Het is een mannending waar ik erg van kan genieten. Ik doe het zelden of nooit behalve als ik hardloop en dan nog alleen in het bos. Mijn gezin begrijpt er helemaal niks van. Wildplassen!. Of plassen in het wild lees bos. Niks geeft zo’n heerlijk oergevoel als die strakke tight naar beneden te doen en jezelf eens heerlijk leeg laten lopen. Geen wc-bril, geen rand waar je rekening mee hoeft te houden. Je kan mij zelfs of vaste plekken aantreffen. Verborgen territoriumdriften? Vroeger had ik een boom of struik nodig, tegenwoordig niet meer. Alleen rust. Het is iets wat ik alleen wil doen. Zoals ik al zei ik heb dat eens laten vallen bij mijn gezin na een training en sindsdien wijzen zij mij daar geregeld op. Er is altijd wel een aanleiding.
Maar nu krijg ik steun uit onverwachte, literaire hoek. Abdelkader Benali wordt in literaire kringen hoog aangeschreven en die doet het ook! Ik citeer een stuk uit zijn boek “De stem van mijn moeder”.
“Het lichaam kan je verrassen met nieuwe energie uit een onverwachte bron. Ik geniet ervan om langs de weg in het riet een plaspauze te houden. De damp die afslaat van de klaterende straal neemt, wanneer het koud is, de vorm aan van een kernexplosie”
Ik ben niet alleen! Als Abdelkader het mag, mag ik het ook! Mijn gezin begrijpt me nog niet, maar nu mag ik wel. Abdelkader bedankt!
