The day after

Het besef dringt maar langzaam door wat er gebeurd is op het stand in de nacht van 9/10 januari. Uit alle berichten blijkt dat dit een bijzondere editie was. De uitslagen zijn nu ook bekend en daar kijk ik met enig ongeloof naar. Van de 35 atleten die zich ingeschreven hebben voor de 75km zijn er 6 gefinisht. Van de 22 atleten voor de 100km zijn er ook maar 6 gefinisht. Van de 22 zijn er 5 gestopt bij 75km. In totaal 11 finishers op de 75 en ik bereik de 8e plek. Een top 10 ranking op de 75km. Van de ingeschrevenen op de afstanden 75/100 finisht uiteindelijk 30% op een van die afstanden. Uitval van 70%!  Mijn prestatie is opgenomen in het verslag op Ultraned. Voor het eerst voel ik me een ultraloper.

Mijn omgeving leeft mee. Men vraagt veel naar mijn deelname. Zelfs mijn kinderen worden gepolst. Heeft ie het…?. Was het zwaar? Het is moeilijk uit te leggen. Ik ben blij dat Monique mij zaterdag heeft opgehaald en over de parkeerplaats naar de Pierewaai moest lopen. Weliswaar àchter de dijk maar dat was genoeg.

Het herstel gaat goed. De benen doen ‘normaal’ zeer. Paar opspelende plekjes. Niks bijzonders. Grootste schade is een keelontsteking. Toch ben ik niet euforisch of bijzonder tevreden met mezelf. Ik heb het gedaan, ik heb een voldaan gevoel. Mijn zelfvertrouwen krijgt een stevige impuls. Maar verder heb ik voor mijn gevoel gewoon gedaan wat ik van plan was met een gedegen voorbereiding. What’s next? Is toch niet uit te leggen?