naar de lager gelegen zeekleipolders.  De steilrand is aangemerkt als aardkundig waardevol gebied. De steilrand bereikt hoogten van ongeveer 20 meter boven NAP. Deze steilrand, ook wel hoge rand en zoom genoemd, is waarschijnlijk ontstaan door erosie door de rivier de Schelde en door de zee. Nou die steilrand gaan we nog een paar keer zien vandaag.

De wedstrijd wordt voor het eerst georganiseerd maar de organisatie lijkt prima. Parkeren naast de sporthal, startnummers in no time gevonden, wc’s genoeg. Startlocatie niet te ver weg. Veel vrijwilligers (Crew) zowel in als buiten de kroeg 🙂 Met Jan en Herma (allebei de halve) en Frans (hele) rijden wij naar het plaatsje Hoogerheide. Het is schakelen. Gisteren was het 29ºC en veel zon. Ik had het plan hard te gaan lopen laten varen. Plan was eten en zout innemen en kijken hoe dat gaat. Bij aankomst op de startlocatie is het 12ºC. Toch maar weer tempo? Ik had er wel zin in.

Om 10 uur worden Frans en ik weggeschoten. We komen samen te lopen met Ingrid. Na een km of twee verdeeld het veld zich een beetje. Ik trek door naar ong 12 per uur. Frans lost, net als Ingrid. De Brabantse Wal Marathon begint met heel veel trekkers, dorsmachines, weilanden, koeien, hooi. Na een km of 10 dacht ik dat de naam beter boerenlandmarathon had kunnen heten. Bij de dorsmachine moest ik uitwijken het weiland in. De dorsmachine rijdt over een km bordje heen die wordt verpulverd. In de eerste km’s vind ik de parcoursaanduidingen erg verwarrend. Gele, rode, blauwe km bordjes. Bordjes met kleine lettertjes die de weg wijzen. Op gegevens moment komt zelfs iemand met een blauw startnummer recht op mij af en we kunnen elkaar ternauwernood ontwijken?? Ik vermoed te laat voor de start.

Voordeel van een hoog tempo is dat de km’s voorbijvliegen. Voor ik het weet ben ik bij km 20. Ik neem mijn tweede gel. Op km 10 had ik de eerste al naar binnen. Die SIS bevalt mij wel! Tussen de decimalen eet ik kleine krentenbollen. Die gaan met smaak naar binnen. Ook had ik in mijn rugzak water met ORS. Goed voor 1,5 gr zout zonder dat ik dat ook maar proef. Die houden we er dus in. Na 15 km zijn we weer terug op de startlocatie en maken ons op voor het grote rondje. Op de halve registreer ik een 1:44. Gaat goed dus. Ik besluit het tempo omhoog te gooien. Het gaat zo makkelijk. Tot km 28 gaat het prima. Ik passeer 28 km na 2hr 15 min en reken mij rijk. Als ik dit tempo volhoud ram ik naar 3:15. Moet ik wel 14 per uur lopen maar dat lijkt mij geen probleem. Ik heb in Texel afgezien maar voel me nu in vergelijking nog behoorlijk fit. En wat is nu 14 km!

Maar helaas vanaf dat moment komen we bij vliegbasis Woensdrecht langs het hek. De Lange Rijzende Weg in Hoogerheide die we twee keer passeren met een hoogteverschil van 30m herkende ik pas na de tweede keer. Oh, was dat de kuitenbijter? Maar hier begint de wedstrijd. Op en af, op en af. km’s lang en daarna klimmen op los zand. Het gaat maar door. Na het zand eindeloze bospaden met rul zand en kleine harde sporen. Het tempo kakt in naar een km of 11-12. Ondertussen passeer ik heel veel lopers. Ik denk alles bij elkaar wel 40. Ook Ron N van Marathonplus waar ik even een praatje mee maak.   Ik passeer dame 4, dame 3 en op km 32 gaat ook dame 2 eraan.

De snelle tijd gaat eraan en het is te danken aan de tempoversnelling vanaf km 20 dat ik nog net onder de 3:30 klok. 3:29:41 maar ik heb wat lopen klooien met mijn klokje onderweg. Helaas blijkt mijn netto tijd 3:30:06. Had ik dat geweten dan had ik nog wel even aangezet.

Na de Finish een medaille die ik deze keer wel mooi vind. De misselijkheid blijft uit hoewel mijn maag zeker een uur nodig heeft om tot rust te komen. Waarschijnlijk is het verstandiger om na de marathon even uit te lopen om het lichaam weer tot rust te laten komen maar ik vrees dat dat niet mijn ding is.

Na de Finish ga ik op zoek naar Jan en Herma. Zij hebben de Halve netjes volbracht in 1:45 en 1:51 wat gezien het parcours prima is. Daarbij heeft Herma vandaag haar dag niet. Helaas vind ik hen niet dus wacht ik maar op Frans. Na een half uur arriveert Frans en de verwarring is compleet. Waar is Edwin. Tja. Achteraf blijkt dat Jan en Herma niet hadden verwacht dat ik zo snel binnen zou zijn. Al helemaal niet met zo’n parcours. Toen zij zich op 3:30 in de laatste bocht nestelden heeft Jan eerst met zijn BB lopen spelen en Herma was ook met haar gedachten elders. Kortom die Finishfoto is helaas mislukt. Maakt niet uit.

Conclusie: De eerste helft wat saai, de tweede helft een trail. Overall genomen hebben we de wedstrijd als trail geclassificeerd. Met ruim 700 hm (garmin) toch veel meer hoogteverschil dan gedacht. Een pittige marathon die de vergelijking met Zeeland aankan. Het lopen ging makkelijk, het gezelschap was prima. Kortom prima dag, prima marathon.

Elfstedentocht? Terwijl de mussen van het dak vallen? Jazeker. Een groepje van 4 ultralopers loopt vandaag en morgen de elfstedentocht. In omgekeerde richting wel te verstaan. Vandaag 97 km morgen 111. Ja inderdaad. Zoals het in Ultraland gebruikelijk is. 200 km en een klein beetje meer. Ze zijn voor de gelegenheid gekleed.

Het gaat om 4 bikkels die je op twitter kunt volgen op:

#elfstediedas.

Wil je weten wie het zijn? Lees hier de weblogs:

Martine

Ritchie

Richard

Leonie

Houd deze groep in de gaten want deze training doen ze niet voor niks. Het ultieme doel ligt nog veel hoger en vooral veel verder.

edit:

Etappe 1 zit erop 99,88 km. En dat met deze warmte poeh….

Hulde voor de mannen Mud (1) Sweat (6)  Trails (9). Patrick en Marc  hebben een trail geïntroduceerd in Nederland die een dikke pluim verdiend. Voor het eerst wordt de Koning van Spanje Trail georganiseerd en de verwachtingen zijn hoog gespannen. Als trailspecialisten wordt van hen verwacht dat ze iets moois neerzetten en dat is gelukt. Modder en zweet is buiten hun invloedssfeer maar trails is absoluut gelukt. Een fantastisch parcours over verrassende paadjes en met geweldige vergezichten. Ik heb genoten van de wedstrijd. Vooral zijn Patrick en Marc in staat geweest een sfeertje te creëren  dat trails zo eigen is en waar ik van ben gaan houden. Heel relaxed, goed verzorgd. Leuk muziekje bij de start, lekker eten na de Finish, en een beetje kneuterig. Heerlijk.

Twaalf atleten melden zich aan als ik een oproepje doe bij groep 5. De “Salomon Koning van Spanje Trail” is een mooie gelegenheid om kennis te maken met het lopen van trails. Afstanden 10 of 28 km, niet te ver weg, een mooie omgeving. Van de twaalf blijven er zes over. Het team wordt aangevuld met Mariaan, een Arnhemse atlete, die ik heb ontmoet op een van de clinics van MST. Met zijn zevenen passen we mooi in een auto. In Gulpen treffen we nog Berry, Judith en Ludo dus Ciko was goed vertegenwoordigd.

De start is simpel. Eerst zwaaien we Mariaan uit. Die doet de 10 km. Daarna volg de doedelzakspeler, ga achter de mat staan, wel de goede kant natuurlijk, luister naar de instructies en dan roept Marc: “Gaan!” Hoe simpel kan het zijn. Na de start worden we direct de Koning van Spanje berg opgestuurd.  Die volgen we tot halverwege, gelukkig want erg warm zijn we nog niet. Rechtsaf en dan direct over op een karakteristiek stukje Limburg: grashellingen.

Mijn plan de campagne was op mijn gemak uitlopen. Josje en Herma gaven aan dat de afstand ze wat zorgen baarden. Ik nam mij voor bij hen te blijven. Nou Josje heb ik zeker 500 meter gezien en weg was ze. Uiteindelijk zou ze 5e dame worden dus waar die zorg vandaan kwam? Peter, Frans, René waren zoals verwacht direct in de hogere versnelling en zou ik pas na de Finish weer tegenkomen.

Hoewel René moest helaas op km 20 uitstappen vanwege een blessure. We spreken hem even als hij in de bezemwagen naar Gulpen wordt vervoerd. Met Herma loop ik de trail. Haar traildebuut gaat uitstekend. Het tempo zit er goed in en waar menig atleet aan de wandel slaat dribbelt Herma vrolijk door. En volgens mij is Herma ook aan het genieten, leuk om te zien.

Na deze grasheuvel naast de Koning van Spanje komen we na een single-trail en een afdaling in Pesaken. Wat volgt is een opvolging van klimmen en dalen door het Grote Bosch richting Slenaken. En dat allemaal in of rondom de Gulpvallei. In Slenaken gaat we weer klimmen naar het Grote Bosch, deze klim is erg steil. Ook steken wij de Gulpen over. 100% natte voeten garantie. Hoort er allemaal bij. Bij de verzorgingspost kunnen we flink bijtanken. Koek, fruit, repen, drinken. Super! Waren daar nu ook vlaaien?

Na dit stuk komt een aaneenschakeling van klimmen en dalen door Eperheide en Schweiberg. Vreemd genoeg heb ik eigenlijk alleen foto’s gemaakt van de grashellingen. Nu lijkt het net of we alleen door het gras gelopen hebben. Niets is minder waar. Bij de tweede verzorgingspost treffen we René op een heel verkeerde plek.

Blijkbaar hebben de afgelopen weken teveel gevraagd van de enkel en een voorlopige diagnose is een overbelaste achillespees. Nu maar hopen dat het meevalt. Bij de verzorgingspost zijn we ver voorbij de 20 km en nadat we bijgetankt hebben gaan we vol goede moed verder. De km’s beginnen bij Herma wat te tellen zegt ze. Af en toe moeten we op een helling een stukje wandelen maar tot mijn verbazing wordt de helling niet tot de top gewandeld maar wordt halverwege weer vaart gemaakt. Volgens mij is Herma sterker dan ze zelf denkt.

Het laatste stuk voert ons langs een singeltrack door het Dunnebosch. Volgens de website met technische stukjes. Vaak zijn dat omgevallen bomen en op gegeven moment zijn we die ook wel een beetje zat. We moeten nog één keer klimmen naar de Gerardushoeve en dan kunnen we lachend over de Finish. Tenminste nadat ik nog even met onze doedelzakspeler op de foto ben gegaan.

Na de Finish moeten we kiezen. Erdinger bier of (alweer) Vlaai. Het wordt allebei. We frissen ons op, gaan douchen en nemen nog een Erdinger biertje (en nog een paar extra). We besluiten op huis aan te gaan maar niet voordat we de organisatie ook nog helpen met het opmaken van de bananen. Ik zie een 5-tal trossen in de auto verdwijnen. Verzadigd en afgetankt rijden we in het zonnetje naar huis. Ik zie een aantal die de oogjes niet kunnen openhouden. Geeft niet het mag.

Conclusie:

MST heeft een hartstikke leuk evenement neergezet. Dik compliment daarvoor. Wat ik nog leuker vind is dat de traildebutanten stuk voor stuk erg enthousiast zijn. Volgens mij moeten we volgende keer als we weer naar de Ardennen gaan een grotere auto meenemen. Wedden?

Foto’s

Mijn zoon Koen heeft op een schoolreis naar de Ardennen ontdekt dat hij mountainbiken wel leuk vind. Dus nu het vakantie is, is het een ideaal moment om eens een rondje met de man te moutainbiken.

Het wordt een groot gedeelte van de gele route vanaf de Posbank. We maken een ronde van ruim 40 km en ik kan melden dat het parcours pittig is. Koen staat zijn mannetje en deze oude baas moet regelmatig een tandje bijzetten om de man voor te blijven. Ik win het op techniek maar denk dat Koen eigenlijk sterker is. Op het eind blijk ik toch te beschikken over een betere conditie. Maar als hij zich op deze tak van sport gaat toeleggen vrees ik dat ik heel snel het nakijken heb.

Hij vind het leuk en we gaan dit vaker doen. Dus op zondag met mijn dochter eerst hardlopen daarna met mijn zoon moutainbiken? Tussendoor mijn eigen trainingen nog doen? Dit wordt een sportieve zomer!