Fysiek is het allemaal nog wel ok, blijkt. Mentaal ontbreekt de motivatie om te presteren. Duidelijk aanwijsbare redenen wat mij betreft. September 2015 gaat de boeken in als rustmaand. Nauwelijks gelopen.
Vandaag ga ik hoe dan ook lopen neem ik mij voor. Het bos roept en trekt. Gisteravond met Monique nog even naar de Elsberg geweest en dat stimuleert. Niet de beste plek (druk) maar qua afstand even het maximale. Zes hindes die totaal onbezorgd onder het uitzichtspunt aan het grazen zijn. Een mannetje laat zich op een prachtige plek op een heuvel zien. Zon schijnt op zijn vacht. Helaas wel wat ver. Het burlen is nog wat aarzelend.
Vanmorgen vertrokken met het idee om de bronst beter te observeren en dan om te keren. Afstand is vandaag totaal onbelangrijk. Ook de tijd interessert me niks. Nu ja, ik ben voor de zon opkomt al in het bos.
Was gisteravond al leuk, vandaag hoor ik minimaal 5 bronstige herten. De herten zijn dichtbij. Ik hoor ze bijna ademen. Het burlen is indrukwekkend. Het blijft spectaculair. Helaas is de mist nogal dik en zie ik niks. Ik verschrik een hinde maar dat is dan ook alles. Ik heb mij dikker dan normaal aangekleed met het idee wat meer stil te staan om van het fenomeen te genieten. Dat was wel een goed plan met 5 graden.
Uiteindelijk loop ik probleemloos een kilometer of 25. Ik verbaas mezelf. Ik had minder verwacht. Het lukt om van het bos te genieten. De terugweg is net effe te lang voor mijn humeur. Ook vind ik het bos nog veel te druk. Laat de winter maar komen.
