We overnachten in verschillende hotels in Zermatt. Het concept is simpel. Wij krijgen te horen in welk hotel je slaapt, in de inschrijfdocumentatie zit een plattegrond. Na de finish haal je je bagage op, wandelt naar het Hotel en 10 minuten later sta je onder de douche. Je deelt de kamer met iemand. Je kan dat van tevoren opgeven, zoniet dan doet de organisatie dat. In mijn geval blijkt mijn kamergenoot niet op te komen dagen. Hotelkamer voor mezelf. Ik lig om drie uur op mijn bedje en na een alcohol vrij biertje val ik als een baksteen in slaap.
Laaghangende bewolking boven Zermatt. We zijn op 2400 meter
Het eten is om 7 uur in een Italiaans restaurant naast het Hotel. Met een voucher kunnen we daar relatief simpel maar goed eten. Het is erg gezellig met alle trailers. Hier ontmoet ik Doron (Israeli), Doortje (Nederlands/Zwitsers) en tref ik het Canadese stel weer. Ook Martine en Frans schuiven aan. Na het eten besluiten we nog een milkshake te halen bij de McDonalds. Het eten gaat goed. Daar heb ik nogal eens problemen mee, maar kennelijk ga ik nu niet zo diep dat dat niet meer lukt.
Achterom kijken richting Zermatt tijdens de beklimming
Bij de finish de dag eerder kunnen wij al de berg zien waar we vandaag op moeten. We gaan van 1600 meter naar Gondegg op 3029 meter en trekken door naar de Theodullgletcher op 3108. Tot slot verder klimmen naar de Theodullpass op 3317 meter. De start is weer om 6 uur. Ik ben gespannen want 17oo meter klimmen na je ontbijt is een serieuze inspanning. Mijn eerdere ervaring bij de klim naar Cabin d’Orny tijdens de trail de Verbier (2000 meter klimmen) komt regelmatig bij mij boven. Bij mij was het toen over en uit. En vandaag?
CP4 Candeghutte. De linkerberg is de Breithorn, de rechter berg de Kleine Matterhorn. Op de laatste staat een hut waar je kan overnachten op 3800 meter.
Maar de extra spanning komt door de cut-off time van 8 uur bij Refugio Ferraro op 31 km. Gisteren heb ik geleerd dat 4km per uur een reële snelheid is. Een simpel rekensommetje leert dat ik daar dus strak tegenaan zal zitten. Plan de campagne is dus op de beklimming zo min mogelijk tijd te verliezen en in de afdaling zoveel mogelijk tijd terug te verdienen.
Matterhorn en op de voorgrond de Theodullgletcher
Op de Candeghutte kan je wat eten en drinken. Ik spreek daar Doortje weer. We maken wat foto’s . We zijn inmiddels op 2900 meter maar moeten nog wat verder. Daarna dalen we een stukje af naar de Theodullgletcher. Die klimmen wij op en volgen wij een kilometer of twee.
Doortje maakt een schitterende foto van mij op de Theodullgletcher
De Gletcher is voor mij het hoogtepunt van de dag. Het gebeurt niet van de je om 8/9 uur ‘s-ochtends op 3000 meter hoogte op een Gletcher rent. En dan na een eindeloze klim ben ik boven en wordt verwelkomt door een enthousiaste dame van de medische security
Theodullpass op 3300 meter met de Matterhorn op de achtergrond
In de afdaling gaat het fout. Het lijkt zo simpel maar blijkbaar toch een moment van onoplettendheid. Ik loop samen met twee anderen verkeerd. In plaats van links van het meertje loop ik rechts. Een passant wijst ons op onze fout. Na even turen en overleg (Frans, Italiaans en Engels deze keer) besluiten we om niet terug te lopen maar het dal over te steken. Dat is nog niet zo simpel blijkt. Het kost ons veel tijd
Lago Cime Blanche met CP 5
Uiteindelijk kom ik na een lange en lange afdaling op 7 uur en 15 minuten aan bij CP6. Ik tref daar Frans weer die net op weg wil. Ik heb een paar minuten nodig om te recupereren. Ik ben wederom blij dat ik de cutoff gehaald heb. Met 45 minuten is dat redelijk ruim maar niet veel. Aangezien dit een zwaar stuk was ben ik toch tevreden.
We gaan naar beneden. Relatief goed te belopen en hier pak ik veel tijd terug.
Maar het is nog niet gedaan We dalen af naar St. Jacques op 1689 meter. We zijn dan weer bijna net zo hoog als we begonnen om vervolgens weer omhoog te gaan. Colle di Bettaforca op 2672 meter. Weer 1000 meter klimmen dus.
Dit gedeelte is weer erg zwaar. Het is moeilijk om met zware/vermoeide benen te klimmen. De ondergrond wijzigt dan ook weer langzaam in rotspartijen en stenenvelden. Ik loop Frans voorbij. Hij heeft een te hoge hartslag en doet wat kalmer. Ik voel me erg sterk.
Colle di Bettaforca
Dit deel vraagt veel van mijn mentale weerstand. Telkens als je denkt dat je er bijna bent komt er weer een nieuwe klim. Je klimt naar de top en er blijkt een nieuwe top achter te liggen. Bergbeklimmers zullen dit fenomeen herkennen. Hier helpt mijn ervaring. Je bent pas op de top als je dat 100% zeker weet. Zoniet dan ben je er nog niet. Deze klim loop ik voor het eerst in het ‘ rood’. Ik moet de laatste paar 100 meter diep gaan.
De route naar en de finish in Cressoney la Trinity ontgaat mij een beetje. Beetje Ardennenlandschap. Niet veel bijzonders. Martine staat bij de finish en wijst mij naar het hotel naast de start. Een vier sterren hotel waar ik zal overnachten. Uiteindelijk doe ik 10 uur en 45 minuten over de etappe. Ik weet dan dat dag drie een uitdaging wordt. Die is namelijk 3 km verder en 300 meter hoger. Zorgen van morgen.
Conclusie: Wat een weergaloos mooie etappe! Dit is genieten met hoofdletters. Dit zijn de trails waar je het voor doet. Vandaag loop ik een bergmarathon in bijna 11 uur en ik vind het geweldig. Een gemiddelde van minder dan 4 per uur baart wat zorgen maar ik bekijk het dag voor dag. Mentaal ben ik erg sterk en fysiek is het allemaal in orde. Ik kom nergens in de problemen. Topdag
