2015-08-29 Echappée Belle 85km 6000D+

Lac Leat, eerste verzorgingspost

Verslagen door het parcours. Dat is mijn conclusie na deze wedstrijd. Hoe zwaar kan je het krijgen. Hoe technisch kan je het maken. Vol goede moed maar gewapend met waarschuwingen begon ik aan deze wedstrijd. Mijn inschatting was 26 uur over 85km. Het werden er twaalf over een krappe 34km. Een gemiddelde van 2,8 per uur. Op het prikbord van de organisatie stond een regeltje met de opmerking dat je de normale trailtijd keer 1,5-2 moest doen voor dit parcours. Ruimte genoeg voor speculaties maar met mijn ervaring rekende ik tussen de 29 en 36 uur voor de wedstrijd. Omdat er maar 30 uur voor staat was dat wel een probleempje.

Col de Moretan

Al met al start de wedstrijd eindelijk dan op 29 augustus om 6 uur in La Pleynat. Na een busreis van een uur werden we hier gedropt. Een halfslachtige rugzakcontrole en een briefing in het Frans.  Blijft me verbazen. Het startveld is toch behoorlijk internationaal. Aftellen van 10 en de wedstrijd begint nog net in het donker. Als warming up 400 meter klimmen van naar 1800 meter om vervolgens weer te dalen naar 900 meter en weer omhoog naar 1950 meter. In de eerste 15km hebben we 1425 meter geklommen en 915 meter gedaald. We hebben het verzorgingspunt Lac Leat bereikt. Een prachtige plek. Dit was mijn eerste zorg vanwege de strikte tijdslimieten. Over dit stukje mogen we 5 uur doen, ik doe het in een kleine 4 uur. Dat geeft vertrouwen. Het parcours is een beetje als in de Ardennen met veel boomwortels en gras. Wel een stukje steiler maar dit kan ik en het gaat vrij makkelijk.

Col de Moretan, halverwege kijkend naar achteren.

Deze marge heb ik waarschijnlijk hard nodig omdat de wedstrijd nu pas begint. De Col de Moretan zit in de volgende etappe. Een col van 2505 meter. De eerste drie km gaat het nog wat op en af (300D+/300D-) om vervolgens 800 meter te klimmen . In het roadbook hebben ze het très difficile en très delict. Nondeju. Er is geen sprake van een pad maar eindeloze steenvelden. Het laatste stukje gaat met handen en voeten. De zon staat  op onze rug. Temperatuur die dag is 32 graden en onbewolkt. De klim kost veel energie maar vooral veel tijd. Ik bereik de top om 13:00 uur op km 20! Krap 3 per uur. Als je denkt dat je het dan gehad hebt komt de afdaling. Het eerste stuk van een paar 100 meter is alleen te doen met een touw. Hierna verder dalen met wederom eindeloze steenvelden afgewisseld met ijsvelden.

Col Moretan, nog een klein stukje.

Eindelijk bereik ik Perioule op 24km. Hier krijg ik een flinke mentale tik. Mijn Suunto geeft meer kilometers aan dan  de officiële afstand. Ik denk op km 27 te zijn maar dat is pas 24. Scheelt toch een uur. De reden is dat ik de suunto op een gps meting van 10 seconden heb gezet ipv 1. Hiermee verleng ik de batterijduur met 10 uur. Zou ik dat niet doen dan was mijn klokje na 16 uur leeg. Ik raak ik in de war. De volgende 9,6km zijn volgens het roadbook facile en difficille. De beklimming naar de Super Collet gaat niet meer. Super steil en snikheet. Het is 10 meter klimmen en rust. Ik kom boven maar dit kost heel veel kracht.

Vanaf de top Col Moretan, de afdaling.

Ik besef het nog niet. maar in de refuge op 2,8 km voor de Super Collet word ik met de neus op de feiten gedrukt. Voor de laatste 2,8 heb ik nog een half uur. Ik doe een poging omdat in het roadbook een afdaling wordt gegeven van 100 meter. Wat er niet in staat is dat we eerst nog 200 meter stijgen. Ik kan niet meer helder denken.  Ik red het niet. Een half uur na de tijdslimiet komt ik aan op de Super Collet. De route is geblokkeerd, ik mag mijn startnummer inleveren. De wedstrijd eindigt hier.

Col de Moretan, op de top.

De teleurstelling valt mee. Ik heb gestreden voor wat ik waard ben maar dat is niet genoeg gebleken  voor deze wedstrijd. Schrale troost is dat ik niet de enige ben. Van de 500 inschrijvers halen er 170 de finish. Dat is 34%. Ja het is een zware wedstrijd. Ja het was wel erg warm vandaag. Toch denk ik dat het parcours mij verslagen heeft. Ik kan niet over steenvelden rennen. Ik kan niet over lastige rotspaden afdalen. De ervaring ontbreekt om dat snel te kunnen. Ik merk dat ik op de paden die een beetje op de Ardennen lijken ik mij thuisvoel en de rotsige gedeelten ik mij onthand voel. Ook heb ik moeite met het feit dat ik van de 34km hooguit 10% heb kunnen rennen. De delen die ik heb kunnen rennen voelden meteen goed. Hoe gek het klinkt is dat ik tijdens de stukjes die ik rende mijn lichaam voelde herstellen. Bij het ‘ wandelen’ had ik dat niet.

Richting Perioule, eindeloze steenvelden

Ook aan mijn lichaam merk ik nu dat ik eigenlijk helemaal niet moe ben. De conditie is goed genoeg. Kracht kwam ik tekort maar ik vermoed dat dit meer met techniek te maken heeft dan met spierkracht. Het geklauter over de steenvelden en technische paden  kostte mij teveel kracht. Mentaal zat het best goed. Tot ik op km 24 de dip kreeg. Is dit nog wel leuk zo. Ik was meer met werken bezig dan met het genieten van de omgeving. Die is echt wel spectaculair. Mijn hamstrings en quadriceps staan op ontploffen. Die hebben wel een tikje gehad.

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat als ik voor 6 uur bij de post was geweest ik waarschijnlijk niet nog eens 18 uur zo verder had willen zwoegen. De Echappée Belle is niet mijn parcours. Op de Super Collet stappen ontzettend veel deelnemers uit. In de bus zijn alle plaatsen vol (50 personen) nog los van degene die zijn opgehaald met de auto. Op het terras besteld ik een ‘ lait frois’ en dat dan drie keer achter elkaar. De bediening moet lachen.

Verzorgingspost Perioule

Conclusie: Het was weer een geweldige ervaring. Helaas te technisch voor mij. Wist ik dat? Had wel een vermoeden maar helaas stond mijn werk geen alternatief toe. Wil ik dit niveau bergtrials lopen dan moet ik dit gaan trainen. In de bergen wel te verstaan.  Vooralsnog lijkt het mij het verstandig eens een iets minder zware bergtrial te kiezen. Denk dat ik dat leuker vind.

Heb ik genoten? Ja en nee. Schitterende omgeving, goede sfeer, mooie wedstrijd. Wel heb ik in deze bergtrial te weinig kunnen rennen. De flow is er geen moment geweest en daardoor kon ik weinig aandacht besteden aan de omgeving. De Echappée Belle schrap ik uit mijn lijstje ’to do’. Ze is voor mij een maatje te groot.

Post-scriptum:

Er zijn erbij die de dubbele afstand lopen. En dan ook nog aantonen dat het eerste stuk zwaarder is. Ik moet er niet aan denken! Niks dan respect. In dit geval voor Martine. Echappee Belle, misschien als huttentocht…..