Cadeautje op de Veluwe.
Al weken ben ik aan het nadenken over de Eiger. Deze komt dichtbij. Ik heb er geen geheim van gemaakt dat Ultra’s van 100 km in de bergen voor mij misschien iets te hoog gegrepen zijn. Op een goede dag en met goede omstandigheden zie ik mezelf de Eiger 100 finishen. De ervaring leert alleen dat ik fysiek dan best diep moet gaan en mijn mentale grens lastig is . Na 12 uur trailen vind ik het wel genoeg. Als je je realiseert dat ik na 12 uur waarschijnlijk nog niet eens op de helft ben zegt dat misschien genoeg. ‘ Mind over body’. Soms lukt dat wel maar soms kan iets heel kleins mijn mentale weerstand doen verschrompelen.
De keuze om mezelf om te laten schrijven naar de 51 km speelt al maanden door mijn hoofd. Toch doe ik het niet. De uitdaging, de spanning, blijft verleiden. Bovendien gaat het tweede deel van de race langs de voet van de Eiger. En daar komen we toch voor?! Wat ik van me afgezet heb is wat ‘anderen’ zeggen en doen. Ik zie prachtige prestaties langskomen. De een nog verder en hoger dan de andere. Het lijkt allemaal moeilijk en zwaar en toch lukt het. Euforie! Daar wil je je aan meten. Als zij het kunnen.. Ik laat het los.
Wat niet helpt is dat ik al ruim een week met een keelontsteking rondloop. Ademen is niet fijn maar erger nog is dat ik op 60% van mijn vermogen loop. Mijn heuveltraining van vorige week was een bezoeking en moest ik daarna bekopen. Ik kies voor rust in een periode dat ik eigenlijk keihard wil trainen. De ergernis spuit mijn oren uit.
Twee reeën nietsvermoedend op de Posbank. Blijven leuke ontmoetingen.
Vanmorgen heb ik dan toch maar een rondje geprobeerd. En verrek. Zolang ik op vlakke delen loop gaat het eigenlijk wel. Klimmen lukt slecht. Geen enkele power. De oorspronkelijk geplande 10 km worden er 15 en als ik op de kruising sta ga ik linksaf in plaats van rechtsaf. Het wordt een halve marathon. Dat valt niet echt tegen. Bij thuiskomst heb ik het gevoel dat ik toch een enigszins serieuze training heb gedaan.
In de vrije uren ga ik op de website van de Eiger trail nog eens alle informatie langs en valt mijn oog op artikel 3.5:
3.5 Race Abandonment E101 – in Burglauenen E101 Competitors who decide in Burglauenen to abandon the race and to run directly to the Finish in Grindelwald (instead of continuing on the E101 route to Wengen / Männlichen), are entitled to receive an E51 Finisher shirt and the E51 Finishers medal. The Competitor’s race time will appear in the final rankings list in alphabetical order, but will not receive an official ranking.
Er is een aparte regeling voor degenen die halverwege terugkeren naar Grindelwald. Daarmee besluit ik definitief mijn inschrijving niet om te zetten. Ik ga mijn best doen voor de 100 maar in mijn achterhoofd zit deze escape. Geen DNF maar een alternatieve finish. Ik bestudeer het hoogteprofiel nogmaals. Gloep!
Hoogteprofiel van de E101. Zelfde parcours als de E51 alleen doen wij nog een afdaling naar Bort extra.
Er zitten geen vlakke stukken in de race. De hoogtemeters zijn 6700m. Dat is 4 keer zoveel als op La Palma stijgen en twee keer zoveel dalen. De afdaling van de Faulhorn lijkt minder steil. De Mannlichen lijkt mij de grootste challenge net als de afdaling vanaf de gletcher. Als ik km 90 haal zie ik mezelf Finishen. Dit plaatje bepaalt voor mij de komende trainingen. Het accent komt nog meer op kracht en hoogtemeters. Als ik sterk genoeg ben om halverwege fit genoeg te zijn om goed te kunnen eten en bijtanken dan is het tweede deel overleven. Zoiets. De tijdslimieten is iets anders om in de gaten te houden. Om 13:15 moet ik voor bij de Faulhorn zijn. Bijna 9 uur voor de eerste 35km en een heleboel hoogtemeters. Ik moet binnen 26 uur finishen. De winnaar doet er 12 uur over. Ik moet dat keer twee doen is mijn ervaring om in de buurt van mijn eigen tijd te komen. Minimaal 24 uur dus. Strak!
Ik rook het hert voordat ik haar zag. Duurde even voor ze me in de gaten had.
Ook oriënteer ik mij op mijn verblijf daar. Hotels waren al maanden geleden vol. Er zijn nog wat plekjes te vinden voor 4 nachten. Kosten € 2500,- pp. Ik ga dus zoals ik me al had voorgenomen met een tent op stap. De tent die ik heb is niet zo heel best. Stokken kapot, lek. Ik oriënteer mij wat op een nieuwe tent en vind al snel wat van mijn gading. Ik slaap er nog en nachtje over.
Met een groep vrienden spreek ik af ergens op een camping te verzamelen. Een ander deel zit wel in een huisje met 8 man. We zijn dus met iets van 12 man. Bovendien gaat er traditioneel een grote groep Nederlanders die kant op. Wordt vast heel gezellig!
Het geeft op deze manier rust in mijn hoofd en kan ik mij weer concentreren op de belangrijke dingen. Trainen! En veel!
