Lekker Weg

Gisteren aangekomen in ons huisje in het plaatsje Tias, Canarische Eilanden. De schoenen gaan uiteraard mee en omdat de dames vanmorgen weer veel hersteltijd nodig hebben kan vader zich een uurtje zoekmaken. Ik probeer tevergeefs het strand te bereiken. Ik loop helemaal verkeerd. Het land is vulkanisch en dat is goed te zien. Na een km of 11 weer terug op de thuisbasis. Het is warm en dat is erg wennen. Ik ben niet vooruit te branden. Komt dat door de heuvels, 0f de wrmte? Het is hier 24 graden en dat is wel heftig na vorst en dikke pakken sneeuw.

Oja sorry Janna. Wat jij niet wist is dat ik onder mijn muts een nieuwe koptelefoon ophad die de oren wel erg goed van de buitenwereld afsluit.

Zondag 19 december 2010, 30,8 km, 3:33 hr, 460 hm, 143 bpm.

.

Überfeeëriek is de term die P. ervoor gebruikt. Was vorige week de IJssel al schitterend met de sneeuw in het donker. Nu met een pak sneeuw in het bos is Überfeeëriek de enig passende term. Zoals gebruikelijk ben ik op zondag op tijd wakker om lekker los te gaan in het bos. Deze keer helemaal want er is maar één ding leuker dan het eerste in het bos te zijn en dat is de eerste te zijn na een vers pak sneeuw. Om 8 uur wordt het pas licht dus het valt mee. Ik had me niet hoeven te haasten want de eerste twee uur kom ik geen mens tegen. Ik ben echt helemaal alleen. De sneeuw is vers, de takken buigen door van het gewicht. Het zal nog een hele opgave worden droog thuis te komen. Ik was vertrokken met het plan een rondje kerkepad te lopen, een kleine 20 km maar zoals je ziet is het iets verder geworden. Tuurlijk is het zwaar maar het is ook leuk. Zo leuk dat ik helemaal geen zin heb snel naar huis te gaan. Ik heb natuurlijk het fototoestel mee en schiet enorm veel foto’s. Je blijft bezig. Aan het eind krijg ik wat last van sneeuwblindheid. De vloer is egaal wit en ik heb geen idee waar ik mijn voeten zet. Mijn trailschoenen bewijzen alweer hun nut en ik besluit maar vooruit te kijken. Mijn voeten kiezen hun eigen weg en dat gaat perfect.

Bij de brandtoren kom ik zowaar wat hardlopers tegen. “Op het fietspad is een autospoor”, Ik antwoord “jammer!” wat verbaasde reacties oproept. Ik kom ze op de parkeerplaats weer tegen en we maken een praatje. De omstandigheden verbroedert. Ze hebben warme thee in de auto, heerlijk.

Mijn drinken in de camelbak is na 25km toch bevroren. Het ging zo goed het eerste stuk. Bij thuiskomst daag ik het kroost uit tot een sneeuwballengevecht. Helaas is het poedersneeuw maar het inpeperen is ook leuk.

Morgen ga ik de sneeuw verlaten. De derde kerstdagloop gaat niet door en ik zal de alternatieve derde kerstdagloop missen. Die gaat namelijk wel door.

Een van de mooiste trainingen van het jaar en er komt slechts een handjevol lopers hier op af. Logisch want het is spekglad op de weg. Om een uur of  5 gaat het sneeuwen en om 7 uur ligt er een prachtig wit tapijt door Arnhem. Ik ga lopend naar het clubhuis omdat dit nu eenmaal een stuk makkelijker is dan met auto of fiets. Daar aangekomen blijkt de barcommissie er niet te zijn. Ingesneeuwd? De deuren zitten op slot en we moeten ons behelpen. Dat komt de sfeer direct ten goede. De opkomst is zo laag dat wordt overwogen om alle groepen maar samen te voegen. Om 5 over 7 gaan we op pad. Voor het eerst zijn we te laat! Het wordt een schitterend rondje Oosterbeek over maagdelijke sneeuw. Het is opvallend hoeveel mensen hun stoepje aan het schoonvegen zijn. Onderweg kraakt de sneeuw onder onze schoenen. De bomen zijn volledig bedekt met versgevallen sneeuw. Halverwege de training vliegen de sneeuwballen door de lucht. Het weer is heerlijk. De sneeuw is prachtig. We snappen niet waarom al die atleten vandaag thuisbleven. De thee zetten we zelf, met wisselend succes. Het maakt allemaal niet uit. Na een kleine 20 km ben ik weer thuis. Het was vanavond genieten.

.

.

Het rondje stelt qua afstand niet zoveel voor. Een schamele 5 km. Toch loop ik het rondje elke week in mijn pauze op maandag. Na een ochtend met meestal de nodige vergaderingen is het heerlijk om nog even een frisse neus te halen. Het kantoor is voorzien van een kleedruimte met douche en een aantal lockers. Ideaal dus. Binnen 5 minuten sta ik buiten. Momenteel meestal alleen. De rest van de bedrijfslopers is geblesseerd of loopt alleen in de zomer. Tja. Ik steek de John Frostbrug over (Brug te ver) en aan de overkant van de rivier loop ik een paar km in het Park Meinerswijk. Beschermd gebied in het hartje van Arnhem. Het was in het begin even zoeken in het park want menig paadje loopt dood of komt uit in vogelobservatieposten. En die zoek ik op dat moment niet. Op het terrein een oude steenfabriek, een waterlinie en Konikspaarden. Jawel. Het rondje voert vandaag langs het hoogstaande water (smelwater uit Duitsland), veel ganzen, koeien en wat regulier vogelgebroed. Langs de dijk van de Bridge to Bridge loop kom ik weer over de brug en ben alweer terug. Even douchen en weer aan het werk.   Ik noem het “even het lichaam aanzetten”. Je bent net lekker warm, de doorbloeding begint op gang te komen en dan ben je alweer thuis. Je kan het ook een herstelloopje noemen. Straks als de km weer gaan tellen zal ik het rondje vaker gaan lopen en misschien ook wel wat langer.

Zondag 5 december 2010, 25,3 km, 3:03 hr, 141 bpm

Was het vorig jaar de halve van Egmond die werd geannuleerd nu is het de Montferlandrun die niet doorgaat. De motivatie weet ik niet maar als je kijkt naar het weer en de sneeuw ligt de reden voor de hand. En net als vorig jaar is er een groepje die dan behoefte heeft aan een alternatief. De energie moet er toch uit. De opkomst is best groot als je nagaat dat het nieuws pas gisteren laat bekend werd. Èn méér dames dan heren. Op de foto zie je dat de heren daar beschermend omheen gaan staan maar waarom? De route gaat door de veluwezoom. Helaas dooit het dus het is vieze pap op de paden. In het bos valt het nog mee met enkel diepe sneeuw. Dit levert weer andere problemen op. Het aantal trailschoenen in de groep stijgt. Van de 13 zijn er 3 met de winterbanden onder de voeten. Met deze schoenen is het toch net effe makkelijker lopen. In de groep zijn een aantal die ik verdenk binnenkort ook op dit type schoen te verschijnen. Doen! Krijg je geen spijt van. Een andere beslissing die ik hoor is het inschrijven voor winterloopjes. Voortaan alleen nog maar na-inschrijvingen als ik het zo hoor. Niet onverstandig lijkt mij.

Het lopen in de sneeuw blijft leuk. Het rondje met dit team is bij elkaar zo’n 19-20 km. Voor mij iets te kort dus ik heb er nog een klein stukje aan vastgeplakt en kom op een ruime 25. Onder deze omstandigheden prima. Helaas schiet  de traditionele chocomel erbij in. Het sportcomplex ligt er maar verlaten bij. Alles afgelast?

Ook samen met Frans nog knopen doorgehakt. Voor Frans geen 7Gebirgstmarathon volgende week. Maar eens kijken wat ik dan ga doen. Emmerich lijkt me nog steeds leuk, of misschien gewoon een rdl. Ik weet het nog niet. Wat wel doorgaat is de coastal trail in Februari. We (Frans en Rene en ik) gaan boeken. Moesten nog beslissen welke afstand (10km, 21km, Marathon of Ultra) We gaan voor de Marathon. 28 mile is mooi genoeg.

Jaaahh! Zal het dit jaar echt gaan lukken? Het begint erop te lijken.

Hi Edwin

BAIE dankie vir die pragtige epos. Julle is gaste wat ons altyd sal bybly want ons het julle besoek besonder baie geniet!

Dankie ook, Edwin, vir die mooi woorde op jou webblad. Dit word opreg waardeer.

Volgende keer wanneer ons weer so lekker saamkuier oor ’n glasie (of meer!) goeie wyn, los ons sommer die ander wêreldprobleme saam op waarvoor daar laas nie genoeg tyd was nie J

Vriendelike groete – ook van Johan – uit ‘n heerlike, warm Stellenbosch

Gwen

De winter heeft keihard toegeslagen. Strenge vorst. De gesprekken gaan over de elfstedentocht en wie wel en wie niet mogen meedoen. Ik heb wel wat met de winter. Als is het alleen maar omdat mijn herfstdip nu lekker snel voorbij is. De sfeer wordt anders op kantoor. Het kerstgevoel begint een beetje te komen. (Ik heb ze al gezien, huizen in kerstsfeer!) Ook de trainingen worden anders. Onze groep is opeens een stuk kleiner. Dinsdagavond was het echt erg koud met gure wind en gevoelstemperaturen en de groep was al redelijk uitgedund.  Donderdag was het alleen maar koud zonder wind en dat loopt heerlijk. Feeëriek als we langs de IJssel lopen zelfs volgens een van de atleten die wel was op komen dagen. Het groepje was niet groot. Ook de eerste wedstrijden beginnen al angstig te worden. Is het niet te glad, wordt het niet te koud? Ik snap het wel, de verantwoordelijkheid is groot. In Amerika hebben ze hier wat op gevonden. Sneeuwkettingen, spikes etc. Zelf trek ik mijn trailschoentjes aan. Een soort winterbanden. Je glijdt nog steeds uit maar wel minder.

Vorig jaar zijn er ook veel trainingen uitgevallen vanwege het weer. Toen al hadden we bedacht dat we een meldsysteem nodig zouden hebben. Immers dat de training wordt afgelast wil niet zeggen dat we niet gaan lopen. Dus in die gevallen. Let op Twitter!

Zondag 28 november 2010, 30,5 km, 2:49 hr, 400 hm. 147 bpm

Inmiddels weer 60 km verder na de Marathon van afgelopen zaterdag. Van de Marathon ben ik erg snel hersteld. De maandagtraining sla ik over. Is ook een beetje lastig in het vliegtuig maar dinsdag ben ik weer present op de club. Op het programma hersteltraining! Ciko is sterk vertegenwoordigd in Nijmegen bij de 7^^ loop en daar moet van hersteld worden. Gelukkig ben ik lopend naar de club zodat ik nog een beetje kilometrage op de teller krijg. Donderdag is een baantraining. Sinds de nieuwe deklaag hierop zit ben ik daar niet zo’n fan van. De vering is mij een beetje teveel. Krijg ik vaak last van. Ik sluit aan bij de snelle groep. Er zijn er nog twee, sneller en snelst. Kortom rustig aan tempo’s draaien in de vorm van een piramide (sort off). De laatste 400 gaat belachelijk hard. P meldt 22 km. Kan het niet staven maar het was we leuk. En erg dom zoals de trainer ons dat in niet mis te verstane bewoording duidelijk heeft gemaakt. Vandaag weer mijn vertrouwde rondje, is toch ook alweer drie weken geleden. Wel erg vroeg op omdat ik 10:00 uur weer terug moet zijn vanwege het zondagprogramma. Dus om 10 over 7 ren ik in het donker naar het bos en om een uur of  acht kan ik in het bos weer zien waar ik loop. De eerste 10 gaan nog relaxed. Moet ook wel want ik zie niet zoveel. Daarna gaat het tempo er onverbiddelijk op. 12-13 km/hr. Klokslag 10 uur stap ik de garage weer binnen. Wel weer 5 herten tegengekomen maar na de Impala’s, Springbokken, zebra’s, giraffes etc ben ik (even) niet zo snel meer onder de indruk.

De afgelopen dagen ben ik een beetje stuurloos als het gaat om het komende programma. Als eerste staat de halve van Egmond op het programma maar die is pas in Januari. De Ameland adventurerun laat ik aan mij voorbij gaan. Teveel gedoe, te ver, en niet in te passen. Maar wat dan wel? Frans maakt mij lekker met de 7gebirgsmarathon op 12 december maar op dezelfde dag is de Emmerich halbstMarathon. Mijn laatste halve Marathon dateert uit 2009 en die tijd staat nog niet erg scherp. Dus leuke kans en bovendien een loop met een erg leuke sfeer. Trainer Bart heeft wellicht een plaatsje vrij in de auto. Maar die Marathon lijkt mij ook erg leuk. Nog maar even over nadenken.

Ook krijg ik vandaag mail van trainer Gordon. In voorbereiding op de 60 van Texel heeft hij een aantal wedstrijden geselecteerd. Zoals de Midwintermarathon, De strandmarathon en de groet uit schoorl. Allemaal leuke loopjes maar de midwinter heb ik nu al twee keer gedaan en de groet uit Schoorl ook. De strandmarathon lijkt mij leuk maar een week na de halve van Egmond staat een 50 km nacht Ultra op het programma. Misschien een beetje teveel strand na elkaar. Ook de Ecotrail de Paris staat nog hoog op het lijstje en dat botst. Bovendien wil ik naar de Ardennen of naar de coastal trail series. Lastig.

Winelandsmarathon 4:17 hr, 450 hm, 149 bpm.

Waar te beginnen. De Winelandsmarathon in Stellenbosch Zuid Afrika is voor mij een extraatje. Een kers op het toetje. Het komt zo uit dat Monique voor zaken naar Zuid Afrika moet en deze keer ga ik een paar dagen mee. Letterlijk een paar dagen, in totaal 4. We kunnen het zo plannen dat ik tijdens die dagen ook nog een marathon kan lopen. Althans dat hoop ik want er gaat nogal wat aan vooraf. Wonder boven wonder gaat het gesmeerd en het worden vier fantastische dagen. Ook de marathon gaat met twee vingers in de neus. Misschien toch maar bij het begin beginnen.

De inschrijving gaat al anders dan we gewend zijn. Ik word lid van de Mr Price organisatie en als lid mag ik meedoen aan de Comrades en de Winelands. We beginnen maar met de laatste. Het inschrijven gaat goed maar het betalen loopt mis. Met wat e-mail wisselingen met de race director komt het goed, en als ik de mailwisseling meeneem accepteren ze ook cash.

Ik reis met een nachtvlucht naar Kaapstad Zuid Afrika en kom daar behoorlijk uitgerust om 9 uur ‘s-ochtends aan op donderdag. We halen de auto op. We hadden een Toyota besteld maar tot onze verbazing werden we in een mooie BMW op pad gestuurd. Onze eerste stop is Inverdoorn. We krijgen daar een lunch op een schitterde locatie in the middle of nowhere en na een korte rust in onze lodge (Wow) direct in een truck. Safari! Ik weid daar hier maar niet teveel over uit maar oh oh wat is dat super.

In de dagen voor de Marathon slaat de twijfel toe of ik er wel verstandig aan doe. Les 4 Cimes heeft er zwaarder ingehakt dan ik van plan was. Mijn maag is de hele week van streek en bij aankomst is het 30 graden. Geen ideale voorbereiding dus. Het alternatief is de halve. Die is er ook. De temperatuur verdraag ik uitstekend, ik geniet van de zon.  Maar de weersvoorspelling over dag zelf is ook goed; de temperatuur zakt naar een 18 graden, bewolkt met een miezertje. Ideaal dus. De maag maak ik me zorgen over maar ik ben niet ziek. Toch vind ik het niet goed om zoals de laatste wedstrijden gebruikelijk is om misselijk over de finish te komen. Na de marathon is er nog een heel programma waaronder de nodige wijnproeverijen. Ik besluit natuurlijk toch te starten, telefoon mee te nemen, en Monique te bellen als het niet gaat.

Op vrijdagmiddag komen we in Stellenbosch aan en voor we onze guest house opzoeken gaan we eerst maar eens de boel in orde maken bij de organisatie. Ik weet ongeveer waar we moeten zijn het Markotter club house. Geen adres maar ik weet dat het op een groot sportcomplex is. Dat complex vinden we maar niet de ingang. Daarbij zijn ze in Zuid Afrika nogal gesteld op veiligheid dus overal staan hekken om heen. Je komt er niet zomaar in. Uiteindelijk vragen wij aan een local hoe daar te komen, die stapt spontaan in zijn auto en brengt ons daarheen. (hadden wij dus nooit gevonden). Ik word hartelijk verwelkomd als international runner en in no time is de boel geregeld. Alleen het t-shirt gaat mis. Die bestelling was mislukt en ze hadden er tekort. Jammer.

Rest mij nog één klein puntje. De start is om half zes! Het guest house is gelukkig op loopafstand maar toch betekent dit om kwart voor 5 op! Zie dan maar eens een ontbijtje te regelen. Ik overleg met Gwen, uitbaatster van het Guesthouse ” aan dorpstraat” Zij zou wat broodjes voor mij klaarmaken. Toen ik de volgende ochtend met slaapoogjes in de keuken stond was Gwen speciaal voor mij opgestaan en had enorm uitgepakt. Vers gebakken brood, vers fruit, cruelsi (4 smaken), thee, bananen en broodjes voor onderweg en nog veel meer. Ik werd er stil van. Ik moest nog dooreten om op tijd te zijn. Gwen laat mij uit en wenst me succes. Monique ligt nog op één oor.

Lees verder →