Het trainingsplan schrijft een herstelweek voor. Gelukkig kan ik daar nu aan toevoegen. Of niet? Fysiek is het absolute noodzaak. Mentaal is een ander verhaal. Deze week loop ik twee keer. De dinsdagtraining wil ik wel lopen maar mag niet van mezelf. Op donderdag doe ik mee met drie keer 10 minuten. Dat zou toch moeten kunnen. De eerste keer loop ik achterin met J en J en hebben we het over baby’s en oppassen. Oef wat is dat lang geleden. De tweede keer houdt trainer Wim het hek open. Hij sluit aan en wil alles weten over Limburg Zwaarste. Het tempo gaat ongemerkt omhoog. De derde keer is het 7-heuvelenpad en laat ik mezelf even gaan. Even los. Dat gaat goed maar ergens in het onderstel piept en kraakt het een beetje.
Vandaag een herstelduurloopje. Ik laat de benen bepalen welke afstand het wordt. Max 30 spreek ik met mezelf af. Ik rol vrij laat mijn bed uit en dat geeft al aan wat het gaat worden. De kilometers glijden voorbij. Het is heerlijk loopweer. Ik voel dat de motor prima in orde is en zin heeft. De overbrenging, het onderstel geeft andere signalen af. De hamstring speelt wat op. Ik doe voorzichtig. Na 21km ben ik alweer thuis. Als beloning doe ik wat core-oefening.
De Veluwe laat zich weer van zijn beste kant zien. Op de Tunnekesweg zie ik een beest wegschieten. Het lijkt nog het meest op een haas, maar ik twijfel. Een (hele) kleine ree? Toch wel opmerkelijk want hazen op de Veluwe zie ik nooit. Is er een verband met Pasen? Verder valt mij op dat de bosbes er erg goed bijstaat. Dat wordt smullen straks!
