2017-10-15 Detroit Free Press Marathon

De Detroit Free Press Marathon komt toevallig op mijn pad. Een jaar geleden sprak ik met mijn zwager en schoonzus af om eens langs te komen in Detroit. Een mooie datum is begin oktober. Dan is het weer nog aangenaam en bovendien organiseert Detroit dan haar jaarlijkse marathon. Klinkt als een plan.

Controle van zowel de Amerikaanse als Canadese douane voor ik het startnummer krijg

Een bijzondere marathon? Zeker. Downtown is afgezet en bovendien passeren we de grens met Canada. Dat is op zich al een hele gebeurtenis. Bij de inschrijving moet ik heel wat informatie verstrekken aan de douane. Bij het ophalen van de startnummers moet ik zowel bij de Amerikaanse als de Canadese douane langs. Ook mag ik geen rugzak dragen maar moet ik wel mijn paspoort meenemen. Het gaat allemaal goed.

De dag vooraf is het slecht weer. We zitten langs een regenfront dat over Canada trekt met uitschieters richting Detroit. Ik ontvang dan ook een bericht over mogelijke afgelasting van de wedstrijd. Bij onweer lasten ze de Marathon af. Shit, daar ben ik niet voor gekomen! Interessant detail is nog dat wanneer we onderweg zijn we van het parcours gehaald kunnen worden. Mocht dat in Canada gebeuren moeten we voor 10 uur de grens weer oversteken. Anders hebben we een probleem. Lopend de grens over is slecht mogelijk. De tunnel kan niet en de brug vraag ik me af. Nou ja, (spoileralert) dit gaat allemaal ook goed.

In het startvak met Peet en Gina om7 uur ‘s-ochtends in Detroit

Ik loop de wedstrijd samen met Peet en Gina. Zij starten op de halve marathon en ik op de hele. De start is samen. Op zondagochtend 7 uur staan we op W Fort street. Het is warm.Nu al zo’n 20 graden en de luchtvochtigheid is hoog.  Aan het evenement doen een kleine 30.000 deelnemers mee. Het overgrote deel loopt de halve. Ruim 3000 de hele. De start is in waves en gaat heel gedisciplineerd. Uiteraard eerst het Canadese en Amerikaanse volkslied, live gezongen! Bij de laatste is het muisstil in de straat gevolgd door een luid applaus. Trots volk, trots op hun vaderland. Ik vind het indrukwekkend. In Amerika gebruikt men momenteel ook het volkslied om te protesteren voor gelijkheid; “Taking/bending the knee” . Het volkslied is hier ook een beladen onderwerp.

Zoals gezegd starten we in waves van twee minuten. Ik sta ergens in vak E dus ik vertrek een 10 minuten na de start, Gina zijn we kwijt geraakt in de drukte. Die moest naar de wc. Met Peet en Gina afgesproken dat we niet samen lopen en elkaar weer bij ’the gearcheck’ ontmoeten. Gearcheck is feitelijk een dropbag. Wel in een doorzichtige tas en die wordt ook uitgebreid gecontroleerd.

Officiele finisfoto’s kosten je $75,-

Het is warm en van regen is geen sprake. Het is een graad of 20. Wel waait het hard. We lopen eerst wat door downtown maar al snel gaan we richting Ambassador Bridge. Via een grote lus lopen we de oprit op. De brug is erg hoog dus we maken flink wat hoogtemeters. Halverwege de brug passeren we de grens met Canada en lopen we de stad Windsor binnen. Het blijkt een woongebied. Langs het parcours wemelt het van de politie en ook douane. Moeilijk uit elkaar te houden.

Het stukje in Canada is niet zo heel lang. Iets van een kilometer of 5. Hierna worden we een tunnel ingeleid met de aansprekende naam Windsor-Detroit Tunnel. Via Mexican Town en Corktown gaan we langzaam terug naar de finish. Op 13 mijl zie ik Gina lopen en loop naar haar toe. Even later sluit Peet ook aan. Dat is erg toevallig. Maar zij gaan rechtsaf en ik ga rechtdoor.

Na de finish voor het parcours overzicht. Yeah, job done!

We gaan naar E Lafayette. Een kaarsrechte lange weg van 3 mijl. Wel in 6 mijl zitten welgeteld drie bochten. Ik vind het saai. Bovendien moet ik mijn te snelle start hier bekopen. Ik ga in de herstelmodus en drink veel sportdrank bij de posten. Die zijn er bijna elke mijl. Dat werkt maar kost naar verhouding veel tijd. Het lopen gaat opeens heel slecht. Met een dribbelgangetje houd ik het lopen nog wel vol maar erg veel met hardlopen heeft dit niet te maken. Slecht voorbereid, te weinig getraind. Niet zo verrassend dus. Het kan me ook niet zoveel schelen. Ik passeer veel enthousiaste (en minder enthousiaste) Amerikanen. Best leuk. Er is een soort wedstrijd van de meest ludieke teksten op de banners. Eentje blijft me bij. ‘Got your intention’. Flauw maar wel grappig. Ook veel borden als ‘Tap for Energy’ etc.

Erg veel aanmoedigende toeschouwers. Ook iemand die ‘hel en verdoemenis’ predikt. Marathonlopers die zo ijdel zijn zichzelf centraal te stellen zijn god niet waard, zoiets. Ook is Halloween in aantocht en dat vieren ze hier toch wel wat anders. Veel tuinen in Indian Ville zijn versierd met spinnewebben, skeletten en allerlei ‘engs’.

Op de weg terug gaan we naar Belle Island. Een enorme brug over en dan het hele park door. Mooi stukje maar wel erg open. Ik heb hier met veel tegenwind te maken. Maar ik loop toch al niet zo hard dus dit kan er wel bij.

Finish selfie. De bewaking keek wat achterdochtig en wilde me eigenlijk terugsturen. Gefinishd is gefinishd!

Via de kade lopen we weer terug en hier struikel ik over een scheve stoeptegel. Ik haal mijn knie en arm open. Gelukkig verder geen schade en loop ik naar de Finish. Hier staan weer veel mensen aan te moedigen. Leuk, ik mis Monique en Anke die langs de kant staan, maar aan de verkeerde. Marathonlopers finishen links. Ik krijg een enorme (gruwelijk lelijke) medaille omgehangen en ben blij dat ik er ben. Na de finish zie ik Monique gelukkig wel. Ik ben redelijk gedesoriënteerd en weet niet zo goed waar ik mijn spullen weer moet ophalen.

De goodiebag (met veel eten) geef ik weg aan een groepje veteranen die op straat leven. Treurig hoor. Voor de meeste veteranen wordt wel goed gezorgd maar de kansarmen die na de diensttijd nog steeds kansarm zijn gebeurd dit vaker.  Het ligt allemaal weer wat ingewikkelder dan je zou denken maar toch. 

Lafayette Coney Island Hot Dog. Met mijn laatste dollars!

Op de weg terug naar de auto lopen we langs een wereldberoemd hotdog restaurant. Elke Amerikaanse (en buitenlandse beroemdheid zoals Poetin) komt hier een Lafayette Coney Island hotdog scoren. Onbegrijpelijk want het restaurant zou ik zelf niet snel binnenlopen. De laatste 100 jaar is het restaurant niet gemoderniseerd. De hotdog is wel erg lekker. En dat met mijn laatste dollars. Oma krijgt een unieke ervaring.

Conclusie: Detroit Free Press Marathon is een mooie ervaring. Je hoeft hem niet op je bucketlist te zetten maar leuk is het wel. Vond het erg leuk om met mijn familie te doen en weer veel indrukken opgedaan. Het lopen zelf ging de eerste helft wel ok, de tweede helft gewoon slecht. Moraal is wel dat je een marathon niet moet onderschatten en een beetje hiervoor  trainen is dan ook wel verstandig. Asfalt is ook wel weer eens leuk. Op naar de volgende.

BTW. T-shirt met de dutch Lion is natuurlijk van RunColor!

 

This entry was posted in Training. Bookmark the permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *