Wederom een avontuur welke ik niet snel zal vergeten. Vele kilometers gingen vooraf. Voor het eerst merkte ik wel spanning in de voorbereidingstijd en de wedstrijd. Hoeveel kan en wil je trainen en wat levert dat op. Maar voor mijn gevoel ben ik redelijk voorbereid. Ik kan het parcours wel dromen. Heb wat tijd gestopt in de verkenning van het parcours. Ik ben fit. Geen enkele serieuze klacht. Weer hersteld van de Trappiste en gedreven. We gaan ervoor.
Samen met Jacolien vertrek ik woensdag al naar de Zugspitze Arena. Zelfde camping, ander veldje. Maar was het de vorige keer mooi weer, nu moeten we het doen met veelvuldige regen. Tussen de buien door zetten we onze tenten op. Jacolien heeft thuis een potje gekookt dus lekker makkelijk. Vroeg naar bed. Het regent een groot deel van de nacht. ‘s-Ochtends klaart het op en doen we een kort rondje. Via Skype hoor ik in de middag dat beide kinderen geslaagd zijn voor hun examen. Ik had daar graag live bij willen zijn maar tijdens de inschrijving van deze wedstrijd wist ik niet dat vandaag de uitslag zou komen. Ik ben helemaal happy en supertrots. Mijn weekend kan al niet meer stuk. We gaan die avond naar de Italiaan en hebben een gezellige avond. We treffen daar de groep Dickhout en aanhang.
Vrijdag verlummelen we op de camping en gebruiken de tijd met het halen van de startnummers. Het is best een aardige dag met natte delen helaas. We kletsen met de vele andere trailers die hier zijn neergestreken. Toevallig spreken we zowel Pascal als Janna die hier beiden zijn om zich te kwalificeren voor het WK. Het lukt hun allebei.
Ik maak een strijdplan. Vooral de kleding is een dingetje want die regen houdt maar niet op. Ik houd rekening met een warme dag en een natte nacht. Eerste stuk (55km) korte broek/korte mouwen, tweede stuk (rest) lange broek/lange mouwen. Eerste stuk softshell regenjas, tweede stuk hard shell.Op V5 is een plek waar we onze ‘ dropbag’ terug kunnen vinden. Ik stop daar alle spullen voor de nacht in. Wel een beetje een puzzel want je kan maar één keer kiezen.
De nacht is kort. We zijn om 5 uur wakker. Kleden ons aan, eten wat. Aparte sfeer op de camping. Opeens overal trailers op de vroege ochtend. We gaan naar Grainau en leveren de dropbag in. Hierna controle van onze uitrusting en staan we in het startvak. We treffen Matthew. ACDC staat om kwart over 7 stevig aan en we vertrekken.
De eerste 9 km doen we in iets meer dan een uurtje. We beschouwen dat als vlak hoewel er 500D+ inzitten. Hier heb ik al in de gaten dat Jacolien en Matthew een maatje te groot zijn voor mij vandaag. Ik besluit al snel mijn eigen plan te trekken. De route gaat richting Ehrwald. We klimmen wat en gaan weer naar beneden. De eerste serieuze klim ken ik van de verkenning. Nu zonder sneeuw vind ik ‘m eigenlijk wel meevallen. We komen op V2 Gamsalm al om half 10 aan. We zitten ruim twee uur onder de ‘ cutoff’ time’ en ik maak me de rest van de dag daar niet druk meer om.
Vanaf hier raak Jacolien en Mathew kwijt. De eerste posten zullen we elkaar nog even zien maar daarna kom ik ze niet meer tegen. We maken ons op voor de eerste klim naar 2200 meter. Het eerste stuk gaat makkelijk omhoog, hierna steiler en begint het te regenen en hagelen. De beklimming wordt een beproeving. Glibberen en glijden. Ook de afdaling is fijn met sneeuw en bagger. De schoenenkeuze was uitstekend maar tegen deze hoeveelheden kan ook de speedcross niet op.
Op post V3 halverwege de beklimming tref ik Christian. Hij is uitgestapt. In zijn commentaar geeft hij aan dat hij niet geschikt is voor dit type wedstrijd en daar ook niet voor gaat trainen. Jammer want hij is een sterke loper. Hier merk ik wel al beginnende maagproblemen. Veel te vroeg in de wedstrijd. We zijn nog maar net op km 26. Achteraf is dit ook een voorteken voor het verloop van de wedstrijd.
Op post V4 Hammermoosalm ben ik weer beneden instaat de tweede beklimming op het programma. Gelukkig is het droog. Het weer blijft dreigend. De beklimming doorsta ik goed. Ook de afdaling kan ik goed hebben. Ik probeer te rennen terwijl er voor mij iemand wandeld met een trailparaplu! Die heb ik nog niet in mijn uitrusting. Al wandelend weet de kerel in mijn buurt te lijven en mij zelfs voor te blijven. Ik snap er niks van.
Ik ga twee, drie keer onderuit. De eerste keer vrij hard en dat levert mij een daverende koppijn op. Ik neem mij voor op de post een pijnstiller te nemen. Bij de post ben ik dat weer vergeten. Viel dus mee. Ook op een ijshelling ga ik onderuit. Op mijn kont glij ik de helling af en ben er zo. Gênant maar wel effectief. Bovendien is een ijskont ook niet alles. Ik zie er inmiddels uit als een varken maar gelukkig begint het te regen en spoelen de sporen van mij af. Een paar keer was ik mijzelf in een bergbeek. Mijn vingers zijn overigens het enigste koude deel. Ik denk dat waterdichte handschoenen hier wel fijn geweest konden zijn.
Post V5 Huberteshof Reindlau is een teleurstelling. We hebben 53 km erop zitten en vinden hier onze dropbag, in een open tent! Geen stoeltjes, geen verwarming. Het kost mij een half uur om mij van mijn natte klerezooi te ontdoen. De grond is een vieze kledderzooi. Ik sta op mijn nieuwe shirt om een beetje fatsoenlijk droge sokken aan te doen. Wat een ellende. Daarna ga ik nogmaals foerageren. Ik drink een halve liter soep! Cola wil niet meer en ook eten gaat moeizaam. Fruit lukt nog. Een Frambozen/Banaan gel prop ik erin maar die is zo zoet en vies dat ik de andere (gekregen) gels meteen wegflikker.
We krijgen nu een relatief vlak stuk. Lijkt simpel maar na 12 uur! klimmen en dalen is rennen opeens wel even andere koek. De post is 10km verder en het lukt mij warempel vooruit te komen in iets wat op hardlopen lijkt. Het weer slaat nu helemaal om en vanaf die tijd zal het niet meer droog worden. Regen, regen en regen. De strategie voor mijn hardshell in de nacht blijkt de goede te zijn. De waterdichte jas is ‘ waterdicht’ maar uiteindelijk ben ik gewoon zeiknat. Alleen koel ik niet af. Het water komt zo langzaam mijn jas binnen dat ik in staat ben om mezelf warm te houden.
Post V6 is bij Mittenwald. We zijn nu goed op weg en nog maar 40km te gaan. Ik kom weer een beetje in bekende omgeving. De volgende post is ‘maar’ 5 km verder. er zit echter wat hoogteverschil in dit stukje. Ik ga er ruim een uur over doen. Op post 7 pak ik mijn hoofdlamp. Het is nu echt te donker. Zit even te klooien met mijn hoofdlamp snoertjes en mijn koptelefoon. Zeer ergerlijk als die in de knoop raken.
Vanaf hier begint de wedstrijd pas echt. Ik voel me redelijk maar het vermogen ontbreekt. Ik heb geen energie meer en eten lukt helemaal niet meer. Mentaal ben ik veel sterker dan anders. Ik leg mij er volkomen bij neer dat ik nog minimaal 9 uur onderweg ben. Ik heb er al 15 opzitten en mij geen moment verveeld. Mooie ervaring.
Vanaf hier begint het mentale spelletje. Ik weet dat de laatste beklimming vanaf km 80 begint. De laatste 2 km zijn in het dorp dus 18km zware toestanden. Dit stuk is minder vlak dan gehoopt. De fles is leeg en ik probeer mij te sparen voor de laatste klim. Ik met heel erg veel wandelen wat mij goed afgaat. Ik krijg een mentale opkikker als ik de hoogtemeters langzaam zie stijgen naar 1200-1300. Ik weet dat de lastige klim naar de Alpenspitze moeilijk is tot 1700 en daarna makkelijk. Vervolgens krijg ik een mentale dreun als we steeds verder dalen als we bij de post komen. 1100, 1000, 900, zelfs in de 800. Eindelijk, eindelijk, eindelijk komen we dan bij post V8 PartnachAlm. Het bordje foodstation geeft aan dat het nog 1 km is. Wat ik al vreesde komt nu keihard binnen. De 100 meter die ik moet klimmen naar de post gaat ongeveer op handen en voeten. Ik heb er misschien wel een half uur voor nodig. Uitgewoond.
Nog wil ik niet opgeven. Ik ben misselijk tot op het niveau van overgeven. Ik maak het plan om de post gewoon voorbij te lopen en te gaan klimmen. Maar de realiteit dwingt mij een andere keuze te maken. Op de post raak ik in gesprek met de ehbo. Ik geef het op. In deze toestand kom ik nooit over die laatste bult heen. Bovendien is het plezier alweer even verdwenen. Waarom zou ik in hemelsnaam die bult nog willen beklimmen. De verwachting is dat me dat nog zeker 6 uur zou kosten. Ruim binnen de limiet maar 6 uur afzien? Ik kan dat niet.
In de shuttle worden de opgevers bijna gestapeld. Het aantal DNF-ers is enorm. Ik koop er echter helemaal niks voor. Na bijna 20 uur trailen, 82km en 4000D+ ben ik klaar. Ik heb er vrede mee. Achteraf ben ik toch teleurgesteld. Ik had geen andere beslissing kunnen nemen maar toch. De reacties op de social media zijn hartverwarmend. Het helpt mij om de teleurstelling weg te drukken.
Conclusie: Wederom een mooie ervaring rijker. Je grenzen verleggen is ook je grenzen vinden. Ik heb met plezier naar de wedstrijd toegeleefd en ook uitgebreid genoten van de omgeving en van de wedstrijd zelf. De teleurstelling is er zeker maar erg diep zit die niet. De volgende uitdaging is in Gower. Duurt nog even. Bedenk nog wel wat.
One Response to 2016-06-19 Zugspitze Ultrarace 100km 5400D+