Woohaah! De old guys ar doing great!! Weer een topdag en het gaat beter en beter. Nu alweer de zesde dag, inmiddels een km of 250 gelopen en van de hoogtemeters ben ik helemaal de tel kwijt maar dat zijn er heel wat. Geen pijntje te bekennen. Wat phpd-tjes maar dat is het dan ook wel. De strakke spier in mijn bovenbeen is weg, mijn verzwikte enkel doet rustig, kortom niks aan de hand. Met Frans gaat het net zo goed misschien nog wel beter. Tough guy!
Vandaag mogen we het dal van Sand im Taufers uitlopen om na een km of 24 de hoogste beklimming (1400meter) van de TAR te mogen beginnen. Doel van de dag is dus “Kronplatz” op 2269 meter. Omdat het dal wat lang en smal is en trailrunners natuurlijk niet over asfalt willen lopen heeft de wedstrijdleiding bedacht wat van de flanken mee te pakken. Overigens op verzoek van de atleten. Na 4 km pakken we er dus nog een bultje bij van 1400 meter. Afstand is 38,5 km en hoogtemeters 2289. Alle ingrediënten dus voor een pittige dag.
Vanmorgen kregen we in de gaten dat we de top 10 van de old guys zijn binnengedenderd! Whohaah! Daarom mogen we vandaag een startvak opschuiven. Leuk want dat maak je de start wat bewuster mee en leuk omdat we dan geen gedoe meer hebben met mogelijke files op de tracks.
De eerste kms zijn vlak en we lopen met de meute mee. Het gaat zo’n 12 per uur, waar halen we dat opeens weer vandaan. Spectaculair als we een bocht om moeten. We zien voor het eerst de kopgroep en op nog 10 meter daarboven hangt de bekende helikopter. Het gaat te snel voor een foto maar die vinden we vast nog wel eens terug. De eerste beklimming gaat door een bos en vinden we niet zo bijzonder. Mooi stukje bos maar daar hebben we al heel wat van gezien. Wel is het nat van de onweersbui van gisteren en de eerste de beste steen waar ik op ga staan is zo glad dat ik gestrekt ga. Valt gelukkig mee maar we zijn gewaarschuwd en het tempo passen we aan. Naar beneden gaat weer lekker. Lekker naar beneden denderen.
Voor degenen die dit nog niet hebben meegemaakt wil ik toch even uitleggen dat de gemiddelde tempo’s heel laag lijken maar dat beslist niet zijn. 3km/hr per uur is te langzaam maar bergop soms echt niet slecht. 5 per uur is goed. Kom je ruim op tijd binnen, 7 is top maar de echte toppers lopen gemiddeld 10 per uur. En dat is topsport!! Op bijna al het terrein ga je naar vermogen omhoog, omlaag of gewoon door. Het is de ondergrond die de wedstrijd zo zwaar maakt. Het gebeurt zelden dat je een tempo kan lopen. De 4 km van vandaag bij de start was dus uniek. De voortdurende tempowisselingen, 100 meter rennen, paar passen klimmen, over een rots heenklimmen, steile klim, dan weer dalen verlangen van je lichaam een continue aanpassing. Als je daar niet mee om kan gaan moet je niet hier naartoe.
Na de afdaling krijgen we een stuk 
van 9 km over asfalt, door dorpjes, paadjes. Vooral door de dorpjes vind ik wel leuk. Verder een beetje saai. Op km 24 mogen we nog even inslaan op de feedzone (geen cola meer! Morgen zelf meenemen) en begint de langste klim van de TAR. 1400 meter omhoog op paden die mij eigenlijk net te steil zijn om makkelijk te kunnen klimmen. Het kost veel kracht maar na verloop van tijd komen we in een cadans en doen we dit stukje binnen 2 uur! En dat is echt niet langzaam! Verder valt er niet veel over te vertellen, ik vind het saai. De gezelligheid komt van de andere teams.
Als we boven komen worden we verg
ast op een geweldig uitzicht. Naar het noorden de Alpen, naar het zuiden de Dolomieten. Vanmorgen bij het ontbijt hadden we al discussie over het verschil, nou de foto’s zeggen genoeg. Het is heerlijk om boven te zijn. De zon schijnt maar het is wel frisjes dus we blijven niet te lang en gaan weer downhill. Iets rustiger want we hebben tijd zat en Frans geeft aan wat last van zijn knie te hebben. Naarmate we verder beneden komen wordt het iets vlakker en dan komt team Runnersworld Arnhem los. We vegen ze, zonder moeite, bij bosjes op en pruttelen op ons gemak naar de Finish.
We lachen ons een deuk want vandaag worden we 7e van de oudjes en staan nu ook 7e in het klassement. We geven er niet zoveel om maar is toch wel leuk om te melden. Niet slecht voor deze oudjes, toch! In het Finisher Quarter ontmoeten we telkens onze “concurrentie” en dat geeft toch een band. Zo sprak ik een Spaanse (geen woord Engels, Duits, Frans natuurlijk) atleet aan op zijn opmerkelijke doping. Parmaham! Meerdere verpakkingen die hij tijdens de wedstrijd oppeuzelt. Geheim wapen? Doping? Lijkt me nog niet eens echt verkeerd.
Wat ik echt geweldig vind is dat Jos van Tea
m Top en Terlouw weer in de Race is, en hoe! Samen met zijn maatje Peter lopen ze een toptijd. Goed gedaan. Pim en Mark lopen ons vandaag weer eens helemaal zoek. Kon aan Mark vanmorgen al de gretigheid proeven. Vlakke stukken, gaan! De Duitse schone is wel met ze gestart maar die kwamen we bij de eerste verzorging al tegen. Gaat alleen verder en dat mag blijkbaar. Ward spraken we vanmorgen bij het ontbijt. Hij gaat het gewoon weer proberen en dat moet zeker niet gemakkelijk zijn. Heb hem nog niet zien Finishen maar hoop dat hij het haalt. Dat ie al zover gekomen is, is grote klasse.
Conclusie: Naar mijn gevoel een beetje een tussenetappe. Fijn om ook weer eens een stuk te kunnen rennen, het uitzicht is geweldig, het plaatsje st Vigil is erg pittoresk. We lopen erg sterk en voelen ons steeds beter. De fles bubbles van gisteren en die paar biertjes maken geen verschil. Wel heb ik een beetje mijn buik vol van al die pasta. Ik durf nu gewoon te stellen dat we het gaan halen. Nog maar een km of 70. “Peace of cake” J
2 Responses to TAR 2012 Dag 6 Sand – St. Vigil