Lang heb ik naar deze wedstrijd toegeleefd. Heel wat km’s gemaakt om hier te kunnen starten en vooral te finishen. Het is mij inmiddels duidelijk dat je over een goede conditie moet beschikken om hier aan de start te durven verschijnen en ook te finishen. Dat de omstandigheden de 11e editie loodzwaar maken helpt daar niet bij. Van de 550 inschrijvers (120-60-estafette) stappen er 125! uit. Het slagveld is volgens Ultrned nog groter bij de 60. 119 uitvallers bij 343 starters =35%. Ik bedoel maar. Dat ik de Finish heb gehaald maakt me erg happy. Pure Wilskracht. En de steun van Paula en Ed. Zonder hen had de dag er misschien heel anders uitgezien.
Zoals gewoonlijk reis ik met Frans naar Den Helder waar we een deja vu beleving hebben. De boottocht is kort, 20 minuten, en met een biertje in het zonnetje komen wij de tijd wel door. Met de bus naar Den Burg om ons Hotel te zoeken. Het hotel blijkt een restaurant. Inchecken aan de bar 🙂 om vervolgens door het allerlaatste deurtje via een trappetje bij onze kamer te komen. Dat blijkt een erg luxe optrekje te zijn. Dat liep allemaal erg soepel. Het vorige bericht gaat hier verder.
Wij komen natuurlijk voor de wedstrijd. 
Maar voor het zover is komen we zoveel bekenden tegen dat we uitgebreid ervaringen kunnen uitwisselen. De sfeer is daarmee super. Gesprek vooraf gaat natuurlijk over de omstandigheden. Het is hoog water dus het strand is smal. Dat betekent natte voeten of rul zand. In beide gevallen zwaar omdat de strandreep erg scheef loopt. Ook volgen wij via Twitter het wedstrijdverloop van de 120 km. Jan Albert Lantink loopt het rondje met 15 km per uur!. Op het strand pakt hij rust (gloep) en na 4:30 is het eerste rondje geslecht, nog één te gaan. Onze aandacht gaat uit naar Leonie en Richard. Bikkels! Die lopen super. Ruim 10 per uur. Tot slot natuurlijk de zon en de temperatuur. De verwachting varieert van 18-21 maar omdat wij de hele dag in de zon lopen kan je daar wel een paar graden bij optellen. De vergelijking met Rotterdam 2007 is snel gemaakt.
Het eerste stuk strand gaat over de Hors. Maar om bij de kustlijn te komen moet je dus eerst een stuk door de duinen. We blijven bij elkaar in de buurt (Gordon en Frans). Het is continu temporiseren. We zijn gretig maar deze keer erg verstandig. Met een 8 tot 9 km per uur steken we over om vervolgens een km of 5 langs het strand te rennen. Het lopen gaat erg soepel. Ik voel me erg sterk en mijn plannetje om 10 per uur te lopen om vervolgens vanaf km 40-45 te versnellen komt snel boven.
Frans loopt een iets hoger tempo maar houd heel verstandig weer in en maakt heel wat foto’s. Wel zo leuk. Het strand is behoorlijk pittig maar gelukkig komt ook daaraan een eind en worden we getrakteerd op een heerlijk glooiend stukje duinen. Windje tegen is lekker fris maar al met al geen makkelijk stuk. Wij krijgen te maken met weer een km of 5 strand bij De koog. Inmiddels is het recreatieve volk uitgebreid aanwezig op het strand zodat wij moeten laveren tussen zandkastelen, kinderen, zwemmers etc. Levert wel een amusant plaatje op.
Zoals je ziet kies ik voor de reep zand naast het water en dat levert natte voeten op. Maar ik heb natuurlijk mijn speciale vochtafdrijvende drymax sokken aan dus ben niet bang. Na de strandopgang zie ik Frans voor het laatst. Hij geeft aan moeilijk te zitten. Hij leegt zijn schoenen van het zand en ik loop door. Achter Gordon aan.
Voorbij het strand begint de ellenlange oversteek naar de vuurtoren door het gebied de slufter. Persoonlijk vind ik dit het zwaarste stuk. Het is duinachtig dus veel klimmen, erg warm, windje tegen en die vuurtoren komt maar niet dichterbij. Niet zo gek want dat stukkie is bijna 15 km. Maar ik herinner mij de lessen van de vrijdagclinic. Don’t atac the Mountains. Dus met de bekende koffiemolentje techniek de heuveltjes op gedribbeld en dat werkt.
We passeren Cocksdorp op km 35 en so far so good. Oorspronkelijke strijdplan is nog steeds in beeld. Ik loop heerlijk door en passeer het marathon punt in 4:17. Precies volgens plan om een paar km verder ineens niet meer verder te kunnen. Ik moet wandelen. Erg vreemde gewaarwording. De benen voelen goed, de hartslag is ok maar het lichaam zegt ho. Achteraf begrijp ik wat hier gebeurde. Dehydration. Ik ben voor het slapen gaan nog even op de weegschaal gaan staan en heb daar de liters vocht vanaf getrokken die ik inmiddels heb gedronken. Blijk ik 5kg (!) lichter te zijn geworden deze dag. Dat zal 90% vocht zijn geweest. Als je je dan realiseert dat ik elke drankpost 3 bekers dronk. (2*cola 1* water) en ik nog een flesje meehad voor tussen de posten snap je pas hoeveel vocht je verliest. Wel moet ik vermelden dat ik vanaf km 45 niks meer naar binnen kreeg. Moet je maar eens proberen lauwe cola. Yak! Ook water kreeg ik er niet meer in. En dan te bedenken dat als ik 5 liter erbij had moeten drinken ik zo’n 750cc per uur te weinig dronk. Nog 4 bekers!.
Op km 45 bij de drankpost had ik mijn dieptepunt. Mijn maag keerde zich om en een klein stemmetje zij nokken! Op dat moment komt mijn eerste held langs Paula en die sleept mij over dit punt. Aan het plaatje kan je het verloop van de race zien. Keurig onder de verzuringsgrens en op km 45 gestopt. Na een minuut of 5? 10? Sleept Paula mij mee en dat houd ik een paar km vol. Je kan zien dat het verloop van de wedstrijd anders wordt. Deels wandelen deels rennen. Ik geef het strijdplan op en ook het plan om met Gordon samen over de Finish te gaan. Tot km 45 had ik hem in het vizier.
Dit drama gaat door tot km 55 en dan schuift Ed mijn tweede held op de fiets langszij. Ed is trainer van Marathonplus. Ik verkeerde in de veronderstelling dat ik nog ruim in de tijd zat. Helaas rekende ik mij rijk door de autopause van mijn Garmin. Blijk ik nog maar een 25 minuten te hebben voor de laatste km’s. Ed praat op mij in en legt uit dat dit het moment is dat de hersens het over moeten nemen van het lichaam. Dwing je lichaam te lopen. En hier overwin ik mijzelf. Als ik er zo door zit kan ik blijkbaar meer dan ik denk.
Ed helpt mij Finishen en daarvoor ben ik hem veel dank verschuldigd. Met Paula ga ik een keer lopen en die krijgt een dikke zoen. Met jou ga ik ook lopen maar je zult het met een biertje moeten doen.
Ik Finish in een tijd van 6:54. Who cares. Binnen de limiet en ik Jubel van binnen. Frans staat er al en maakt foto’s. Uitgestapt. Potverdorie wat jammer maar ook hier weer erg verstandig. Ik zie een man op de streep ineenzakken. Hij komt de mat niet meer over!! Ik vrees dat de ambulance voor hem was. Ik strompel achter de lijn door en geef Jet een dikke pakkerd en ook Petra krijgt er drie. Huh ben ik dat?
Na het douchen bel ik naar het thuisfront die met smart op de resultaten zaten te wachten. Zij leefden mee en feliciteren mij luidkeels door de telefoon. Het is hier dat de emoties loskomen. Het gesprek krijgt een bijzonder verloop.
Vervolg is nog de reis naar huis. Ik ben niet misselijk maar de maag is goed van slag. Bij de bushalte gaat het mis. Mijn maag krampt samen maar is leeg. Vanaf daar begint het herstel. Ik ga jullie de details besparen.
Ondanks het afzien en de helaas bekende ellende achteraf kijk ik terug op een fantastisch weekend. Ik heb van (bijna) elke km genoten en vooral de sfeer rondom het evenement was super. Ik geniet, ik ben trots op mezelf en heb besloten het verdiende shirt deze week niet meer uit te doen. Gelukkig gaat het herstel erg snel. De training van vanavond sla ik nog even over hoewel het best zou kunnen denk ik.
