2017-07-15 Eigertrail E101

Briefing onder de Eiger

Na de trail heb ik lange tijd geen zin om een blog te schrijven. Het is een DNF geworden. Niet onverwacht natuurlijk maar toch wel een klein beetje teleurgesteld. Ook plan B is niet gelukt. Ik kom 10 minuten te laat aan bij Schynigge Platte na precies 11 uur wedstrijd. Op Schynigge Platte staat mijn familie die speciaal daarvoor de berg op is gegaan. Ook hen heb ik gemist. De wedstrijdleiding gaf aan dat ik te laat was en uit de wedstrijd genomen was. Zij zijn met de trein naar beneden gegaan. Ook hen heb ik gemist. Kijk ik dan ontevreden terug naar de wedstrijd? Nee zeker niet. Ik heb genoten van het weekend, genoten van de omgeving, Boven op de berg was het geweldig mooi. Bovendien vind ik dat ik nog best een eind gekomen ben met mijn niet zo fitte lichaam. Ik voel me beter dan na de La Palma marathon. 

Het parcour van de eerste 50km. Puntje in het midden is de Faulhorn, driedubbele puntjes rechts is de Schynigge Platte

Meest teleurgesteld ben ik over het feit dat mijn film mislukt is, en ik geen fototoestel had meegenomen. Er zat condens op de lens dus de beelden zijn niet scherp. Op mijn  ‘mandatory kit’ list staat dus nu een lensdoek en het fototoestel. Extra gewicht neem ik dan maar voor lief.  

Start van de trail begint op de camping op loopafstand van Grindelwald. Ik sta daar samen met Jan en Iris aan de voet van de Eiger. De campingbazen zijn een bijzonder stel waar niet mee gesold kan worden. Ook het tentenkampje wordt strikt ingedeeld.  Ik ben gelukkig op tijd dus kan naast Jan en Iris staan. De rest van het veld zijn ook allemaal trailers. Het ophalen van het startnummer gaat soepel. De ‘gear check’ is een beetje routine geworden maar alles wordt gecontroleerd.  Letterlijk alles wat op het lijstje staat moet je bij je hebben.

Eiger, Jungfrau en Munch

We vermaken ons met stoere verhalen op het veld. Trailers die de 100 gaan lopen en daarna de Eiger beklimmen. Jan en Iris ontmoeten een avonturier (Johan Ulrich) die Zwitserland doorkruist op een breedtegraat. Hij mag maar 500 meter hiervan afwijken (eigen regel). Abseilen, woeste stromen etc vallen zijn deel. Overnachten in een berghut mag niet want die staat verder dan 500 meter. Als je het verhaal wil lezen kan dat hier. Ook raak ik in gesprek met Jules. Een Filipijn woonachtig in Tokio die allerlei erg bijzondere trailvoedsel bij zich heeft. Bonenpasta, minipruimen voor zout. Leuke vent, hij start voor de derde keer. 

De start is om 4:30, en met een luide knal, vermoedelijke een lawinepijl oid, gaan we weg. Een paar meter vlak en direct klimmen naar Grosse Scheidegg op 1900 meter. Daar moeten we om 7 uur weer weg zijn.  Mijn voornemen is op reserve te lopen en achteraan te starten. De limieten liggen erg scherp. Ik ben niet zo snel dus dat was mijn grootste zorg. Op dit punt loop ik voor op het schema en dat geeft vertrouwen. Enigste wat ik moet doen is dit tempo volhouden en dan 26 uur lang.

Links de Eiger, rechts de Jungfrau. Die wil je toch oprennen?

Hierna klimmen we door naar First op 21oo meter. Dat is allemaal goed te doen. Eenmaal daar aangekomen worden we naar beneden gestuurd. Bort op 16oom meter. Steile klim naar beneden. Weliswaar asfalt maar behoorlijk pittig. De tweede klim naar First is beduidend pittiger. Hier delen de Alpen hun eerste tikje uit. Wat ik ronduit irritant vind is dat na de tweede beklimming van First de 50km lopers aansluiten. Het is gedaan met de rust. Zij zijn later vertrokken en hoeven slechts één keer First op. Ik word dus continu voorbijgelopen wat ik erg irritant vind. Je moet steeds opzij stappen want het is best smal, daardoor raak je uit je ritme. Ook is het frustrerend omdat je nou eenmaal niet graag ingehaald wordt, je lijkt dan zo langzaam.

Eenmaal boven maken we een rondgang op de Hogeweg. Een traverse rond de berg met mooie vergezichten. Ik verlies hier wat tijd maar niet zoveel. De volgende stop is de Faulhorn op 2600 meter. Ik verwacht dat als ik dit binnen de limiet haal, ik de race tot een goed eind kan brengen. De klim is pittig. De wedstrijd wordt voor mij hier beslist. De laatste paar honderd meter heb ik het zwaar. Toch kom ik een half uur voor de limiet binnen. Ik besluit een kwartier te herstellen en mijn maag tot rust te brengen. Ik wil niet weg zonder wat te eten. Na een kwartier stop ik twee ieniemienie stukjes banaan in mijn maag. Ik vertrek en loop om het huisje om vervolgens door de knieën te gaan. Mijn maag protesteert dusdanig dat ik niet verder kan. Overgeven met een lege maag. Geen lol aan. Dit kost mij nog eens 10 minuten. 

De afdaling is redelijk technisch maar te doen. In betere doen had ik hier kunnen rennen. Zeker de lager gelegen stukken.  Schynigge Platte ligt op 2000 meter. Ik zie de klok voorbij tikken en lange tijd denk ik dat ik op (net) op tijd kom. Na SP komt Burglauen en is het nog 6 km ‘ vlak’ naar de Finish voor plan B. Wat mis gaat is dat SP weer een stukje klimmen/vals plat is. Mijn klimbenen zijn op. Mijn quadriceps niet sterk genoeg. Dat lukt mij alleen nog maar wandelend. Ik kom 10 minuten te laat binnen.

Ik ga met de trein naar beneden, zodra de stroomstoring voorbij is. (ook dat nog) Schrik nog even van het hoogteverschil. Treintje doet er 50 minuten over. In Windeswal tref ik dan mijn familie. Zij hebben heel de middag (in de kou) op mij gewacht en komen nu een beetje in tijdnood. Zij bieden aan mij naar Grindelwald te brengen wat ik dankbaar aanvaard. De dag erna zoek ik ze op en maken we een vaartochtje over de Thunsee. Erg leuk, temeer omdat mijn familie voor het eerst een leuke close-up van de Eigertrail hebben ervaren. Zij willen alles weten. (Marie-Louise en Kees nogmaals dank voor de gastvrijheid)

Ik haal de Finish dus niet. Je kan zeggen dat de tijdslimieten te strak waren maar eerlijker is te zeggen dat ik gewoon niet fit genoeg was. Dat ik toch 46 km ren en 3100D+ overwin stemt mij wel tevreden. Bovendien was ik nog redelijk fit toen ik weer thuis was. Weinig tot geen spierpijn. Alles bij elkaar genomen beschouw ik dit dan maar als een serieuze bergtraining.  Met de nodige trainingsinspanning de komende weken geeft dat vertrouwen voor de UTMR. Dat zijn vergelijkbare etappes (4x) met dezelfde hoogtemeters alleen is de limiet ruimer en het terrein technischer (zwaarder). 

Varen op de Thunsee

Conclusie 1: Ik had het mij allemaal anders voorgesteld. In fitte toestand zag ik mij de 100 volbrengen. Had ik dat leuk gevonden? Nee! Ik vond de helft wel zat. Had ik de 50 moeten lopen? Denk het wel. Ik stap nu uit op 46km na 11 uur trailen. Het stukje naar Bort had ik bij de 50 dan kunnen overslaan. Dat stuk zit wel in de 100 en niet in de 50. Ik ben ervan overtuigd dat ik daarmee de limiet wel gehaald zou hebben. De 50 had ik kunnen volbrengen in de vorm waarin ik verkeerde. Is dat erg, nee. Ik heb de 50km trail gelopen behalve de afdaling naar Burglauren en dus het mooiste stuk gezien van de ‘ Panoramatrail’. Teleurgesteld? Nee, maar misschien toch een klein beetje.   

Conclusie 2: Ik schrijf mij niet meer in voor bergtrails verder dan 50 km. Ik was dat al van plan maar nu is dat definitief. Langer dan 12 uur in de bergen vind ik gewoon niet leuk.

Als afsluiter van het weekend een heerlijke Suisse Highland Whisky. Vaten gekoeld op de Eigergletscher.

Conclusie 3: Ik heb me deze keer (weer) geërgerd aan de tijdslimieten. Ik snap dat het nodig is maar het verpest een groot deel van mijn lol. Ik pols hier en daar wat mensen die met mij dezelfde bergtrails wil lopen maar dan een week voor of na de wedstrijd. Desnoods in etappes. We gaan zien of er atleten zijn die dat leuk lijkt met mij te doen.  

Conclusie 4: De Jungfrau marathon stond me altijd een beetje tegen vanwege de eerste helft die veel asfalt bevat. Nu ik de Jungfrau gezien heb, denk ik dat dit een vergissing is. De berg is prachtig en ik denk dat, ondanks de drukte, ik het toch een leuke ervaring ga vinden. Volgend jaar ga ik die berg op. 

Conclusie 5: De Zwitsers kunnen ook een heerlijke whisky maken. Gekoeld op het Jungfraujoch op 3400 meter. Een flesje lijkt mij heerlijk. Ga nog even sparen.