Voor de marathon van Parijs over 4 weken heb ik een “certificaat van geen contra-indicatie voor de beoefening van de loopsport” nodig. Nu kan je op vele manieren een dergelijk certificaat bemachtigen. Ik kies er, nu alweer voor de derde keer, voor om me toch van top tot teen medisch te laten onderzoeken. Het laatste onderzoek is twee jaar geleden en met de plannen voor de zomer leek een onderzoek me geen overbodige luxe. Bovendien is het ook leuk om te horen hoe je fysiek ervoor staat. Maandag werd ik gebeld of ik vandaag kon komen. Top!
Het medisch onderzoek is erg grondig en mijn hele lichaam wordt langsgelopen. Ik laat de cijfers maar de cijfers maar de conclusie is toch wel dat ik in topconditie verkeer. Enige kritiekpunt van de arts was dat ik bij de inspanningstest stopte bij 17,5 km/hr. Ik was nog niet eens bij de verzuringsgrens. Ik kreeg zere benen en vond het wel best. Daar moest de arts meer van weten. Al snel bleek dat de wedstrijd van zaterdag nog in de benen zit, en de training van zondag en gisteren. De arts rekende mij voor dat ik de afgelopen dagen 100 km had gelopen. Hij viel bijna letterlijk van zijn stoel. Het plaatst de uitslagen in een nog iets ander daglicht. Tsja in de brief staat dat er twee dagen voor de test geen inspannende trainingen gedaan mochten worden. Ik heb me dinsdag echt ingehouden.
Vervolgens heeft de arts mij erop gewezen dat met deze fysieke toestand er minstens een kwartier van mijn halve marathon tijd af moet en de marathon ruim onder de drie uur. We staan hier uitgebreid bij stil. Mijn marathon aanpak (slow start, versnellen op 30) wordt naar de prullenbak verwezen. Starten op 15-16 km/hr en dan eventueel op 14-13 uitlopen. Ik moet hem beloven dit toch eens te gaan proberen.
Ook staan we meer dan uitgebreid bij de TAR stil. Met name voeding. De arts adviseert mij om te leren spaghetti eten. Tijdens de TAR verbrandt je 7000-8000 kcal per dag. Als je dat met pasta wil bij eten moet je heel wat bordjes op. Het schijnt dat topatleten daar moeite mee hebben. Niet om het binnen te krijgen maar om het te verteren. Je maag raakt van slag. Ook vraag ik naar mijn buik. Ik loop dubbele afstanden van twee jaar geleden en toch ben ik dikker geworden! Deze keer hoef ik niet af te vallen. Die reserve heb je straks hard genoeg nodig!
Uiteindelijk staan we ruim een half uur bij mijn meetresultaten stil. Na 3 uur verlaat ik gerustgesteld het sportmedisch centrum. Het certificaat voor de marathon van Parijs wordt zonder aarzelen verleend. Voor de TAR heb ik hem niet nodig.
Discussie op MST
http://www.mudsweattrails.nl/TrailrunningCertificatMedical#comment-375
