Zwaar

Ik zeg wel eens vaker; de Trans Alpine Run kent meerdere uitdagingen die het zwaar maken. Vandaag werd ik daar onbedoeld nog weer eens hard mee geconfronteerd. Ik had een een ex collega op bezoek en dan praat je wat en dan vat je het voor jezelf nog eens samen. Mijn vrouw en kinderen zitten op een camping aan het strand en ik bleef thuis. Mijn verlofdagen zijn op. Die heb ik besteed aan mijn nieuwe huis. Mijn ex collega merkte op dat wanneer ik de TAR niet zou lopen ik genoeg verlofdagen zou hebben gehad voor de vakantie. Auw!

Vorige week had ik nog een gesprek met mijn vrouw over mijn avontuur. Zij staat volledig achter mij en helpt waar zij kan. Als niet sporter snapt zij maar moeilijk wat mij motiveert. Maar zo redeneert zij, het is toch wel iets eenmaligs? Ik blijf het antwoord schuldig en beloof daar na de TAR antwoord op te geven. Door mijn hoofd gaat de gedachte dat ik (moet het nog wel even doen) met mijn zware Trails en de TAR mooi 6 punten verdien voor de UTMB. Voor Trailrunners is dat ongeveer het WK. Officieel niet, andere discussie, maar hoe vaak krijg je zoveel punten bij elkaar om aan de UTMB te mogen! starten. Moeten er nog wel 7 worden overigens en wordt de wedstrijd doorgaans 3 keer overschreven en is er dus een loting.

Het schuldgevoel zit vanavond dus hoog. Als sporter moet je egoïstisch zijn maar daar heb ik het moeilijk mee. Ik train me nu suf voor iets wat ik heel graag wil. Zo graag dat zelfs mijn gezinsleven wat onder druk komt te staan. Mijn gezin gunt het mij en ik heb nog geen klacht gehoord. Ze staan vierkant achter mij maar als ik vanavond deze foto krijg denk ik, ” daar had ik bij moeten zijn!” De voorbereiding van de TAR valt mij zwaar. Niet eens fysiek maar uit een hoek die ik niet had verwacht. De TAR is een uitdaging op meerdere terreinen. Misschien volgend jaar toch wat rustiger aandoen.