Het plan bestond al een tijdje. Tijdens mijn vakantie zou ik met Koen een serieuze bergwandeling maken. Serieus bij Koen is natuurlijk de hoogste berg. Toevallig start bij ons vakantieadres de GR20. We gaan een en ander combineren zodat we én een berg beklimmen, en een mooie route gaan lopen. We schaffen onszelf een goede wandelkaart aan, oriënteren ons op de website (GR 20 – the toughest long distance trail in Europe) en beginnen te plannen.
We starten op de ‘Col de Bavella’. Logisch want ons vakantieadres bevindt zich op de ‘route de Bavella’. De GR20 bestaat uit 15 etappes en we lopen etappe 14, een deel van etappe 13 en een stuk alternatieve (alpine) route. Tezamen goed voor een km of 25 en een 2000 D+. De eerste etappe kiezen we voor de alpine route. Dat betekend dat we drie tot vier uur krijgen om de ‘Aiguilles de Bavella’ over te steken. In het andere dal pikken we de GR20 op en lopen dan naar de Refuge d’Asinao. De Aiguilles zijn nieuw gebergte. Scherpe pieken rijzen op in het landschap.
De wandelaars zijn gewaarschuwd. Het gaat om een ‘Apine’ stuk. de klim is in hoogtemeters nog wel te overzien. Het hoogste punt is 1660m maar het is vooral het parcours dat de etappe pittig maakt. Voeg hier een temperatuur van 30 graden aan toe en het feest is compleet. Verder is ook wel even wennen dat we beiden met een rugzak van een flink aantal kilo’s lopen.
Het gebergte is ruw en scherp. Het klimmen gaat ons goed af. We hebben het naar onze zin. Het wordt een stuk spannender als we een afdaling moeten maken van een meter of 10 aan kettingen. Blij dat we deze naar beneden mogen doen en niet omhoog.
Aan de andere kant van de Aiguilles komen we in een dal. Het dal is totaal verlaten. Geen wegen, geen huizen, helemaal niks. We moeten het dal in en we komen steeds minder mensen tegen. Aan het eind slechts nog een paar ‘semi’ wilde koeien. Tot slot nog een klim naar de Refuge.
De Refuge wordt beheerd door een ‘Guard’ die volgens mij regelrecht uit het leger komt. We krijgen twee bedden toegewezen in een ruimte met 28 bedden. De instructie laat aan duidelijkheid niks te wensen over. We trakteren onszelf op een lekkere bier. Kost wat maar is wel erg lekker. Langzaam maar zeker loopt de Refuge vol. Uiteindelijk zullen er een man/vrouw of 20 slapen in de hut en misschien wel een man/vrouw of 40 in tentjes om de hut heen. Het regime is vrij simpel. Slapen als het donker wordt. Wakker worden als het licht wordt.
Het slapen in zo’n hut is wel een nieuwe ervaring. Fijn dat het kan maar erg luxe is het zeker niet. We missen de ervaring die anderen wel hebben. Geen slippers voor in de hut, geen oordopjes, geen pannen, geen theezakjes etc. Wel hebben we slaapzakken mee en dat is een goede keuze geweest. Persoonlijk lijkt een tent mij prettiger. Maar ja. Dat betekent wel een paar extra kilo’s bij het wandelen. Bovendien zijn onze rugzakken verre van geschikt voor dit soort werk. Maar we redden onszelf prima.
De volgende dag begint om 5 uur als de eersten alweer opstaan. wij rekken het tot 6 uur maar dan is het ook wel over met de rust. Om half 7 zijn wij weer op pad voor etappe 2. Wij lopen vandaag een deel van etappe 13 naar de top van ‘Monte Alcudina’ op 2134m. Een klim van een meter of 600. Mooie manier om wakker te worden.
De klim is totaal anders dan de dag ervoor. Het terrein is open en loopt langzaam omhoog om steeds steiler te worden. We kunnen de top al vanaf het begin zien. Eerst gaan we naar een col om vervolgens een stukje op de bergrug te lopen naar de top. Dat levert ons spectaculaire vergezichten op.
Eenmaal op de top is het behoorlijk fris. Gelukkig had ik wat warme kleding bij me maar heel lang blijven we hier toch niet. Uiteraard maken we een topfoto.
Na de top wacht ons een afdaling van ongeveer 1000 meter alvorens we het dal helemaal uitlopen. We lopen deze keer om de Aiguilles heen. We dachten dat dit een relatief makkelijk deel zou zijn maar helaas. Uiteindelijk hebben we ruim drie uur nodig hiervoor. Op de wandelkaart lijkt het alsof we steeds op dezelfde hoogte blijven. Het pad varieert een meter of 200 over de gehele lengte. Toch levert dit pittige stukjes op. Regelmatig passeren we riviertjes die steevast een extra uitdaging vormen. We verbruiken veel water maar vullen dit aan met heerlijk koud rivierwater. Als we om een uur of twee dan ook bij de finish komen is het mooie er wel een beetje vanaf.
Uiteraard zijn we heel trots op de prestatie. Bovendien ben ik erg trots op Koen. Dat doet zo’n gozer toch maar min of meer ongetraind. Ik ben vooral trots op mezelf omdat ik er in geslaagd ben een bergwandeling te maken zonder verkeerd te lopen. Gelukkig was de markering meestal goed voor elkaar.
Conclusie: Bergwandelen is toch weer heel anders dan trailrunning. Rennen lijkt me momenteel makkelijker. Hoe gek dat ook klinkt. Kan het niet goed uitleggen. Het lijkt me leuk (erg zwaar) om de gehele route te lopen. Ik zet dat ergens op mijn bucketlist. Wie weet.
Geweldig dat ik dit met Koen kon en mocht doen. Mooie herinneringen. Stoere ervaring.
7 Responses to Mannendingen